بررسی فیلم Relic – یادگار

فیلم «یادگار»، قصه‌‌‌ی پیرزنی به اسم «ادنا» را تعریف می‌کند که دچار زوال عقلی شده و طی یک اتفاق عجیب، برای مدتی ناپدید می‌شود. ما این موضوع را در دقیقه‌های ابتدایی فیلم می‌فهمیم و پس از یک کات، قصه را از زاویه‌ای دیگر دنبال می‌کنیم. دختر و نوه‌ی پیرزن مفقود شده که به ترتیب «کِی» و «سم» نام دارند با سفر به منزل ادنا تلاش می‌کنند تا اثری از او بیابند و جریان اصلی داستان زمانی آغاز می‌شود که ادنا به منزلش برمی‌گردد اما به خاطر ندارد که کجا رفته و چه کاری را انجام داده است.

 ماجرای فیلم در ابتدا با ریتم بسیار کند آغاز می‌شود، با همین ریتم به جلو حرکت می‌کند و در انتها نیز کندتر از دو سوم ابتدایی فیلم به پایان می‌رسد. «یادگار» می‌توانست از جنبه‌ی سرعت بخشیدن به حوادث داستان – که حوادث از حیث تعداد چندان زیاد هم نیست – به مراتب بهتر عمل کند، اما این اثر سینمایی غرق در اشتباهاتی می‌شود که بیشتر شدن ریتم روایت، چندان کمکی نمی‌توانست به فیلم کند. Relic از برخی تکنیک‌های رایج در ژانر وحشت برای القای حس هیجان به مخاطب بهره می‌برد ولی کارگردان در استفاده از تکنیک‌هایی مثل بازی با فضا و همچنین نورپردازی ضعیف عمل می‌کند و نمی‌توان چندان به او خرده گرفت؛ چراکه «ناتالی اریکا جیمز» اولین تجربه‌ی ساخت یک فیلم سینمایی بلند را با فیلم یادگار کسب کرده و قطعا در آثار احتمالی آینده‌ش از تجاربی که به‌واسطه‌ی فیلم اول خود به‌دست آورده استفاده خواهد کرد. دغدغه‌ی این کارگردان یعنی اختلال زوال عقلی (نام علمی: دمانس) در فیلم در درجه‌ی اول به‌درستی تعریف نمی‌شود؛ به عبارتی دیگر فیلم‌ساز فرض را بر این موضوع گرفته که مخاطب می‌داند اختلال زوال عقلی چیست و چه بر سر فرد بیمار خواهد آمد. در سناریوی دیگر، یعنی فردی که ایده‌ای ندارد دمانس چیست، از همان ابتدا ذهنش مدام در تقلاست که ادنا چه مشکلی دارد و در درجه‌ی اول چرا و به چه طریق ناپدید شده و در فاصله‌ای که ناپدید شده بود چه اتفاقاتی بر سرش نازل شد. در صورتی‌که مخاطبی که تا حدودی می‌داند زوال عقلی به چه معناست، در همان ابتدای ماجرا کم کم متوجه می‌شود که معمای اصلی این نیست که چرا ادنا مفقود شده و چه بر سرش آمده، بلکه نکته‌ی مهم و جوهره‌ی اصلی معمای فیلم در این ماجرا نهفته که ادنا در حال حاضر چه موقعیتی را سپری می‌کند. در حقیقت کارگردان با سناریویی سطحی و بسیار بد، به تجربه‌ی بیننده لطمه می‌زند.