نقد و بررسی بازی Outriders

اوت‌رایدرز بیشتر از آنکه حاصل پرورش‌ ایده‌های نو باشد، میعادگاه ملاقات فرمول‌های آشنایی است که در این ژانر نسبتا اشباع، توسط بازی‌های دیگر امتحان شده و به پختگی رسیده‌اند. البته منظورم این نیست که PCF هیچ نوآوری از خودش در این بازی خرج نکرده، اما اوت‌رایدرز بیشتر از این جهت قابل‌توجه است که توانسته مکانیک‌های آشنای بازی‌های هم‌سبک را در قالب ترکیبی لذت‌بخش ارائه کند. چاشنی این ترکیب، داستانی گسترده و جدی است که متاسفانه در کنار ایرادات ریز و درشت دیگر بازی، تبدیل به پاشنه‌ی آشیل آن می‌شود.

بازی Outriders مشکلات متعددی دارد. با آن که PCF تاکید کرده که این بازی یک «سرویس» نیست و پس از پایان کمپین و بخش Endgame به معنای واقعی کلمه تمام خواهد شد، اما احتیاج به اتصال دائمی اینترنت حتی برای تجربه‌ی تک‌نفره، یکی از بدترین لانچ‌های چند سال اخیر را برای عنوانی در این مقیاس رقم زده است. حتی با وجود آن که دموی بازی پیش از عرضه‌ی نهایی هم منتشر شده بود، اما سازندگان در تخمین شلوغی سرورهایشان اشتباه کردند تا تجربه‌ی اوت‌رایدرز خصوصا در روزهای ابتدایی عرضه عملا غیرممکن شود. عدم امکان ورود به بازی، پریدن به منو در میانه‌ی نبرد و کار نکردن کراس پلی، که PCF مانور زیادی پیش از عرضه روی آن می‌داد، آغاز خوبی برای بازی استودیوی لهستانی رقم نزد. به این موارد، باگ‌ها و کرش‌های متعدد بازی را هم اضافه کنید. اما مشابه اتفاقی که برای Cyberpunk 2077 افتاد را اینجا هم می‌بینیم؛ مشکلات فنی و باگ‌ها بالاخره برطرف می‌شوند، اما بازی ضعف‌هایی اساسی دارد که تا آن زمان زیر سایه‌ی این مشکلات فنی قرار می‌گیرد. همین ضعف‌ها هستند که بزرگ‌ترین ضربه را به تجربه‌ی Outriders می‌زنند و گیم‌پلی روان و هیجان‌انگیز آن را هدر می‌دهند.

داستان بازی تقریبا تمام کلیشه‌های آثار علمی-تخیلی را در خود دارد. کاراکتر اصلی، عضو جوخه‌‌ای از سربازان نخبه با عنوان Outriders است که همراه با صدها هزار باقیمانده از زمین نابودشده، به دنبال سیاره‌ای جدید برای ادامه دادن نسل بشر می‌گردند. از بخت خوب آنها، یک سیاره‌ی ایده‌آل هم پیدا می‌شود: Enoch. سیاره‌ای با اکسیژن و منابع کافی برای ایجاد کلونی انسان‌ها. آنچه که اوت‌رایدرها انتظارش را ندارند، شروع طوفان الکتریکی مهیب و عجیب و غریبی است که تقریبا هر آنچه سر راهش قرار می‌گیرد را نابود می‌کند ولی به عده‌ی اندکی، قدرت‌های فرابشری می‌دهد. پس از سلسله‌ای از اتفاقات، کاراکتر اصلی سی سال بعد از خواب مصنوعی بیدار می‌شود و خود را در سیاره‌ای مملو از جنگ و نابودی می‌یابد. جایی که زمانی قرار بود بهشت جدید انسان باشد، حالا در اثر طوفان‌های پیاپی (که با عنوان Anomaly شناخته می‌شوند) و اشتباهات انسان‌ها، تبدیل به میدان هرج و مرج بزرگی شده که هر کسی در آن برای بقا باید دست و پا بزند.

داستان تقریبا از اواسط نیمه‌ی دوم شتاب زیادی پیدا کرده و دائما کاراکترها را به نقاط جدید می‌برد، اما پیش از آنکه به اندازه‌ی کافی به موقعیت فعلی ماجرا بپردازد، وارد فاز بعدی می‌شود.

اتمسفر اوت‌رایدرز تاریک و سنگین است و داستان بازی به ظاهر قصد دارد بسیار جدی و و روراست باشد، اما به غیر از چند پیچش داستانی جذاب، چیز زیادی برای ارائه ندارد. کاراکتر اصلی در همان Anomaly اول، قدرت‌های فراطبیعی پیدا می‌کند و تبدیل به Altered می‌شود. با اینکه در خلال داستان و کات‌سین‌ها با او همچون یک خدای شکست‌ناپذیر برخورد می‌شود، اما وقتی می‌بینید که در میدان نبرد، یک سرباز ساده از جبهه‌ی دشمن قادر است به آسانی شما را از پا درآورد، حس عجیبی پیدا خواهید کرد. شخصیت‌های داستان بشدت تک‌بعدی و بی‌خاصیت هستند و بود و نبود آنها عملا فرقی در داستان ندارد. کارگردانی بسیار بد کات‌سین‌ها و اجرای صداپیشگان هم این مسئله را بدتر می‌کند. داستان تقریبا از اواسط نیمه‌ی دوم شتاب زیادی پیدا کرده و دائما کاراکترها را به نقاط جدید می‌برد، اما پیش از آنکه به اندازه‌ی کافی به موقعیت فعلی ماجرا بپردازد، وارد فاز بعدی می‌شود. ضعف شدید روایت داستانی بازی Outriders مایه‌ی تاسف است چرا که چنین بستری پتانسیل‌های زیادی در خود داشت. پیش‌زمینه‌های داستانی که از طریق دست‌نوشته‌ها و نامه‌ها مطرح می‌شوند، ظرافت و جزئیات جذابی دارند که شما را برای کند و کاو بیشتر داخل داستان و اتفاقاتی که در ۳۰ سال اخیر در Enoch افتاده کنجکاو می‌کنند، اما روایت بازی قادر به استفاده از این پتانسیل نیست. علاوه بر این، فضاسازی فوق‌العاده‌ای که PCF در اوت‌رایدرز انجام داده، به شکل غم‌انگیزی هدر می‌رود.

سیاره‌ی Enoch پر از منظره‌های دیستوپیایی شگفت‌انگیز است که در دوردست‌ها خودنمایی می‌کنند و با اولین مواجهه‌ی شما، میخکوبتان خواهند کرد. متاسفانه، صرفا می‌توان به تماشای این منظره‌ها از دور اکتفا کرد؛ Outriders تقریبا هیچ استفاده‌ای از محیط‌های چشم‌نواز خود نمی‌کند، چرا که مراحل پی‌در‌پی بازی در مناطقی محدود و تخت جریان دارد که جایی برای اکتشاف باقی نمی‌گذارند. کم کم این حس به شما دست می‌دهد که داخل تم پارک بزرگی گیر افتاده‌اید که مکان‌های فوق‌العاده‌ای برای گشت‌وگذار دارد، اما فقط می‌توانید از پشت حصار به تماشای آنها بنشینید. از طرف دیگر، بازی به شکل بسیار اعصاب‌خردکنی مجبورتان می‌کند برای ورود به تقریبا هر جایی از نقشه، یک کات‌سین حداقل چندثانیه‌ای تماشا کنید، حتی برای پریدن از روی یک پل!