نقد سریال Reacher – ریچر

سریال ریچر روی شخصیت‌های فرعی‌اش هم تمرکز می‌کند؛ هر چند منابعی که سریال از آن الهام گرفته به این شکل نیست. ریچر در هر کتاب با داستانی مجزا روبه رو می‌شود که ربط آن‌چنان خاصی با شخصیت‌های قدیمی ندارد. به همین منظور از آنجایی که فصل دوم سریال Reacher تایید شده، انتظار زیادی نمی‌رود که راسکو و فینلی، دو یارِ شفیقِ ریچر در آن حضور داشته باشند؛ مگر آن‌که شورانرها تصمیم داشته باشند سریال را با همین سه شخصیت در مارگریو پیش ببرند. در این صورت یک چالش مهم جلوی روی‌شان سبز خواهد شد: تلاش برای تکراری نشدن سریال! اغلب محصولات تلویزیونی در این چالش به دام می‌افتند و دیگر مثل فصل اول‌شان طراوت و تازگی نزد مخاطب ندارند. باید دید آیا سریال ریچر می‌تواند در فصول آینده موفق بیرون بیاید یا خیر.

باید اعتراف کرد انتخاب آلن ریچسون برای نقش ریچر، عملکردی ستودنی به حساب می‌آید؛ چراکه هم از نظر هیبت و قد یک مورد ایده‌آل به نظر می‌رسد و هم از لحاظ قیافه‌ای

باید اعتراف کرد انتخاب آلن ریچسون برای نقش ریچر، عملکردی ستودنی به حساب می‌آید؛ چراکه هم از نظر هیبت و قد یک مورد ایده‌آل به نظر می‌رسد و هم از لحاظ قیافه‌ای. آلن ریچسون از یک جنبه ته چهره‌اش شبیه به کیفر ساترلند است که در سریال 24 برای سالیان سال در نقش جک باور، مخاطبینی را مجذوب هنر بازیگری‌اش کرد؛ ریچر از یک جنبه‌ی دیگر از لحاظ ابهت و نوع نگاهش، شبیه به مت دیمونِ سری فیلم‌های بورن است. به طور کلی انگار شخصیت ریچر، تک تک مولفه‌هایش در واقع وام گرفته از سایر کاراکترهای موفق است که می‌توانیم حس خوب نسبت به این شخصیت داشته باشیم. با این حال نمی‌توان این موضوع را یک ایراد تلقی کرد، بلکه صرفا کاراکتر ریچرِ درون سریال را نمی‌توان یک شخصیت منحصر به فرد به حساب آورد. اتفاقا ایرادی که ریچر داخل سریال دارد در این موضوعات خلاصه نشده، بلکه این شخصیت در سریال بیش از اندازه قوی و شکست‌ناپذیر ظاهر می‌شود. به گونه‌ای که در اکثر اوقات قبل از درگیری‌های اکشنِ ریچر و دشمنانش، شاهد رجزخوانی و گفت‌وگوهایی هستیم که باز هم بیانگر قدرتمندیِ ریچر است و لا غیر!