نقد سریال Dexter: New Blood – دکستر: خون تازه

و اما مهم‌ترین بخش از تحلیل و نقد فصل آخر سریال دکستر برمی‌گردد به شخصیت هریسون. پسربچه‌ای که در نیمه‌ی ابتداییِ سریال ما را به شک می‌اندازد آیا او واقعا یک قاتل بالفطره است یا خیر. سوالات بی‌شماری از زمان ورود هریسون به آیرون لیک در ذهن‌مان شکل می‌گیرد که در قسمت‌های پایانی به خیلی از سوالات اساسی درباره‌ی این شخصیت به یک جواب تقریبا قانع‌کننده‌ای می‌رسیم. می‌گوییم «تقریبا»؛ چراکه هریسون در سنین جوانی توانسته عاشق شود. دکستر چنین شرایطی را در این سن و سال تجربه نکرده بود. همین تجربه‌ی به نسبت ساده توانسته بود هریسون را نسبت به پدرش یک پله متمایزتر کند؛ پدری که می‌خواسته از هریسون، یک نسخه مثل خودش در بیاورد، غافل از این‌که هریسون در کنارِ مردم آیرون لیک یاد گرفته بود می‌تواند انسانیتش را نیز تقویت کند. با این حال تمامی این صحبت‌ها تقریبی است. بنا به پایان‌بندیِ قصه، ما نمی‌فهمیم هریسون در نهایت راه پدرش را طی می‌کند یا تصمیم می‌گیرد حسِ درونی‌اش یا همان «مسافر تاریکی»‌ را سرکوب کند. بر اساس حرف و حدیث‌های زیگموند فروید، روان‌شناس معروف اتریشی، انسان تا ابد نمی‌تواند یک میل را در خود سرکوب کند؛ چراکه هر اندازه یک میل خاصی سرکوب شود، از آن سمت نمودِ قدرتمندتر و غیرقابل کنترل‌تری را در محیط اطرافش نشان خواهد داد. اگر فصل دیگر یا اسپین-آف جدیدی از سریال دکستر ساخته شود، قطعا روی این مسئله مانور داده می‌شود که حال هریسون قرار است تا چه اندازه شبیه به پدرش رفتار کند. از یک جنبه باید به کسی که این بازیگر یعنی جک الکات را برای این نقش انتخاب کرده آفرین گفت! چهره‌ی معصوم هریسون، خود یک مولفه‌ی به شدت قدرتمند و تاثیرگذار محسوب می‌شود که بیننده تا آخرین لحظه نداند او سمتِ پدرش می‌ایستد یا روبه‌رو و جلویش. اگرچه کارگردانیِ صحنه‌ی پایانی، لو می‌دهد که قرار است در چند لحظه‌ی آینده چه اتفاقی رخ دهد.

چهره‌ی معصوم هریسون، خود یک مولفه‌ی به شدت قدرتمند و تاثیرگذار محسوب می‌شود که بیننده تا آخرین لحظه نداند او سمتِ پدرش می‌ایستد یا روبه‌رو و جلویش

سریال در جایی به اتمام می‌رسد که دقیقا از همان نقطه شروع شده. دوباره دکستر به محلی رجوع می‌کند که انسانیتش را می‌توانسته پیدا کند. البته اینبار دکستر اشتباهِ گذشته را تکرار نکرده و مسافر تاریکی‌اش را به قولِ‌ هریسون تغذیه نمی‌کند. هریسون نیز بالاخره جلوی این چرخه‌ی وراثتِ قتل را با کشتن پدرش می‌گیرد. این تصمیمِ بسیار سخت از جانب هریسون، حاصل تمامی محبت‌هایی بوده که در ‌آیرون لیک دیده. شاید اگر با هریسون در این شهر کوچک بدرفتاری می‌شد، او به همراه پدرش از این مکان فرار می‌کرد. علنا تاثیر محیطی، یکی دیگر از تغییرات هریسون نسبت به پدرش را رقم زد؛‌ پدری که ما می‌دانیم حتی در محیط کاریِ خود در میامی، فردی منزوی و گوشه‌گیر بود. با این حال، دکستر در یکی از آخرین دیالوگ‌هایش ادعا می‌کند که «هیچوقت واقعا احساس عشق نکرده بودم، عشق واقعی، تا امروز…». این موضوع نشان می‌دهد که انگار دکستر به صورت معنوی گوزنِ سفید ابتدایی داستان که نمادِ انسانیت بوده را در پایان قصه‌اش لمس می‌کند. دکستر علنا مسافر تاریکی‌اش را با تسلیم کردن خودش جلوی فرزندش شکست می‌دهد. درست همانندِ والتر وایت در سریال برکینگ بد که با عبور از پرسونای هایزنبرگ، صحنه‌های پایانی و مرگ خودش را رقم می‌زند. دکستر در پایان و کمی قبل از شلیک گلوله توسط هریسون، تبدیل شده بود به همان پسربچه‌ی معصوم و بی‌گناهی که هری، او را از حمام خونی که به راه افتاده بود نجات داد. این مرگ و این پایان، دل‌نشین‌ترین هدیه‌ای بود که دست‌اندرکاران این مینی سریال به طرفداران دکستر دادند.

سریال Dexter: New Blood آشتیِ دل‌چسبی با هواداران دو آتشه‌ی دکستر به حساب می‌آید. یک قصه‌ی جذاب، شخصیت‌پردازی‌های درجه‌ یک به انضمام فرم اصولی سریال توانسته کاری کند تا این سریال پرآوازه با یک پایان لایق احترام پرونده‌اش بسته شود. به احترامِ تمامی این تلاش‌ها باید کلاه از سر برداشت و به دست‌اندرکاران سریال آفرین گفت.