نقد فیلم Coming 2 America – سفر به آمریکا ۲

در چنین شرایطی است که ساختن دنباله‌ای بر فیلم Coming to America  بدیهی به نظر می‌رسد. در عصر مرگ داستانگویی چه روشی بهتر از بازسازی اثری موفق که حالا حسی نوستالژیک نیز پیدا کرده و پر از شعارهای باب روز و مدیحه‌سرایی‌های بی اساس، درباره‌ی شان زن و برخورد با نژاد پرستی است؟ فیلمی پوچ و تو خالی که بر خلاف نسخه اولش که حداقل ارزش‌هایی را در خود داشت، هیچ ارزش اجتماعی، ‌بومی، سینمایی و حتی داستانی در خود ندارد.

داستان فیلم بدون غافل گیری‌های زیادی به همان روش قدیمی هالییودی خودش جلو می‌رود؛ جست و جو، یافتن، اوج گرفتن، دعوا یا جدایی و سپس بازگشتی که منتهی به پیروزی می‌شود

در سالی که دو کمدی قدرتمند چون Palm Springs و Borat 2 اکران شدند – با اینکه هم ایده‌ی فیلم Palm Springs همان لوپ زمانی تکراری در آثار سال‌های اخیر است و هم Borat دنباله‌ی فیلم اولش است اما هر دو دارای ارزش‌هایی هستند که در مقامی جداگانه جای بحث دارند – دیگری جایی برای فیلم Coming 2 America نیست. در واقع فیلم سفر به آمریکا ۲ تلفیقی از کلیشه و عناصر از حفظ شده‌ی کمدی یا حتی فانتزی‌هایی از این دست است. پدری که برای تاج و تخت خود به دنبال وارث می‌گردد و سه دخترش او را از رسیدن به آرزوی اهدای میراث شاهنشاهی به نسلِ مذکرِ پس از خود باز می‌دارد. از اینجا فیلم مثلا می‌خواهد شوخی‌های خودش را آغاز و در ادای دینی به نام فیلم – که انتخابش زورکی به نظر می‌رسد – پدر پادشاه را راهی سفری به آمریکا کند. استفاده از زوج موفق ادی مورفی و آرسنیو هال نیز کمکی به حداقل شوخی‌های فیلم نمی‌کنند. شوخی‌ها به سان انبوه نمونه‌های بارز در فیلم‌های غربی یا مستهجن هستند یا دلقک‌وار و بد‌بختی اینکه اصلا خنده هم نمی‌گیرند. 

در مورد فیلم‌های گیشه‌ای چون فیلم Coming 2 America صحبت کردن از فرم یا بحث‌های سینمایی توهین‌آمیز به نظر می‌رسد و اکتفا فقط به ضعف‌های فیلمنامه برای نشان دادن ارزش اثر کافی است. داستان بدون غافل گیری‌های زیادی به همان روش قدیمی هالییودی خودش جلو می‌رود؛ جست و جو، یافتن، اوج گرفتن، دعوا یا جدایی و سپس بازگشتی که منتهی به پیروزی می‌شود. پسر شاه آکه جففر چون پدرش نمی‌تواند به خاطر مناسبات سیاسی تن به ازواج دهد و در کنش و واکنشی به غایت مضحک به دنبال عشق واقعی خود می‌رود و قرار است نمونه‌ای از درس‌های آبکی اینچنینی این دست از کارها را به ما بدهد. پایان بندی هم مطابق معمول در نهایت مسرت و سرخوشی سازندگان فیلم، و نه مخاطبان، به شیوه‌ی معمول سرانجام می‌گیرد؛ نبرد با نیروی شر و پیروزی قهرمانان!