بررسی فصل اول سریال Raised By Wolves – بزرگ‌شده توسط گرگ‌ها

داستانی که آرون گازیکوفسکی (Prisoners)، شورانر سریال، با کمک ریدلی اسکات و دیگر کارگردانان این مجموعه روایت می‌کند، مملو از استعاره‌ها، نمادها و مفاهیم عمیقی است که بار جدیت و فلسفی بودن سریال را به‌شدت بالا می‌برد. از همان آغاز داستان، Raised By Wolves به دنبال بلند کردن وزنه‌های بسیار سنگینی است؛ مسئله‌ی چگونگی تربیت کردن کودکان در دنیایی برهوت، با باور مطلق به علم و توانایی‌های انسان، آن هم توسط ربات‌هایی که از درک احساسات انسانی عاجز هستند و خود به تدریج در هویت و چیستی خود تردید می‌کنند. با پیشرفت داستان، سریال همچنان با این مفاهیم کشتی می‌گیرد، اما تنها به این بسنده نمی‌کند. Raised By Wolves بیش از حد به دنبال پرداختن به مسائل غیرقطعی زندگی انسان‌ها و دنیای امروز است؛ از گوشت‌خواری در برابر گیاه‌خواری گرفته تا احترام به تمام عقاید. این اشارات گاه آنقدر عریان و نخ‌نما می‌شوند که گویا گازیکوفسکی خود در مقابل بیننده نشسته و دغدغه‌هایی که ذهنش را مشغول کرده مستقیما از روی کاغذ می‌خواند. مشکل اینجاست که داستان صرفا این مفاهیم را اضافه می‌کند، اما به اندازه‌ی کافی به آنها نمی‌پردازد. استعاره‌های داستان که به فرم‌های مختلفی نشان داده می‌شوند، غالبا بسیار آشکار هستند؛ طراحی لباس‌های شوالیه‌گونه‌ی میثرایک‌ها، ژست مسیح‌مانند مادر هنگام پرواز، معبد مرموزی که به‌شدت یادآور کعبه است و… . با آن که شاید به نظر برسد این مقدار رو بازی کردن عامدانه و بخشی از هویت داستان است، اما Raised By Wolves تلاشی برای عمق بخشیدن و زمینه‌سازی برای آنها نمی‌کند و گویا صرفا ویترینی برای نمایش نماد‌های جنجال‌برانگیز و استعاری از دنیای امروز است. بسیار پیش می‌آید که سریال از یک ابزار یا اتفاق برای طرح یک سوال یا روایت داستان استفاده می‌کند، اما در ادامه به کلی آنها را رها کرده و امیدوار است که شما هم آنها را فراموش کرده باشید.

آماندا کالین و ابوبکر سلیم عملکردی فوق‌العاده در نقش مادر و پدر دارند، به طوری که ایرادات فیلم‌نامه و تناقض‌های پررنگ داستان همچون نامشخص بودن امکان برخورداری کاراکترهای این دو از «احساسات» را تا حدود زیادی جبران می‌کنند.

فارغ از داستان، کارگردانی و ویژوال سریال Raised By Wolves هر آن چیزی است که از ریدلی اسکات می‌شناسیم. به عقیده‌ی من، این یکی از نقاط قوت بزرگ سریال است. سیاره‌ی Kepler-22b مهیب، مرموز، دلهره‌آور است و طیف رنگی خاکستری و سبز رنگ‌پریده‌ی آن بر تمام جزئیات سریال سایه افکنده. فضاسازی فوق‌العاده سریال، از دنیایی که داستان در آن جریان دارد یک کاراکتر مجزا می‌سازد؛ کاراکتری که آرام و مرموز است، رازهای ترسناک زیادی در خود جای داده و آهسته آهسته شخصیت‌های سریال را به لبه‌ی پرتگاه هدایت می‌کند. Raised By Wolves یک علمی-تخیلی افراطی است که یعنی جلوه‌های ویژه در آن نقش بزرگی ایفا می‌کنند. متاسفانه پیاده‌سازی این جلوه‌ها متناقض است؛ گاه برخی صحنه‌ها و جزئیات تصویری بسیار مضحک هستند و گاه تا حد یک شاهکار گرافیکی پیش می‌روند. همین فراز و نشیب‌ها در بازی تیم بازیگری هم به چشم می‌خورد. آماندا کالین و ابوبکر سلیم عملکردی فوق‌العاده در نقش مادر و پدر دارند، به طوری که ایرادات فیلم‌نامه و تناقض‌های پررنگ داستان همچون نامشخص بودن امکان برخورداری کاراکترهای این دو از «احساسات» را تا حدود زیادی جبران می‌کنند. چنین چیزی را در بازی سایرین، خصوصا بازیگران جوان که تعدادشان هم کم نیست، نمی‌بینیم. تراویس فیمل که بازی عالی‌اش در نقش رگنار در سریال وایکینگ‌ها را هنوز به یاد داریم، تمام تلاشش را می‌کند که نقش مرد ناباوری که به تدریج تغییر کرده و نمی‌داند واقعا دیوانه است یا برگزیده‌ی خداوند را در بیاورد و در این امر هم تا حدود زیادی موفق است، هر چند که گاهی بیش از حد افراطی به نظر می‌رسد. اما کارگردانی خوب سریال در کنار موسیقی شنیدنی که تعدادشان کم ولی تناسبشان با فضاسازی فوق‌العاده است، موتور محرک قدرتمندی را تشکیل می‌دهند که کمک می‌کند این ایرادات کمتر به چشم آیند.

با وجود تمام ایراداتی که گفتیم، سریال Raised By Wolves داستان هیجان‌انگیزی دارد که با هر قسمت سوالات و ابهامات بیشتری مطرح می‌کند. درون‌مایه‌های عمیق سریال اگرچه در روایت پراشکال و شلخته کمرنگ می‌شوند، اما همچنان پیشرانه‌ی خوبی برای اتفاقات دنیای حیرت‌انگیز و دلهره‌آوری است که اسکات و داریوژ ولسکی خلق کرده‌اند و قادر است شما را تا آخرین لحظه پای خود نگه دارد. برای لذت بردن از این سریال، خصوصا اگر طرفدار پروپا قرص آثار علمی-تخیلی هستید، بهتر است که خیلی در مفاهیم مورد بحث آن ریز نشوید و صرفا خودتان را با داستان مرموز و دنیای چشم‌نواز آن همراه کنید. Raised By Wolves صحنه‌های «ریدلی اسکاتی» از جمله زایمان‌های چندش‌آور موجودات فضایی و پا گذاشتن کاراکترها به جایی که هر گوشه‌اش وحشتی مرموز در کمین نشسته، کم ندارد و از این جهت بسیار تماشایی است. اگر گازیکوفسکی و اسکات در فصل دوم که ساختش توسط HBO Max تایید شده، روایتی منسجم‌تر، هوشمندانه‌تر و کم‌اشتباه‌تر داشته باشند، باید به آینده‌ی این سریال امیدوار بود.