بررسی فیلم Cold Pursuit – تعقیب سرد

اصلا گویا فیلم‌نامه این اثر را به یک بچه ۱۰ ساله داده‌اند تا جریان قصه را به رشته تحریر در بیاورد. آخر چطور ممکن است یک سناریو انقدر حفرات مختلف و ضد و نقیض‌هایی به اصطلاح باگ داشته باشد؟ به عنوان مثال در اولین اکشنی که قهرمان قصه جلوی دوربین از خود نشان می‌دهد، او در آسانسور به یک مواد فروش حمله‌ور می‌شود که پیش از این رویداد، کاکسمن درباره پسرش با وی صحبت می‌کند و مواد فروش ابراز بی‌اطلاعی می‌کند. سوال پیش می‌آید چرا مواد فروش برای کشتن «نِل» تلاش نمی‌کند؟ چرا باید وی را در یک محیط بسته که هیچ شاهد دیگری نیست، دست کم بگیرد؟ از این دست سوالات به قدری در این فیلم می‌بینیم که پشیمان می‌شویم از وقت و زمانی که پای قصه این فیلم هدر دادیم.

همه چیز به فیلم‌نامه به شدت ضعیف این فیلم ختم نمی‌شود. تدوین‌های پوچ و بیهوده این اثر به قدری بی‌اهمیت است که فیلم را از ژانر جنایی به کمدی شیفت می‌دهد

همه چیز به فیلم‌نامه به شدت ضعیف این فیلم ختم نمی‌شود. تدوین‌های پوچ و بیهوده این اثر به قدری بی‌اهمیت است که فیلم را از ژانر جنایی به کمدی شیفت می‌دهد. این نوع تغییرات معمولا هنگامی شکل می‌گیرند که سبک تدوین یک اثر با فضاسازی‌های حاکم بر فیلم‌نامه در یک راستا نیست و این عملکرد، نشانه ناشی بودن و کم تجربگی کارگردان است. گویا مولند با تدوین‌های به اصطلاح ساختارشکنانه خود قصد داشته جا پای آثار دیدنی تارانتینو بگذارد. اما تارانتینو دقیقا می‌داند فضاسازی‌های آثارش را به چه ترتیبی پیش ببرد تا به خوبی از تدوین‌های خاص خودش در پسِ هر پلان استفاده کند. مولند حتی این قدرت را نداشته از نماهای استاندارد برای ساخت این اثر استفاده کند. گویا هر طور که سلیقه‌اش می‌کشیده دوربین را در لوکیشن مورد نظر قرار می‌داده و سپس به هر طریقی که بازیگر راحت بود، جلوی دوربین مستقر می‌شد و به بازی می‌پرداخت. میزانسن و به تبع میزان‌شات نشان می‌دهد این فیلم از لحاظ فنی نیز حرفی برای گفتن ندارد و چه بسا در برخی از سکانس‌ها مثل یک سوهان روح می‌ماند و بس. اما شاید شما هم ته دلتان می‌گویید لیام نیسون بازیگر خوبی است. به خاطر او که دیگر می‌توانیم از این فیلم سرگرم شویم. این طور نیست؟