نقد و بررسی بازی Yakuza: Like A Dragon

از لحاظ داستانی، Like A Dragon ژاپنی‌ترین چیزی است که می‌توانید تصورش را بکنید، طوری که انگار به تماشای یک انیمه‌ی خوش‌ساخت نشسته‌اید. روایت بازی از یک قصه‌ی درام جنایی، لحنی جدی دارد و گاه به نقاط تاریک و جنجال‌برانگیزی می‌رسد. از اشاره به فساد گسترده در دستگاه سیاست و قضای ژاپن گرفته تا دوراهی‌های اخلاقی مردم عادی و معضلات اجتماعی پررنگ ژاپن مانند اختلاف طبقاتی، تن‌فروشی و فقر. نکته‌ای که به وضوح در داستان به چشم می‌خورد، تاکید روی خاکستری بودن مسائل است که در برخی موارد شکلی افراطی و غیرمنطقی به خود می‌گیرد. Like a Dragon اصرار دارد که در هر شرایطی، نمی‌توان سیاه و سفید به مسائل نگاه کرد، حتی مقوله‌‌هایی چون فساد سیاسی و بهره‌کشی جنسی. این نکته در برخی موارد اصلا خوشایند نیست.

از لحاظ داستانی، Like A Dragon ژاپنی‌ترین چیزی است که می‌توانید تصورش را بکنید، طوری که انگار به تماشای یک انیمه‌ی خوش‌ساخت نشسته‌اید

در عین حال که درون‌مایه‌ی داستان بازی بسیار جدی است، طنز خاص و دیوانه‌واری که فقط از ژاپنی‌ها برمی‌آید در داستان و خصوصا مراحل فرعی جریان دارد که گاه چنان خنده‌دار و عجیب است که با خودم فکر می‌کردم این چیزها به عقل چه کسی می‌رسد؟! هزلی که در Yakuza: Like a Dragon دیده می‌شود هدفمند و پرمغز است و به‌شکل غافلگیرکننده‌ای، تبدیل به مکمل درون‌مایه‌ی جدی داستان می‌شود. برای مثال ایچیبان به‌عنوان قهرمان داستان، به شکل غم‌انگیزی توسط تنها الگوی زندگی‌اش رها می‌شود، اما اعتقاد قلبی‌اش به نیکی و کمک به مردم (و علاقه‌ی شدید به بازی‌های Dragon Quest!)، او را به یک قهرمان دوست‌داشتنی تبدیل می‌کند، به طوریکه کم ‌کم ایچیبان چشم بصیرت پیدا می‌کند و دشمنانش را به فرم‌های عجیب می‌بیند، مثلا منحرف‌هایی که عریان در خیابان می‌گردند یا طراحان مد پلید که با قیچی به او حمله می‌کنند! این نکته نه تنها داستان و شخصیت‌پردازی در بازی را بسیار جذاب و منحصر بفرد کرده، بلکه شدیدا به نفع گیم‌پلی هم تمام شده است. پیاده‌سازی عالی انیمیشن‌های چهره و عملکرد بی‌نقص بازیگران و صداپیشگان در هر دو زبان ژاپنی و انگلیسی، امکان ارتباط گرفتن با کاراکترها را دوچندان می‌کند و اکثر آنها، خصوصا ایچیبان، برایتان اهمیت زیادی پیدا می‌کنند.

سازندگان در طراحی مکانیک‌های گیم‌پلی بازی الهام زیادی از عناوین نسل طلایی بازی‌های JRPG همچون Dragon Quest گرفته‌اند و چنین چیزی حتی در خود بازی هم چندین بار به طور مستقیم از زبان ایچیبان و دیگر کاراکترها بیان می‌شود. بزرگ‌ترین آورده‌ی نگاه به گذشته در Like a Dragon، سیستم مبارزات نوبتی و بهره‌گیری از پارتی است؛ ایچیبان می‌تواند حداکثر با سه کاراکتر دیگر پارتی تشکیل داده و در مبارزات شرکت کند. برخلاف دسته‌بندی‌های کلاسیک کاراکتر در عناوین نقش‌آفرینی، تمایز توانایی‌های کاراکتر در Like a Dragon از طریق «شغل» او ایجاد می‌شود. بسته به آنکه هر شخص به چه شغلی مشغول باشد، حرکات ویژه و قابلیت‌های منحصر بفردی به دست می‌آورد که مدیریت مناسب آن به تقویت پارتی کمک می‌کند. با آنکه سیستم شغل در بازی تنوع زیادی به مبارزات می‌بخشد، اما چند ایراد اساسی در آن وجود دارد. شغل‌های مختلف لزوما آن چیزی که می‌خواهید نیستند و ممکن است بیهوده وقتتان را برای لول آپ کردن در آنها تلف کنید. در واقع شاید حالت پیش‌فرض هر کاراکتر برای پیشبرد بازی تا انتها کافی باشد و کمتر پیش بیاید که دلیلی برای تغییر شغل کاراکترهای پارتی داشته باشید. با این وجود، مبارزات بازی به شکل حیرت‌انگیزی جذاب و سرگرم‌کننده هستند. جنگیدن با ساده‌ترین دشمنان هم آغازی حماسی دارد و با ورود به مبارزه، افراط بازی در طنز و پارودی به اوج خود می‌رسد. هر کاراکتر در نوبت خود امکان انتخاب از میان دفاع، حمله‌ی ساده، مهارت‌ها و آیتم‌ها را دارد. مهارت‌ها خود به دو دسته‌ی حرکات قدرتمند و حقه تقسیم می‌شوند که باید بگویم استفاده از آنها لذتی دارد که شاید در هیچ بازی دیگری پیدا نمی‌کنید! نه تنها تنوع فنون رزمی و حقه‌های ویژه به شدت بالاست، بلکه برخی از آنها چنان خنده‌دار هستند که رسما مبارزات را به یک فیلم کمدی تبدیل می‌کنند. مثلا کاراکتر نانبا (Nanba) که یک بی‌خانمان است، با استفاده از یک حقه در مقابل دشمن زانو می‌زند و التماس بخشش می‌کند! هر کدام از حقه‌ها، اثر خاصی روی دشمن می‌گذارند، مثلا حقه‌ی اغواگری کاراکتر سایکو (Saeko) باعث کاهش قدرت دفاع دشمن می‌شود یا التماس کردن نانبا یک راند از حمله‌ی دشمن را خنثی می‌کند. گزینه‌های متعددتان برای از پیش رو برداشتن حریف فقط به این موارد ختم نمی‌شود. اگر کار برایتان گره خورد، می‌توانید تقاضای کمک کنید، آن هم نه فقط از یاران ایچیبان، بلکه از بوکسورهای مزدور و حتی خرچنگ‌هایی که از آسمان فرود می‌آیند و دخل دشمنانتان را می‌آورند! هر کدام از مواردی که گفتم به شکل غیرقابل توصیفی بامزه، سرگرم‌کننده و دیوانه‌وار هستند و هرگز از امتحان کردنشان خسته نمی‌شوید.