نقد فیلم No Time to Die – زمانی برای مردن نیست

اگر از سکانس اولِ فیلم «زمانی برای مردن نیست» فاکتور بگیریم، سایر بخش‌های داستانی هم هیجان‌انگیز روایت می‌شود و هم اکشنِ داستان در تعادل و توازن قرار می‌گیرد. چیزی که فیلم آخر دنیل کریگ در نقش جیمز باند را از سایر فیلم‌های گذشته‌ی جیمز باند متمایز می‌کند در همین موضوع است که فیلم همان‌قدر که به شما اطلاعات می‌دهد، همان اندازه نیز اکشن دارد و اتفاقا برخی از نقاط داستانی نیز روی عواطف شما هر چند ضعیف کار می‌کند. برای مثال نمی‌توان از رویارویی جیمز باند با بلوفلد حرفی به میان نیاورد. صحنه‌ای که تنها هواداران سری فیلم‌های جیمز باند از تماشایش ذوق‌زده می‌شوند. کریستوف والتز در نقش بلوفلد حضور بسیار کمی در فیلم دارد، اما کارگردان از همان مدت زمان کوتاه به بهترین نحو استفاده می‌کند.

فیلم همان‌قدر که به شما اطلاعات می‌دهد، همان اندازه نیز اکشن دارد و اتفاقا برخی از نقاط داستانی نیز روی عواطف شما هر چند ضعیف کار می‌کند

اگر از هنرنمایی کریستوف والتز و دنیل کریگ بگذریم، بازیگرهای خانمِ این فیلم نیز هنرنمایی قابل قبولی دارند. از مامور ۰۰۷ جدیدی که سازمان انتخاب کرده بگیرید تا آنا د آرماس که او نیز حضور کوتاهی دارد، اما به شدت دیدنی و تماشایی از آب در آمده. بازیگرهای زیادی جلوی دوربین عرض اندام می‌کنند و با این حال وقتی از دور نگاه می‌کنیم، در میان این لیست بلند بالا، یک بازیگر به شدت به چشم می‌آید؛ رامی مالک، ستاره‌ای که در نقش لیوتسیفر سافین وارد داستان می‌شود و به جذاب‌ترین و پرفروغ‌ترین ستاره‌ی این فیلم تبدیل می‌شود. چهره‌ی بی‌روح رامی مالک به انضمام دیالوگ‌های فکرشده‌ی زیادی که برای این شخصیت نوشته شده موجب می‌شود تا از کلمه به کلمه حرف زدنِ سافین با جیمز باند لذت ببریم. سافین زندگی غم‌انگیزی دارد، اما فلسفه‌ی کارهایی که به عنوان یک تبهکار بین‌المللی انجام می‌دهد را بالاخره یک هوادار جیمز باند می‌تواند با گوشت و پوستِ خودش درک کند. ارتباط برقرار کردن با سافین به واسطه‌ی ایفای نقش ستودنی رامی مالک کار به شدت آسانی است؛ به خصوص این‌که سافین خودش را مثل جیمز باند می‌داند و به قول خودش که مي‌گوید «ما (خودش و باند) آدم‌های زیادی را از این دنیا نابود می‌کنیم ولی من می‌خواهم که این دنیا، دنیای پاکیزه‌تری باشد». سافین با دیالوگ‌هایش و با رفتارهایش در اواخر فیلم به گونه‌ای باند را ستایش می‌کند، اما آن‌ نبردی که در پایان بین این دو کاراکتر می‌بینیم نمی‌تواند نهایتِ احساس و هیجان را در ما به قلیان بیندازد. یک سنگِ بنای بد که تبعات بدتری به دنبال دارد. چیزی که باعث می‌شود از تماشای سکانس نهایی فیلم نیز نتوانیم آن‌گونه که باید با سایر کاراکترها همراه باشیم. فیلم در پایانِ مسیر خود در انتقال کاملِ حس به بیننده ناموفق عمل می‌کند.