بررسی فیلم Bill & Ted Face The Music

طرح داستانی فیلم بیل و تد هم احمقانه‌است و هم بی‌منطق. کارگردان به طرز عجیبی سعی کرده بار طنز داستان را تا جای ممکن زیاد کند؛ به خصوص ‌شخصیت‌پردازی بیل و تد که کیانو ریوز و الکس وینتر برای ایفای نقش این دو کاراکتر، حالت کمیکی به این دو شخصیت بخشیدند؛ کما این‌که این نکته را از ژست‌های جلوی دوربین‌شان می‌توان فهمید. جالب است که احمقانه‌ بودن طرح داستانی فیلم، چنان ضربه‌ی خاصی به لذت بردن از فیلم نمی‌زند؛ چراکه بیل و تد یک بار در ابتدای فیلم و باری دیگر در اواخر ماجرا از خود می‌پرسند که چرا باید آهنگی را بنوازند که دنیا را از یک آخرالزمان نجات بدهد و اصلا این دو عامل چه ربطی به هم دارند؟ قصه‌گوهای بیل و تد با این تدبیر رسما به بیننده اعلام می‌کنند که نباید این فیلم را جدی بگیرند چون  فیلم بیل و تد خودش را جدی نمی‌گیرد؛ از بیننده هم تقاضا می‌کند که ماجرا را جدی نگیرد. کلا واژه‌ی «جدی» در دایره‌المعارف دنیای فیلم، تعریف نشده!

اگر بتوانید مقدمه‌ی ابتدایی ماجرا را تحمل کنید، فیلم بیل و تد روی خوش به شما نشان می‌دهد

اگر بتوانید مقدمه‌ی ابتدایی ماجرا را تحمل کنید، فیلم بیل و تد روی خوش به شما نشان می‌دهد. بیننده بالاخره دستش می‌آید که قضیه از چه قرار است و چرا باید خط داستانی را دنبال کند. در میان حوادث علت و معلولی داستان، سانحه‌هایی نیز رخ می‌دهد که بیننده انتظارش را ندارد در آن زمان و مکان به‌واسطه‌ی لنز دوربین تماشا کند. چنین صحنه‌هایی در دل فیلم بسیار زیاد است و مخاطب از تماشای بیشتر آن‌ها ابتدا شوکه شده و سپس احتمال می‌رود که بخندد. با این حال این رویه، تمام حربه‌ی فیلم‌ساز برای خنداندن شما نیست. بیل و تد در بلبشوی تعریف یک آخرالزمان احمقانه و بی‌منطق از دید مخاطب، کارهای جالبی می‌کند. برای مثال، این‌که در فیلم سوم بیلی و تیا به عنوان دو فرزندِ شخصیت‌های اصلیِ ماجرا نقش مهمی را ایفا می‌کنند، اتفاق جالبی است، اما از آن سو  همسران بیل و تد، بود و نبودشان در ماجرای فیلم اهمیتی ندارد و احتمالا شما نیز برای‌تان سوال می‌شود که اصلا چرا صحنه‌های مربوط به آن‌ها در فیلم وجود دارد؟ هدف کارگردان از به بازی گرفتن بازیگر آن‌ها چیست؟ اگر به جای نمایش مضحک این دو شخصیتِ اضافی، بیلی و تیا جلوی دوربین بیشتر ظاهر می‌شدند، تماشای فیلم لذت‌بخش‌تر می‌شد. بیلی و تیا وقتی می‌بینند که در ابتدای ماجرا پدرهایشان در زمان سفر می‌کنند، آن‌ها نیز زمانی که می‌فهمند قضیه از چه قرار است راهی سفری دور و درازی در زمان می‌شوند تا یک گروه موسیقی خاص را گرد هم بیاورند. به همین ترتیب اگر اطلاعات هر چند سطحی از موسیقی داشته باشید، احتمالا از تماشای شخصیت‌های موتزارت، جیمی هندریکس، لویی  آرمسترانگ و حتی لینگ لون در این فیلم به وجد می‌آیید؛ چراکه حالت سرخوشانه‌ای را که در بیل و تد و فرزندانشان می‌بینیم، در چنین شخصیت‌های تاریخی نیز وجود دارد. از سمتی دیگر، تدبیر فیلم‌ساز برای استفاده از انواع و اقسام جلوه‌های ویژه در لوکیشن‌های متنوع داستان باعث شده تا فیلم قدرت سرگرم کردن مخاطب را داشته باشد. مثلا چه لذتی بالاتر از دیدن این گروه موسیقی در جهنم کنار عزرائیل، فرشته‌ی مرگ؟