نقد و بررسی بازی Marvel’s Spider-Man: Miles Morales

بازی Marvel’s Spider-Man: Miles Morales بسیار فراتر از یک دموی کوتاه برای نمایش قدرت کنسول جدید سونی است. اینسامنیاک به شکل هنرمندانه‌ای ایده‌های بازی قبلی را بهبودهای ملموس در این بازی به کار گرفته، بدون آن که بازیکن احساسِ تجربه‌ای تکراری داشته باشد. با بررسی بازی مایلز مورالز در سرگرمی همراه باشید.

اگر از افراد خوش‌شانسی هستید که طی یک هفته‌ی اخیر کنسول پلی‌استیشن 5 به دستتان رسیده، تجربه‌ی Miles Morales بر شما واجب است. استودیوی اینسامنیک در سال ۲۰۱۸ با Marvel’s Spider-Man موفق شد نسخه‌ای فوق‌العاده از عنکبوت نیویورک را به دنیای ویدیو گیم بیاورد و حالا این بازی به شکل مطلوبی این مسیر را با ورود به نسل جدید ادامه می‌دهد. مایلز مورالز بازی کوتاهی است که خط داستانی آن نهایتا ۱۰ ساعت طول می‌کشد و قرار نیست تغییراتی انقلابی در مکانیک‌های بازی قبلی ایجاد کند، اما همین تجربه‌ی کوتاه آنقدر بهبودها و خلاقیت‌های چشم‌نواز دارد که انگار به پای یک نسخه‌ی مختصر و مفید و بسیار سرگرم‌کننده از Spider-Man نشسته‌اید که داستان و گیم‌پلی بی‌نظیری را در زمان کمتری ارائه می‌کند.

سه‌گانه‌ی سم ریمی یکی از به یاد ماندنی‌ترین تصاویر از مرد عنکبوتی/پیتر پارکر را رقم زده و برای من که با تماشای آنها بزرگ شدم، اسپایدرمن را تبدیل به اولین ابرقهرمانی کرده که از صمیم قلب عاشقش شده‌ام. از زمان اکران اسپایدرمن 3 در سال ۲۰۰۷ و پایان فیلم‌های ریمی، هیچ اقتباسی از این کاراکتر نتوانسته بود حس جادویی تماشای مرد عنکبوتی را برای من تکرار کند؛ تا همین دو سال پیش که سونی شاهکار تاریخی Spider-Man: Into the Spider-Verse را ساخت. این انیمیشن که هر چه از زیبایی‌اش بگویم کم گفته‌ام، به جای پیتر پارکر روی نوجوان پرانرژی و خوش‌قلبی تمرکز داشت که همچون پیتر خیلی زود بار سنگین ابرقهرمان بودن روی دوشش می‌افتد. «مایلز مورالز» نسخه‌ی اسپایدرورس به حدی فوق‌العاده بود که تصور نمی‌کردم هیچ نسخه‌ی دیگری از او در اقتباس‌های دیگر به چشمم بیاید، اما بعد از تجربه‌ی بازی جدید اینسامنیاک باید بگویم اشتباه می‌کردم. مایلز در بازی تفاوت بنیادینی با نسخه‌های پیشین ندارد. او هنوز هم نوجوان رنگین‌پوست پورتوریکویی است که پدرش پلیسی فداکار بوده و عمویش دزد مشهور بنفش و سبزپوش نیویورک، یعنی Prowler است. با این حال چند نکته باعث می‌شود که مایلز و ماجراهایش در این بازی در خاطر بماند.

اولین نکته، عملکرد عالی بازیگر نقش مایلز مورالز است. «نادیج جیتر» نسخه‌ای دوست‌داشتنی و بسیار بامزه از این کاراکتر را ارائه می‌دهد و به خوبی پسری دبیرستانی که با چالش‌های بلوغ، مرگ پدر و بزرگ‌تر از همه، ناجی نیویورک بودن، دست و پنجه نرم می‌کند را به تصویر کشیده است. اجرای او که به لطف انیمیشن‌های چهره‌ی شگفت‌انگیز بازی تاثیر جذابیت دوچندانی پیدا کرده، آن قدر عالی بوده که کاندید جایزه‌ی TGA شود. شاید پیتر پارکر مرد عنکبوتی نیویورک باشد، اما مایلز در این بازی قهرمان محله‌ی هارلم است که بیش از هر چیز به کمک به مردم آن اهمیت می‌دهد. این نکته در داستان به شدت سریال Daredevil را برایم تداعی کرد تا جذابیتش برایم بسیار بیشتر شود. کلیت داستان بازی Miles Morales چندان اعجاب‌آور و غافلگیرکننده نیست و شاید آنتاگونیست و شخصیت‌های فرعی داستان به اندازه‌ی مایلز پرداخت و عمق عالی نداشته باشند، اما در نهایت با روایتی احساسی و دوست‌داشتنی کوتاهی طرفید که برای غرق کردنتان در نقش مرد عنکبوتی شگفت‌انگیز کاملا کافی است.