چگونه Prince of Persia محدودیت‌های اپل را درهم شکست

از پسر کاراته‌باز تا شاهزاده ایرانی

قصه‌ی ساخته شدن بازی Prince of Persia نمونه‌ی بارزی از تبدیل چالش‌ها به فرصت‌هاست.

دهه‌ی ۸۰ میلادی دوران طلایی بازی‌های آرکید بود و بسیاری از محبوب‌ترین مجموعه بازی‌های امروز در آن زمان متولد شدند. عناوینی مثل Pac-Man و Tetris بر تاج و تخت جهان بازی‌های ویدیویی فرمانروایی می‌کردند و مجموعه‌های تازه واردی مثل The Legend of Zelda مشغول جابجایی مرزهای ژانرهای محبوبی همچون Action-Adventure بودند. در همین دوران بود که جوردن مکنر تصمیم گرفت اولین بازی خود به نام Karateka را بسازد. این بازی همانطور که از نامش پیداست، بازیکن را در نقش یک کاراته‌باز قرار می‌دهد که سعی دارد معشوق خود را از چنگ دشمنان نجات دهد. مکنر برای ساخت بازی یاد شده، تصمیمی انقلابی گرفت؛ درست زمانی که کاراکترهای بازی‌ها در بهترین حالت با اشکال عجیب‌ و غریب و ظاهری کارتونی به نمایش در می‌آمدند، مکنر سعی کرد تا ظرافت و نرمی فنون کاراته را به بازی خود اضافه کند. او برای این کار از تکنیک «روتوسکپی» استفاده کرد، تکنیکی که پیش از آن تنها در انیمیشن‌های بزرگ و پرخرج شرکت دیزنی مثل «بامبی» و «سیندرلا» استفاده می‌شد. در این تکنیک، انیماتورها ابتدا از انسان‌های واقعی در حال انجام حرکات مورد نظر خود فیلم گرفته و سپس آن فیلم‌ها را فریم به فریم به نقاشی تبدیل می‌کنند تا حرکات شخصیت‌های داستان طبیعی‌تر باشد.

 مکنر با فیلم گرفتن از معلم کاراته‌ی خود و استفاده از روتوسکپی توانست Karateka را به اثری موفق تبدیل کند. تمام نشریات آن زمان از کیفیت بصری بالای بازی و انیمیشن‌های واقع‌گرایانه‌ی آن تعریف کرده و آن را یکی از بهترین بازی‌های سال ۱۹۸۴ نامیدند. موفقیت این بازی باعث شد تا مکنر به فکر ساختن اثری بزرگ‌تر و بلندپروازانه‌تر بیوفتد و ناشر Karateka یعنی Broderbund هم با توجه به سابقه مکنر، دست او را در ساخت بازی بعدی خود باز گذاشت. فرآیند ساخت شاهزاده ایرانی در سال ۱۹۸۵ آغاز شد و مکنر اینبار با فیلمبرداری از حرکات برادر کوچک‌تر خود، انیمیشن‌های شاهزاده ایرانی را طراحی کرد. او تصمیم داشت تا اثری با الهام از افسانه‌های شرقی مثل هزار و یک شب بسازد و به همین دلیل، داستان کلی بازی را درست مثل داستان Karateka اما اینبار در فضایی فانتزی انتخاب کرد. مکنر زمان زیادی برای طراحی مراحل بازی گذاشت. بازی که او طراحی کرده بود بر جستجو در محیط و پشت سر گذاشتن چالش‌های محیطی مثل تله‌ها و سقوط از ارتفاع استوار بود. این المان‌های محبوب ژانر Platformer، تلاش شاهزاده برای خروج از سیاهچال را به تجربه‌ای جذاب تبدیل کرده اما در نقطه‌ی مقابل، امکان اضافه کردن دشمنان به بازی را غیرممکن ساخته بود.