نقد فیلم Cherry – چری

قبل از تشریح المان‌های فیلم، بد نیست بدانید نیکو واکر (Nico Walker) که رمان چری را به انتشار رساند، در واقع زندگی پر فراز و نشیب خودش را در رمان تشریح کرد. فیلم قرار بوده آینه‌ی تمام قدِ رمان اتوبیوگرافی نیکو واکر باشد اما چیزی که در قاب دوربین می‌بینیم مسلما آن چیزی نبوده که واکر، لا به لای ورق‌های کتاب درباره‌ی خودش به رشته‌ی تحریر درآورد. تام هالند تلاش‌های زیادی می‌کند تا بتواند در نقشش فرو برود اما آنچه که در همان دقایق نخست و در همان سکانس‌های مقدماتی به شدت تو ذوق می‌زند، فیلم‌نامه‌ای است که گویا بسیار عجولانه تنظیم شده. ذوق و شوق کارگردان‌ها برای تغییرات دکوپاژ گویا باعث شده تا آنها از فیلم‌نامه غافل شوند. از تعدیل رنگ و تغییر ابعاد صفحه‌ی نمایش گرفته تا حتی تدوین‌هایی که در پایان به کار گرفته شده، همگی بیانگر این موضوع هستند که این فیلم روی اساس و پایه‌ی مبانی اصولی سینما پیش نمی‌رود. به عنوان مثال وقتی چری برای اولین بار با دختر مورد علاقه‌ی خودش چهره به چهره می‌شود، دنیای اطرافش از نگاه لنز دوربین، حالت محو (Blur) پیدا می‌کند. این افکت می‌توانست نباشد، اما فیلمساز ترجیح داد استفاده کند تا ذوق و شوقش را نشان دهد. گویا کارگردان‌ها گمان کردند فیلم چری می‌تواند جای خودش را با چنین ترفندهای بصری و کامپیوتری در قلب مخاطب پیدا کرده یا فیلم این قدرت را خواهد داشت تا حس مورد نظر را در تماشاگر ایجاد کند.

کسل‌کننده بودنِ بخش زیادی از وقایع ابتدایی فیلم Cherry تجربه‌‌ای به شدت منفی برای مخاطب به دنبال دارد

کسل‌کننده بودنِ بخش زیادی از وقایع ابتدایی فیلم Cherry تجربه‌‌ای به شدت منفی برای مخاطب به دنبال دارد. تقریبا نیم ساعت طول می‌کشد تا بفهمیم چری کیست، کجای دنیا زندگی می‌کند و اصلا قصه از چه قرار است. بخش بعدی داستان، مربوط می‌شود به دوران آموزشی که چری در ارتش می‌گذراند. سکانس‌های مربوط به این بخش به شدت یادآور صحنه‌های به یادماندنیِ یکی از شاهکارهای استنلی کوبریک یعنی فیلم Full Metal Jacket است که البته فیلم چری اصلا و ابدا به گرد پای این شاهکار نمی‌رسد. سپس وارد بخشی از داستان می‌شویم که در واقع نقطه‌‌ای است بسیار مهم و به نوعی می‌توان گفت قلب تپنده‌ی این اثر؛ زمانی که چری در مناطق عملیاتی، جراحت و آسیب‌های مهلکی که به همرزمانش وارد می‌شود را نظاره‌گر است. شاید بپرسید چرا این سکانس‌ها، به نوعی قلب تپنده‌ی اثر دانسته می‌شود؟ به این دلیل که بستر داستانی این‌طور فراهم شد تا به این نقطه برسیم و حسِ غم، درد و اندوهِ غیرقابل وصفِ چری را با پوست و گوشتمان حس کنیم ولی آیا این اتفاق می‌افتد؟ مسلما خیر. تام هالند به نوبه‌ی خودش بسیار تلاش کرده تا پروسه‌ی انتقال حس، از شخصیت اصلی فیلم به بیننده رخ دهد اما مشکل اینجاست نه می‌توان حال و احوالِ چری را درک کرد و نه مدت زمان مناسبی برای این بخش به کار گرفته می‌شود. شاید اگر از تعداد سکانس‌های تین‌ایجریِ ابتدایی فیلم کاسته می‌شد و به مدت زمان دوره‌ی آموزشی و عملیاتیِ چری اضافه می‌شد، مشکلات عدیده‌ی روحی و روانی شخصیت اصلی داستان ملموس‌تر بود و حداقل حسی از بابت همدردی با این کاراکتر پیدا می‌کردیم.