نقد فیلم Tom and Jerry – تام و جری

در ابتدای داستان همه چیز نوید یک فیلم زیبا را می‌دهد. شاید به این دلیل که طرح داستانیِ چنین فیلمی، اصلا و ابدا برای کسی مهم نیست. با این اوصاف سناریونویس‌های این فیلم تلاش کردند تا شخصیت‌سازی کنند و برای قصه‌ی این فیلم، یک مبدا زمانی نیز تعریف کنند. به این صورت که در این فیلم متوجه می‌شویم چطور تام و جری با یکدیگر آشنا می‌شوند و چطور به دشمن قسم‌خورده‌ی یکدیگر تبدیل می‌شوند. برای تعریف قصه، چند شخصیت جلوی دوربین معرفی می‌شوند که در راس تیم بازیگری، کلوئی گریس مورتز در نقش «کایلا» حضور دارد. این بازیگر که دست بر قضا در فیلم و سریال‌های زیادی بازی کرده، نه تنها در فیلم تام و جری درخشان ظاهر نشده، بلکه به یک عامل مخل تبدیل می‌شود؛ عاملی که دلمان نمی‌خواهد او را ببینیم و بیشتر دوست داریم تا زودتر از صحنه خارج شود و درگیری‌های تام و جری را تماشا کنیم. با این اوصاف داستان هر چه به جلوتر هدایت می‌شود، نقش این بازیگر جدی‌تر می‌شود و در انتها، کایلا باید دست به کارهای زیادی بزند تا داستان آن‌طور که مخاطب می‌خواهد به اتمام برسد.

زیبایی و جذابیت فیلم، صرفا محدود به لحظات ابتدایی است و پس از چند سکانس، تازه عیب و ایرادات فیلم بیشتر به چشم می‌آیند

زیبایی و جذابیت فیلم، صرفا محدود به لحظات ابتدایی است و پس از چند سکانس، تازه عیب و ایرادات فیلم بیشتر به چشم می‌آیند. اولین و مهمترین ایراد فیلم در این موضوع است که کارگردان می‌توانست کل حوادث فیلم را در یک فیلم کوتاه جمع‌آوری کند. فیلم تام و جری بیخودی و بی‌جهت طولانی شده و همان تایمِ ۱۰۰ دقیقه‌ نیز برای چنین فیلمی زیاد است. دومین ایرادی که به چشم می‌آید در طراحی زمخت، بی‌روح و ناامیدانه‌ی دو کاراکتر تام و جری است. بودجه‌ی فیلم شاید به آن اندازه‌ی مطلوب در اختیار عوامل انیماتور قرار نگرفته بود اما چرا باید چنین انیمیشن‌هایی از دو کاراکتر فانتزی محبوب ساخته می‌شد که برای هیچ فردی جذابیتی ندارد؟ شخصیت‌های انسانِ درون فیلم می‌توانند با تام و جری و سایر حیوانات فانتزی صحبت کنند و این موجودات نیز تا حدودی می‌فهمند که انسان‌ها چه می‌گویند. سوالی که اینجا مطرح می‌شود در این موضوع است که آیا بهتر نبود صحنه‌های کمدی بیشتری از این بابت در بطن فیلم شکل می‌گرفت؟