بررسی فصل دوم سریال Mindhunter – شکارچی ذهن

همچنان رگ و ریشه‌های فلسفه و مسائل روان‌شناختی در قسمت‌های متعدد «شکارچی ذهن» وجود دارد. این اثر شاید مثل گذشته با ذهن شما بازی نکند اما شکارچی ذهن همچنان تلاش می‌کند به شما بفهماند که حتی یک قاتل سریالی خطرناک را هم که بالای ده فقره قتل داشته، می‌توان درک کرد.

این اثر شاید مثل گذشته با ذهن شما بازی نکند اما شکارچی ذهن همچنان تلاش می‌کند به شما بفهماند که حتی یک قاتل سریالی خطرناک را هم که بالای ده فقره قتل داشته، می‌توان درک کرد

ما انسان‌ها به صورت ذاتی نظریه‌پرداز بار می‌آییم. هر چند شک و تردیدی که به هیوم -فیلسوف معروف انگلیسی-  نسبت می‌دهند باعث می‌شود تا از نظریه‌پردازی درباره موضوعاتی که از حافظه‌مان فراتر می‌روند، تا حدودی خودداری کنیم. هیوم می‌گوید که این اعتقادات توجیه‌ناپذیر، صرفا مبتنی بر عادت است. اعتقادات و باورهایی که بسته به شرایط سیاسی و حتی گرایش‌های جنسی امکان دارد دست‌خوش تغییراتی شود. شاید به همین علت است که گاهی اوقات ترجیح می‌دهیم با تجربه کردن، مسائل مختلفی را یاد بگیریم و این «تجربه» به قدرتمند شدنمان می‌انجامد. هولدن و تنچ در فصل گذشته هر دو به مانند افرادی تجربه‌گرا سعی داشته‌اند با مشاوره، تجربه کرده و از این طریق سعی در واکاوی رفتار قاتلین سریالی داشته باشند اما در فصل دوم به خوبی می‌بینیم که بیل تنچ دیگر آن فرد خشک و عبوس گذشته نیست. او یاد گرفته با طرز تفکر و دیدگاه همکارش مقابله کند و بعضا در برخی از جاها رو در رویش بایستد و صرفا به حس و غریزه هولدن اعتماد نکند. همین ماجرا به بیننده نیز منتقل می‌شود که آیا تجربه می‌تواند تنها المان موفق برای پیشبرد برخی از مسائل پیش رویمان باشد؟

هیوم، فیلسوف قرن هفدهم تا آخر زندگی خود معتقد بود بشر تنها از دو روش حسی و عقلی می‌تواند به مسائل مختلف آگاهی و علم پیدا کند اما حالا می‌دانیم که این طرز تفکر را نمی‌توان سفت و سخت پذیرفت چون بر این اساس هولدن با حواس پنج گانه خود درباره رفتار مجرم‌ها نظر نمی‌دهد. به نوعی یک حس ششم در وجودش برانگیخته می‌شود که به تعجب اطرافیانش می‌انجامد. درست زمانی که او در همان وهله اول اعتقاد دارد قاتل باید سیاه‌پوست باشد، هولدن با مطرح کردن چند دلیل ساده تلاش می‌کند نظر کارشناسانه بدهد که چندان محکمه‌پسند نیست اما تا حدودی عقلانیست.

با این حال در فصل دوم بخش احساسی ماجرا بر فلسفه‌ی پیرامون رفتارِ کاراکترهای اصلی ماجرا می‌چربد. مسائل مختلف در فصل دوم نیز تا حدودی نظریه دکارتی را مطرح می‌سازد که ما را ناخودآگاه یاد جمله معروفش «من فکر می‌کنم، پس هستم» می‌اندازد. در سریال می‌بینیم که تنچ با عقل و منطق خودش به جلو پیش می‌رود. او درباره اکثر فرضیه‌های هولدن شک می‌کند و این شکاک بودن باعث شده رابطه میان این دو بازیگر تا حدودی از هم فاصله بگیرد که این فاصله به مذاق بیننده‌ها چندان خوشایند نیست. معنا و مفهوم فاصله را در فصل اول سریال «کارآگاهان واقعی» (True Detective) تماشا می‌کنیم که دو شخصیت «راست کوهل» و «مارتین هارت» چقدر زیبا از یکدیگر فاصله می‌گیرند و چقدر زیباتر تعامل‌ میان این دو شخصیت از آب در‌می‌آید.

فصل دوم سریال Mindhunter به خودی خود چندان بد نیست و قصه‌ای بی‌رمق را تا انتها به هر طریق پیش می‌برد. اگر از طرفداران پر و پا قرص آثار فینچر هستید و با فصل اول سریال به شدت خاطره دارید، این فصل امکان دارد شما را تا حدودی مایوس کند. در غیر این صورت می‌توان به پای این فصل نشست و سرگرم شد.