بررسی فیلم The 16th Episode – قسمت شانزدهم

زمانی داستان آغاز می‌شود که آشنایی با یک کاراکتر مرموز، دست مایه یک رویداد عجیب می‌گردد. به قدری در این اتفاق، شخصیت‌ها احمقانه رفتار می‌کنند که شک می‌کنیم آیا این فیلم برای کودکان ساخته شده یا بزرگسالان. مگر می‌شود یک مراسم جن‌گیری را با یک مراسم عروسی اشتباه بگیریم؟ از طرفی دیگر به قدری کاراکتر مرموز داستان با آن منزل مخوفش، جو ترسناکی را در بستر داستانی فراهم می‌کند که قطعا یک فرد عادی توان سکونت در آن مکان کذایی را پیدا نمی‌کند، چه برسد به چند یوتیوبر که مشغول به کار هستند.

انگیزه‌ شخصیت‌های داستانی به قدری ضعیف تعریف شده که تحمل روایت داستانی، کار به شدت سختی است

جدا از این موارد انگیزه‌ شخصیت‌های داستانی به قدری ضعیف تعریف شده که تحمل روایت داستانی، کار به شدت سختی است. یعنی اگر با فردی خصومت شخصی دارید، او را به یک شب‌نشینی دعوت کرده و سپس فرد بخت‌برگشته را وادار کنید تا قسمت شانزدهم را تا انتها تماشا کند. انگیزه ساختیِ شخصیت‌ها به هیچ عنوان قابل قبول نیست. برای نمونه «اِینار» تنها با استناد به یک سری شنیده‌ها تصمیم می‌گیرد «هلن» را به تنهایی نجات دهد و از وقایع ترسناک ماجرا چیزی به نیروی پلیس گفته نشود تا مبادا بلایی سر هلن بیاید. همچنین حوادث پایانی داستان نیز بر پایه حماقت کاراکتر بازمانده شکل می‌گیرد. البته اگر بتوانیم آن سکانس انتهایی داستان را «پایان» قصه تعبیر کنیم.

بهره‌برداری از شگرد دوربین روی شانه برای فیلم‌برداری دیگر به قدری طرفدار پیدا کرده که دیگر لازمه تولید هر فیلم وحشتناک در استفاده از این شگرد محسوب می‌شود. چرا که زاویه دید اول شخص از جانب کاراکتر قصه، با مغز و روح شما بازی می‌کند؛ چون شما تنها اطلاعاتی را در می‌برید که شخصیت‌های داستانی به آن آگاهی پیدا می‌کنند. با این اوصاف استفاده از این نوع تکنیک فیلم‌برداری، بیشتر به درد فیلم‌نامه‌هایی می‌خورد که به همین راحتی قابل پیش‌بینی نیستند و دست کم، تعلیق در پلان‌های مختلف به وضوح احساس می‌شود. در قسمت شانزدهم نه تعلیق درست و حسابی حس می‌کنیم و نه داستان غافل‌گیری خاصی دارد که از زاویه دید شخصیت، انگشت به دهان بمانیم.