آیا داستان سریال زخم کاری لایق تمجید است؟

مهدویان در سریال زخم کاری به سراغ قشر فقیر و ضعیف جامعه نمی‌رود. اتفاقا در حرکتی غیر قابل انتظار، بالاخره محصولی ساخته می‌شود تا به قشر بالادست بپردازد؛ قشر و گروهی محدود که بیننده، آنها را اغلب مرفه بی‌درد می‌نامد. زخم کاری، درباره‌ی زخم‌هایی است که در بافت مرفه می‌بینیم. افرادی که صرفا شنیده‌ایم یک میلیارد، برای‌شان پول خوردِ یک هفته است. مهدویان در سریال زخم کاری البته دقیقا مشخص نمی‌کند که مالک دقیقا چه میزان سرمایه دارد. نکته‌ی به شدت جالبی است، اما این عدمِ آگاهیِ بیننده، ترفند بسیار جالبی است که شخصیت‌ها را جدی‌تر بگیریم.

انصافا دوره‌ی داستان‌هایی مثل سریال سیاوش دیگر تمام شده؛ دوران تعریف یک داستان با شخصیت‌های اصلیِ فقیر و بی‌پول و آسمون جل به اتمام رسیده که می‌خواهند خودشان را از یک منجلاب بزرگ نجات دهند. دیگر کسی علاقه‌ای ندارد ببیند که هر چه سنگ است، برای پای لنگ است! دلیلش کاملا واضح است که جامعه چنین چیزی را دیگر طلب نمی‌کند چون قشر متوسط جامعه، وضعیتِ چنین سریال‌هایی را با گوشت و پوست خود حس می‌کند. قشر ضعیف هم چه به پرداخت اشتراک ماهیانه‌ی شبکه‌های نمایش خانگی نماوا و فیلیمو که قیمت ماهیانه‌شان حتی برای قشر متوسط نیز به صرفه نیست؟‌ اتفاقا بعد از این همه آزمایش و خطا، مردم علاقه دارند تا سبک زندگی اعیانی را ببینند. ماشین BMW و پنت هاوس و پارتی گرفتن‌های خانواده‌های داخل سریال زخم کاری، می‌تواند برای مدت کوتاهی هم شده ذهن بیننده را معطوف کند به این مسئله که درون زندگیِ یک فرد مولتی میلیاردر را دارد سرک می‌کشد. حداقل بیننده در پسِ تماشای سریال زخم کاری چنین توهمی را دیر یا زود پیدا خواهد کرد.

کاریزما، کاریزما و کاریزما!