نگاهی مروری به سریال احضار

تکنیکی که وجود ندارد

دوربینِ کارگردان از همان اپیزود ابتدایی به طرز فاجعه‌ای و به طور دل به خواهی در نقطه‌ای از محل فیلم‌برداری قرار می‌گیرد؛ به همین منظور نه میزانسنی شکل می‌گیرد و نه اصلا کسی به دکوپاژ اهمیت می‌دهد. گویا دست‌اندرکاران سریال صرفا می‌خواستند تا دوربین سریعا روشن شود، بازیگرها دیالوگ‌هایشان را بدون فوت وقت بگویند و در نهایت بروند سر وقت پلان دیگر. البته در بخش نورپردازی، سریال احضار کلاس درسی است برای علاقه‌مندان به این رشته؛ چراکه تا به امروز محصول پر عیب و ایرادی وجود ندارد که این چنین در بخش نورپردازی ضعیف عمل کرده باشد و هنرجویان صرفا باید هر آنچه که نورپردازها در این سریال انجام داده‌اند را یاد بگیرند انجام ندهند! بارزترین اشکال در همان خلق فضای جنگلی است که در ابتدای سریال می‌بینیم. محیط جنگل آنچنان غرق در نور است که به دست گرفتن چراغ قوه توسط بازیگر رسما مثل جوکی می‌ماند به شدت خنده‌دار. سریال احضار قرار است مثلا ترسناک باشد اما اولین و مهمترین خصیصه را ندارد؛ تاریکی و سایه‌ها. مخاطب که ما باشیم آیا قرار است در روز روشن بترسیم؟ آن هم از چیزی که دیگر مثل نقل و نبات در آثار ترسناک هالیوودی به کرات کار شده؟ تنها نکته مثبت سریال از جنبه‌ی تکنیکی شاید موسیقی متنِ تیتراژ پایانی‌اش باشد، آن هم زمانی که خواننده شعر نمی‌خواند!

سریال احضار نه از لحاظ تکنیکی اثر استانداردی است و نه از جنبه‌‌های دیگر مثل روایت داستان و خلق یک فضای ترسناک. شخصیتی هم ندارد که دلمان به بودنش خوش باشد. سریال احضار لکه‌ ننگ بزرگی در کارنامه‌ی علیرضا افخمی محسوب می‌شود و نه چیز بیشتر.

نظر شما چیست؟ آیا شما هم باور دارید که سریال احضار اثر خوبی نیست؟ دیدگاهتان را با ما به اشتراک بگذارید.