بررسی فیلم Midway – میدوی

شاید باورش اندکی سخت باشد اما درباره‌ی کارگردان و هنرمندی که کم و بیش یک پای ثابت برای دریافت جایزه‌ی تمشک طلایی در سطح بین‌المللی است، می‌توان ادعا کرد که اِمِریش در عرصه‌ی کارگردانی کاملا بلاتکلیف عمل می‌کند. او نه تلاشی می‌کند نحوه‌ی روایت در آثارش را بهتر کند و نه به اجزای فرمی فیلم توجه می‌کند. در فیلم میدوی، همه چیز بد است و از همه بدتر، بی‌توجهی کارگردان به شخصیت‌هایی که به‌واسطه‌ی لنز دوربین به بیننده معرفی می‌کند. کارگردان حتی نمی‌تواند قدرت ارتش ژاپن را به درستی نشان دهد. گویا از نظر او، هر دو جبهه‌ی آمریکا و ژاپن از جنبه‌ی قدرت نظامی با یکدیگر هم‌تراز هستند؛ در صورتی‌که به قدری وسعت حملات چشم بادامی‌ها در سال ۱۹۴۱ میلادی گسترده بود که نیروهای آمریکایی مجبور به عقب‌نشینی شدند.

در فیلم میدوی، همه چیز بد است و از همه بدتر، بی‌توجهی کارگردان به شخصیت‌هایی که به‌واسطه‌ی لنز دوربین به بیننده معرفی می‌کند

بازیگرهایی که در این فیلم هنرنمایی می‌کنند، هر کدام شخصیت‌پردازی بسیار نپخته و ضعیفی دارند. کارگردان به قدری برای نمایش جنگ عجله دارد که از معرفی شخصیت‌های قصه مثل دیک بِست (اد اسکرین)، ادوین لِیتون و به خصوص چستر نیمیتز (وودی هارلسون) جا می‌ماند. پیرامون همین سه تن از نیروی دریایی آمریکای آن دوران، حرف و حدیث‌های زیادی وجود داشته که فیلمساز بتواند از این مواد و مصالح برای شکل دادن کاراکترهای مصنوعی‌اش جلوی دوربین بهره‌برداری کند، اما آنچه که مسلم است بازیگرهای فیلم میدوی، سریع دیالوگ‌های خودشان را می‌گویند و از صحنه خارج می‌شوند. از طرفی انتخاب بازیگرها نیز چندان هوشمندانه نبود. برای مثال وودی هارلسون، با آن لحن و زبان بدنش که بیشتر به درد فیلم‌های اکشن و کمدی می‌خورد، به سختی چهره‌ و قالبِ یک نظامی خشک و عبوس را نشان می‌دهد؛ فردی که در جنگ جهانی اول نیز حضور فعالی از خود در تاریخ بشریت به جای گذاشته است. آن‌چه که مسلم و واضح است، اِمِریش نتوانسته از بازیگرها به خوبی بازی بگیرد، وگرنه کارگردان‌های دیگری در همان صنعت هالیوود حضور دارند که به قول معروف از چوب خشک هم می‌توانند بازی بگیرند! برای اِمِریش و فیلم میدوی البته عکس این صحبت، صدق می‌کند و رولاند اِمِریش از بازیگرهای مشهور و توانمندی مثل وودی هارلسون و پاتریک ویلسون، جلوی دوربین به مخاطبش رسما چند تکه چوب خشک تحویل می‌دهد.