بررسی فیلم The Art of Racing in the Rain – هنر مسابقه در باران

«هنر مسابقه در باران» اثری است به شدت معمولی که بیشتر تابع فرم است تا معنا

دیالوگ‌گویی‌های «هنر مسابقه در باران» محدود به دو شخصیت دنی و انزو نیست و در طول ۱۲۰ دقیقه‌‌ی فیلم، شخصیت‌های فرعی دیگری جلوی دوربین حضور پیدا می‌کنند که نه شخصیت‌پردازی قابل قبولی دارند و نه تعامل درستی میان آن‌ها و شخصیت اصلی قصه یعنی انزو شکل می‌گیرد. آن‌ها صرفا در فیلم حضور دارند چون در دنیای رمان «هنر مسابقه در باران» نقشی را برعهده دارند. آن‌چه مسلم است تعامل و چه بسا تقابل‌ خانواده‌ی دنی با انزو می‌توانسته به صحنه‌های ماندگار این فیلم تبدیل شود اما این دسته از سکانس‌ها به سادگی به پایان می‌رسند. اتفاقا صحنه‌های ماندگار «هنر مسابقه در باران» در زمان‌هایی است که مخاطب به واسطه‌ی دوربینِ فیلمساز، به تنهایی انزو را تماشا می‌کند. به خصوص زمانی که این سگ بینوا تک و تنها در یک خانه گرفتار شده و از فرط تنهایی و گرسنگی، دچار توهم‌های بصری می‌شود. این سکانس در کنار هنر کارگردان در به تصویر کشیدن توهم‌های یک سگ، این نکته‌ی بامزه را نیز در ذهن مخاطب حک می‌کند که حتی سگ‌ها نیز می‌توانند مثل انسان‌ها به توهم‌های گوناگون دچار شوند.

گاهی اوقات برخی از فیلم‌های سینمایی اکران می‌شوند و مخاطب دلش می‌خواهد این دسته از آثار را چندین مرتبه به تنهایی یا به همراه دیگر دوستان و شاید هم خانواده‌اش تماشا کند. «هنر مسابقه در باران» می‌توانسته در این دسته جای بگیرد اما سایمن کرتیس، رویکرد درستی برای تبدیل فیلمش به یک اثر ماندگار در دنیای سینما اتخاذ نکرد. شاید اگر او بیشتر روی روابط شخصیت‌ها کار می‌کرد و فیلم‌نامه‌ی قصه پیچیدگی بیشتری داشت، «هنر مسابقه در باران» به یک فیلم ماندگار تبدیل می‌شد. درست همانند فیلم Hachi: A Dog’s Tale اثر ماندگار لاسه هالستروم، کارگردان خوش‌ذوق سوئدی که هنوز می‌توان پای قصه‌ی هاچیکو نشست و با تماشای سکانس‌های پایانی، مثل ابر بهاری گریه کرد. با این تفاسیر، تماشای فیلم The Art of Racing in The Rain برای یک مرتبه می‌تواند تجربه‌ی لذت‌بخش و دلنشینی را برای شما به همراه داشته باشد.