سیاست در بازی‌ها – آیا می‌توان داستانی سیاست‌نزده روایت کرد؟

اولون در ادامه توضیح می‌دهد:

به‌نظرم خصوصاً یک بازی نقش‌آفرینی می‌تواند حرف‌های زیادی برای گفتن داشته باشد؛ از طریق بررسی آنچه که بازیکن به این معادله می‌آورد و نیز پرسش بازیکنان از خود درباره نوع کاراکتر و بازیکنی که هستند، هنگام مواجهه با شرایطی که مشخصاً سیاه و سفید نیست.

اولون اعتقاد دارد که به‌سبب شغلش به‌عنوان یک سرگرم‌کننده، در وهله اول وظیفه دارد مخاطب را سرگرم کند، بی‌توجه به اینکه این مخاطب چه کسی است. به‌عبارت دیگر، ایجاد حس ناخوشایند در بازیکن درباره یک انتخاب در بازی کار بدی نیست، اما نباید دیوار چهارم میان خود و مخاطب را شکست و او را به‌خاطر اعتقاداتش در دنیای واقعی سرزنش کرد. برای شرکت‌های ناشر بازی نیز این بهترین راه‌حل است، چرا که تمایلی ندارند محصول خود را محدود به عده‌ای با عقاید خاص کنند. اما همانطور که پرتچت اشاره کرد، تم‌هایی خارج از سیاست‌های صفرویکی راست و چپ هم برای کاوش وجود دارد. آلن موافق است که این حیطه باید بیشتر در دنیای بازی‌های ویدیویی اکتشاف شود:

گفتمان‌های دیگر با معانی پشت بازی‌ها، مقصود هنری و محتواهایی که بازی‌ها «می‌توانند» به آنها بپردازند و نحوه این پرداخت سروکار دارند، و زمانی که یک بازی AAA تم‌های پیچیده مانند نژادپرستی، خشونت خانگی، فرقه‌های مذهبی، استیلای فرهنگی و… را همچون بیشتر بازی‌های از این دست، ضعیف پرداخت می‌کند، توسعه‌دهندگان بلافاصله گارد دفاعی می‌گیرند یا به‌طور ممتد سخنان بی‌اساسی از «عدم درک» مردم یا اینکه «این هنر است، با آن کنار بیایید» و این حرف‌ها می‌زنند.

آلن در ادامه می‌گوید:

برای آنکه کار به این سطح از عدم عذرخواهی نرسد، بازی‌سازان اطلاع از هر نوع سیاستی که با آن سروکار دارند را انکار می‌کنند، که این امر بیشتر از هر چیز باعث می‌شود بیشتر از هر چیز ناآگاه به‌نظر آیند. برای شرکت‌ها اما ناآگاهی یک موهبت است.

دوست دارم که بازی‌های AAA کارگردان‌هایی چون رایان کوگلر برای «پلنگ سیاه» داشته باشند. با اینکه معتقدم آن فیلم اشتباهاتی داشت –  کیل‌مانگر یک تروریست کلیشه‌ای تک‌بعدی آزادی‌خواه سیاه‌پوستان است، آنوقت یک مأمور CIA «آدم خوبه» داستان است؟! – اما حداقل رایان می‌گوید که «آره، من پشت این تصمیم‌ها می‌ایستم و تلاش خواهم کرد تا بهتر شوم» و شما می‌توانید جزئیات ظریف او را در ابعادی کوچک‌تر ببینید. صادقانه فکر می‌کنم باید تغییری بزرگ در نحوه اداره استودیو‌هایمان ایجاد شود، با کارگردان‌هایی که از پروژه‌های کوچک به بزرگ می‌روند و دیگر برای دهه‌ها به یک استودیو پایبند نیستند. این به توسعه‌دهندگان بازی‌های AAA اجازه می‌دهد اشتباهات احمقانه کوچک‌تر یا ایده‌های نبوغ‌آمیز کوچک‌تر خودشان را داشته باشند و  ایده‌های خود را در قالب‌های کوچکتر با هزینه کمتر پیاده‌سازی کنند و شاید حتی اطلاعاتی از چگونگی پروژه‌های آینده خود را از طریق این بازی‌های پرفروش بدهند.