نقد فیلم Let Him Go – بگذار برود

داستان فیلم Let him go حول محورِ جورج و مارگارت، زوج میان‌سالی روایت می‌شود که به تازگی پسرشان جیمز را از دست داده‌اند و بر اساس اتفاقاتی که رخ می‌دهد، باید برای یافتن و نجات نوه‌ی خود تلاش کنند. این زوج البته هیچ ایده‌ای ندارند که قرار است وارد چه مسیر خطرناکی شوند و در طی دو ساعت فیلم، این دو شخصیت قدرت پیش‌بینی خاصی را نیز ندارند که دستِ تقدیر آنها را تا کجا پیش می‌برد.

فیلم «بگذار برود» در همان سکانس اول، با حرکت دوربین و نوع میزانسن، ژست هنری به خود گرفته و به صورت غیرمستقیم این نکته را القا می‌کند که قرار است حرف و صحبت‌های مهمی را از قاب‌های سینمایی‌اش به مخاطب منتقل کند. «بگذار برود» در وهله‌ی اول خود را به شدت هدفمند نشان می‌دهد اما هر چه با زوجِ میان‌سالِ قصه در فیلم به جلوتر می‌رویم، مقوله‌ای به اسم «هدفمندی» جای خود را به «بی‌هدفی» می‌دهد. پارادوکس و تناقض، زمانی به اوج خود می‌رسد که رفتارهایی را از شخصیت‌های داستان می‌بینیم که نه با منطقِ ما به عنوان مخاطب سازگار است و نه در راستای چیزی است که احتمالا کارگردان در ابتدای فیلم‌برداری این پروژه در سر داشته.

با این‌که فیلم «بگذار برود» از لحاظ طرح داستانی، یک اثر سرگرم‌کننده و چه بسا جذاب به نظر می‌رسد، فیلم‌نامه‌اش از جنبه‌ی وحدت کلام، به شدت پریشان و آشفته است. فیلم، دانستنی‌هایی را به مخاطبش ارائه می‌دهد که به نوعی بدیهیات محسوب می‌شود، اما گویا کارگردان در تعریف ماجرا و حتی نمایش گذشته‌ی شخصیت‌ها وحشت دارد. فیلم‌‌نامه‌نویسِ «بگذار برود» در خلق کاراکترها، عملکردی به شدت ضعیف از خود به نمایش کشیده و فیلم‌ساز بر همین اساس نتوانسته شخصیتی دلچسب و قابل قبول بسازد. مخاطب صرفا متوجه می‌شود که جورج، یک کلانتر بازنشسته و شریف است که بازنشسته شده و روزگارش را در صلح و آرامش سپری می‌کند. این‌که او و همسرش چه طرز تفکری را دارند، نه در خلال دیالوگ‌ها آشکار می‌شود و نه در حین رویدادهای فیلم. به همین دلیل می‌توان در درجه‌ی اول این‌گونه ادعا کرد که کاراکترهای اصلی فیلم که حوادث اصلی داستان حول محور آنها می‌چرخد، پریشان‌حال هستند؛ حالتی که رفتارهایشان را در طول مدت قصه تا حدی توجیه می‌کند.

اتفاقاتی که برای نوه‌ی جورج و مارگارت می‌افتد را تنها در چند سکانس که از تعداد انگشتان یک دست فراتر نمی‌رود از قاب دوربین می‌بینیم. در اواسط داستان متوجه می‌شویم که این بچه‌ی کوچک که اسمش جیمی است، توسط خانواده‌ای به اسم «وی‌بوی» نگه داشته می‌شود. آیا کارگردان اتفاقات ناگواری را بین جیمی و وی‌بوی‌ها به ما نشان می‌دهد؟ خیر. آیا ناراحتی‌های‌ جیمی به عنوان یک پسربچه‌ی بی‌پدر را حس می‌کنیم؟ مسلما خیر؛ چراکه اصلا کارگردان تلاشی نکرده بیننده با این پسربچه بیشتر آشنا شود و درد و غمش را درک کند.

حتی اتفاقی که در همان اوایل فیلم بین جیمی، مادر و پدرخوانده‌اش رخ می‌دهد آنچنان دراماتیک نیست. ایفای نقش‌ها به نسبت قابل قبول است، اما جایِ دوربین درست نیست. دوربینِ فیلم‌بردار در بیشتر اوقات از کاراکترها دور است و این دوری، بین بیننده و شخصیت‌های داستان فاصله می‌اندازد؛ فاصله‌ای که توانِ ارتباط برقرار کردن با جورج، مارگارت و حتی شخصیت‌های منفی را به شدت کاهش می‌دهد.