بررسی فیلم خانه پدری

فیلم‌ساز می‌خواهد به طور غیرمستقیم به جامعه‌ی کنونی کنایه بزند

تماشای سکانس‌های فیلم به خصوص نخستین سکانس خانه پدری، کار بسیار سخت و انزجارآوری است. فیلم‌برداری و جای دوربین به گونه‌ای است که مخاطب به جای حس همدردی با دخترک بینوا، پدر و پسر را دنبال می‌کند. به همین علت است که مخاطب از تلاش پدر و پسر برای کشتن دختر، قلبش به درد می‌آید. اصلا هیچ الزامی نبوده که سکانس اول، این‌گونه رقم بخورد.

فیلم‌ساز بهتر بود با ارائه چند سکانس، بستر را فراهم کند و سپس پدر و پسر را به جانِ دختر بیندازد. اینکه یک اتفاق هولناک درست پس از تیتراژ و بی‌محابا در همان سکانس اول به وقوع بپیوندد، تدبیر درستی نیست. البته کیانوش عیاری به مخاطب فیلم خود اجازه نمی‌دهد اندکی به ذهنش استراحت بدهد و در سکانس بعدی، سریع رویداد تلخ دیگری رخ می‌دهد و به همین منوال این رویه‌ی چرخش مکرر غم‌انگیز اتفاقات تا انتهای ماجرا پیش می‌رود. از طرفی با پرش‌های زمانی ناگهانی به چند سال پس از هر رویداد تلخ، مخاطب در ارتباط برقرار کردن با ماجرا دچار مشکل می‌شود؛ چرا که او درست نمی‌داند به چه برهه‌ی زمانی سفر می‌کند. غم‌نامه‌ی کارگردان، به جای اینکه تبدیل شود به یک درام هنری و فاخر، به یک اثر ضدملی و حتی بی‌مغز تغییر هویت می‌دهد.

ضدملی از این جنبه که در انتهای فیلم، ناخودآگاه این استنباط شکل می‌گیرد که فیلم‌ساز می‌خواهد به طور غیرمستقیم به جامعه‌ی کنونی کنایه بزند؛ کنایه‌ای به ظاهر تلخ از جانب فیلمساز که هنوز مردسالاری در این مرز و بوم حکمفرماست. کارگردان به جای مبارزه و ارائه‌ی راه حل‌های صحیح، مثل دیگر فیلم‌های سخیف و فاقد هر گونه ارزش هنری تنها تلاش کرده که یک برش سطحی از جایگاه مردها در خانواده‌های ایرانی به مخاطب نشان بدهد. متاسفانه فیلم‌ساز علاوه بر اینکه به صورت غیرعمدی، در نرمالیزاسیون این مهم قدم برداشته، کل جامعه‌ی ایرانی را هدف می‌گیرد. کارگردان از خانه‌ پدری اثری ساخته زننده، سطحی، بی‌هدف و ضدملی که نه تنها هیچ حرف جدیدی برای گفتن در جامعه‌ی کنونی ندارد، بلکه پس از مدتی یک بار برای همیشه به باد فراموشی سپرده خواهد شد.