بررسی فیلم Guns Akimbo – گانز آکیمبو

جذابیت گانز آکیمبو از زمانی آغاز می‌شود که مایلز وارد جریان بازی اسکیزم می‌شود. شخصیت منفیِ این فیلم یعنی «ریکتور» و افرادش، دو سلاح را به دست‌های مایلز می‌دوزند. در این میان مایلز هم باید با این چالش دست و پنجه نرم کند و هم از دستِ یک قاتل دیگر به اسم «نیکس» پا به فرار بگذارد. دنیل ردکلیف در نقش مایلز توانسته حماقت و بلاهت موجود در شخصیت مایلز را به‌ خوبی نشان دهد. مایلز هم مثل دیگر شخصیت‌های این داستان، یک احمق به تمام عیار است که از سر نادانی خودش، وارد جریانات اسکیزم می‌شود. مواجه شدن مایلز با رقیب مونث این جریان، در کنار دردسرهایش با دستان دوخته شده‌ به سلاح، لحظات شاد و مفرحی برای شما به ارمغان می‌آورد. اگر دلتان می‌خواهد از فیلم گانز آکیمبو لذت ببرید، باید سطح انتظارات خودتان را در همین حد پایین بیاورید؛ در غیر این صورت گانز آکیمبو از جنبه‌ی فنی نه تنها حرف خاصی برای گفتن ندارد، بلکه از ایرادات ریز و درشتی رنج می‌برد که اگر از جنبه‌ی هنری به پای فیلم بنشینید، قطع به یقین از نقطه نظر کیفی و فنی، از این فیلم ناامید می‌شوید.

گانز آکیمبو هر چقدر ایراد داشته باشد، در نمایش خشونت به همراه رگه‌هایی از طنز، آن هم با دوز زیاد غوغا می‌کند

گانز آکیمبو از لحاظ روایت داستانی چنگی به دل نمی‌زند؛ برای نمونه از ساز و کار بازی اسکیزم اطلاعات چندان زیادی به بیننده ارائه نمی‌شود. چه افرادی پشت این بازی عجیب حضور دارند؟ چرا و چگونه این بازی خشن، همه‌گیر شده؟ اصلا چرا کسی نتوانسته جلوی اپیدمی اسکیزم را در مقیاس کشوری بگیرد؟ اگر به دنبال «چرایی» هر اتفاق در این فیلم بگردید، به احتمال زیاد فیلم در جلب رضایت شما ناتوان عمل می‌کند. سوای این ماجرا، نحوه‌ی روایت نیز به قدری تند و سریع است که اصلا امان پیدا نمی‌کنید تا شخصیت‌های قصه را بیشتر بشناسید و با آن‌ها خو بگیرید. سناریویی که کارگردان توانسته به آن جان ببخشد، بیشتر به یک بازی‌نامه شباهت دارد تا یک فیلم‌نامه! به این علت که در ۹۰ دقیقه‌ از زمان فیلم، در اکثر اوقات با صحنه‌های اکشن زیادی همراه هستیم؛ صحنه‌هایی که کارگردان به واسطه‌ی آن‌ها، به‌زور در تلاش است تا ما را به تماشای ادامه‌ی ماجرای فیلم ترغیب کند.

اگر از سامارا ویوینگ و دنیل ردکلیف – که به ترتیب ایفاگر نقش‌های نیکس و مایلز هستند – فاکتور بگیریم، سایر بازیگرها حرف چندان خاصی جلوی دوربین ندارند و شخصیت‌هایشان پس از نمایش تیتراژ پایانی، یک بار برای همیشه فراموش می‌شوند. کارگردان در خلق معماهای داستانی نیز ناتوان است؛ معما و راز پشت پرده‌ی انگیزه‌ی «نیکس» در تجربه‌ی بازی اسکیزم آنچنان قوی از آب در نمی‌آید و مخاطب به جز تماشای بدبختی‌های مایلز و تقلایش برای زنده ماندن، دلیل دیگری برای سرگرم شدن و خندیدن پیدا نمی‌کند.