نقد فیلم Everything Everywhere All at Once – همه‌چیز همه‌جا ناگهان

یکی از بهترین سکانس‌ها، گفت و گوی عمیق مادر و دختر است که در کالبد دو تکه سنگ، از کوچک و فرومایه بودن انسان امروز سخن می‌گویند

فیلم همه‌چیز همه‌جا ناگهان، روایتی‌ست که از حیث تنوع عناصرش، گستردگی قابل توجهی دارد. به بیانی دیگر، انرژی آن در جذب انواع دیدگاه‌ها بالا است؛ اگر اهل مولتی‌ورس و آثار علمی-تخیلی نیستید، از دیدن این فیلم ناامید نشوید، چراکه این مقوله‌ها تنها در مقام ابزاری برای ارائه‌ی یک نتیجه‌ی واقع‌گرا و انسانی به کار گرفته شده‌اند؛ اگر هم علاقه‌ای به داستان‌هایی از جنس ارتباط مادر و دختر ندارید، به هر حال از جنبه صحنه‌های اکشن و تخیلی، این اثر کیفیت خوب و سرگرم‌کننده‌ای دارد (شاید انیمیشن Turning Red از لحاظ مواجهه با چنین مفهومی، به صورت نسبی نمونه‌ی بد این دسته از آثار به حساب بیاید).

بین مقدمه و نوع ورود به داستان و عنوان فیلم تناسب جالبی وجود دارد. این فیلم از همان ابتدا، با تغییر نسبت ابعاد تصویر، به تماشاگر فهمانده که به هیچ استانداردی متعهد نیست؛ درست مثل داستان، در ساختار هم شاهد هرج و مرج هستیم. کسی که جهان علمی-تخیلی را فضایی شلخته ببیند، از دیدن این فیلم به وجد می‌آید. البته این ترکیب هدفمند بوده و در دل آشوب، نظمی به چشم می‌خورد؛ در نتیجه چنین ایده‌ای موفق است. در بحث قهرمان و شرور هیچ ثبات و قطعیتی وجود ندارد، قابلیت شکوفا شدن به عنوان هرکدام از این دو نوع شخصیت، در همه وجود دارد. برخی تغییرات به قدری ناگهانی هستند، که روند تصمیم‌گیری تا حد زیادی سخت می‌شود. در این فیلم، واقعیت از دل خیال متولد شده است، داستان جهانی می‌شود و از مرز ملیت، تاریخ و فرهنگ هم عبور می‌کند تا گونه‌ای از همدلی و مکالمه‌ی فلسفی/متافیزیکی را در جریان نگه ‌دارد.

گاهی احساس می‌شود که بخش تخیلی و صحنه‌های اکشن، اگرچه که دارای جزئیاتی دقیق هستند، اما صرفا در خدمت جنبه‌ی بازاریابی قرار گرفته‌اند. در واقع نسبت به مدت زمان این فیلم، توضیح خاصی برای چنین عرصه‌هایی ارائه نشده است. داستان محو شده و جنگ و دعواها طولانی می‌شود؛ اما از سویی طرح اصلی داستان برای نمایش هرج و مرج موجود در زندگی وانگ، به خوبی درک و دریافت می‌شود. این خاصیت تشبیهاتی است که به صورت بنیادین در روند داستان نقش دارند؛ یعنی آشوبی که خانواده‌ی وانگ، در زندگی عادی خود تجربه می‌کند، ناگهان به قدری عظیم و غیرقابل کنترل شده که به یک آخرالزمان علمی-تخیلی در جهان‌های موازی شبیه می‌شود! جنبه‌های فکری فیلم همه‌چیز همه‌جا ناگهان، شکل خوب و گیرایی دارند. یکی از بهترین سکانس‌ها، گفت و گوی عمیق مادر و دختر است که در کالبد دو تکه سنگ، از کوچک و فرومایه بودن انسان امروز سخن می‌گویند؛ سختی انسان را سنگدل می‌کند اما گاهی حتی سنگ هم نهاد پاکی دارد! توسعه‌ی شخصیت‌ها ماهرانه بوده و عملکرد خوب میشل یئو، نقش اولین وانگ را به نقشی ماندگار تبدیل کرده است.