داستان فیلم A Beautiful Day in the Neighborhood چقدر به واقعیت نزدیک است؟

در فیلم می‌بینیم که لوید وگل با بازی متیو ریس فردی بی‌اعتقاد، عصبانی و افسرده است که رابطه‌ی ناسالمی با پدرش دارد. تام جوند تایید می‌کند که فرد راجرز توانست چیزی را در او ببیند که خودش از کشف آن عاجز بود، اما شخصیتش در آن زمان به هیچ وجه به این اندازه منفی نبود. به‌علاوه شخصیت پدر وگل در داستان، جری (با بازی کریس کوپر)، تقریبا به طور کامل براساس تخیل نویسندگان ساخته و پرداخته شده است. جوند اشاره می‌کند که پدرش – که نام واقعی او «لو» است – با وجود الکلی و زن‌باره بودن، هرگز مورد غضبش نبود و او با وجود کاستی‌ها، همواره به پدرش ایمان داشته است. راجرز در دنیای واقعی هیچگاه با کیک به عیادت پدر جوند در بستر مرگ نرفت.

البته اینطور هم نیست که داستان فیلم A Beautiful Day in the Neighborhood کاملا تخیلی باشد. در واقع به گفته‌ی میکا فیتزرمن-بلو، یکی از نویسندگان فیلم، با وجود خیالی بودن درگیری‌های شخصی ژورنالیست داستان، رابطه‌ی نزدیک و صمیمی او با فرد راجرز «بسیار دقیق» به تصویر کشیده شده است. جوند خود اذعان می‌کند که راجرز به او اعتماد داشت، حتی وقتی خودش چنین حسی نسبت به خود نداشت. راجرز و جوند به طور مستمر از طریق تلفن، ایمیل و البته ملاقات حضوری با هم در ارتباط بودند و در سال اول آشنایی بیش از ۷۰ ایمیل رد و بدل کردند. البته بیشتر مکالمات بین او و وگل در فیلم خیالی هستند. از جمله در یک صحنه که وگل می‌گوید: «تو عاشق آدم‌هایی مثل من هستی» و وقتی راجرز می‌پرسد که منظورت چه آدم‌هایی است، وگل پاسخ می‌دهد: «آدم‌های درهم‌شکسته». جوند اقرار می‌کند که در آن زمان دوران سختی را سپری می‌کرده، اما هرگز چنین جمله‌ای را به راجرز نگفت. از جمله موارد خیالی دیگر در فیلم، درگیری فیزیکی جوند با پدرش در عروسی خواهرش و تولد فرزندش است. خواهر جوند هیچگاه مراسم عروسی برگزار نکرده و جوند و همسرش (که هرگز راجرز را ندیده) هم در آن زمان بچه‌دار نشده‌اند. البته راجرز در تشویق تام و همسرش به قبول سرپرستی یک کودک نقش به‌سزایی داشته است.

فرد راجرز و آقای راجرز در برابر هم

از جمله بزرگ‌ترین تفاوت‌های فرد راجرز فیلم A Beautiful Day in the Neighborhood و نسخه‌ی واقعی، غیبت باورهای شدیدا مذهبی او در فیلم است. یکی از راه‌های درک بهتر شخصیت راجرز، اعتقاد عمیق او به مسیحیت پرسبیتری است؛ باورهایی که به او در طی سی سال اجرای برنامه برای کودکان و توضیح دادن مسائل مختلف زندگی چون مرگ، طلاق، رفتن به مدرسه و… به آن‌ها کمک کرد. راجرز فردی مذهبی بود اما هرگز موقع اجرا، اعتقاداتش را به زبان نمی‌آورد و استفاده از تمثیل را راه بهتری می‌دانست. تمام این موارد در فیلم غایب هستند؛ غیر از این مورد بزرگ، سایر مواردی که از او در فیلم می‌بینیم تا حد زیادی واقعی هستند. راجرز با وجود تمام ویژگی‌های مثبت خود، واقعا با یکی از دو فرزندش رابطه‌ای تیره و تار داشت و چنین چیزی را در فیلم هم دیدیم. به‌علاوه صحنه‌ای که از آواز خواندن کودکان مدرسه‌ای برای آقای راجرز در مترو می‌بینیم هم کاملا واقعی است. این قسمت از مقاله‌ی «آیا می‌توان گفت… قهرمان؟» تام جوند استخراج شده که طبق توصیف آن، مترو با بچه‌های کوچک پر شده بود که هیچکدامشان نزد آقای راجرز نرفت. در عوض همه‌ی آن‌ها با هم، شروع به خواندن آهنگ ابتدای برنامه‌ی «محله‌ی آقای راجرز» کردند که صحنه‌ای بسیار دراماتیک و احساسی به وجود آورد.

راجرز فردی مذهبی بود اما هرگز موقع اجرا، اعتقاداتش را به زبان نمی‌آورد و استفاده از تمثیل را راه بهتری می‌دانست. تمام این موارد در فیلم غایب هستند

شخصیت راجرز در فیلم در واقع نسبت به سایرین بسیار دقیق‌تر به تصویر کشیده شده است. فرد واقعا گیاه‌خوار بود و خوردن گوشت را در سال ۱۹۷۰ کنار گذاشت. او جمله‌ی «من هیچوقت چیزی که مادر داشته باشد را نمی‌خورم» را زیاد به زبان می‌آورد و در فیلم هم شاهد آن بودیم. یکی دیگر از حقایق داستان که از زبان جُوان، همسر راجرز شنیده می‌شود آن است که او هر روز را با شنا و دعا برای مردم با ذکر نامشان آغاز می‌کرد. عملکرد فوق‌العاده‌ی تام هنکس در نقش فرد راجرز هم دقیقا مطابق شخصیت واقعی او بوده: صحبت کردن آهسته و فکر کردن به هر کلمه پیش از به زبان آوردنش و رفتار با وقار، از جمله بارزترین ویژگی‌های فرد راجرز بودند. از شیوه‌ی لباس پوشیدن او هم به شکل دقیقی الگوبرداری شده که بافتنی قرمز معروف راجرز از مصداق‌های آن است. یکی از الگوبرداری‌های جالب نویسندگان از اتفاقات واقعی، زمانی است که راجرز از وگل می‌خواهد ۱۰ ثانیه سکوت کرده و به کسانی که واقعا به او عشق می‌ورزند فکر کند. راجرز واقعا چنین کاری کرده، البته در موقعیتی متفاوت. او هنگام دریافت جایزه‌ی یک عمر دستاورد هنری در مراسم امی سال ۱۹۹۷ میلادی، از حاضرین خواست که ۱۰ ثانیه سکوت کرده و به آدم‌های ویژه‌ی زندگی‌شان که در رسیدن به جایگاه فعلی کمکشان کرده‌اند فکر کنند. اتفاقی که یکی از احساسی‌ترین لحظات تاریخ مراسم امی را رقم زد.