-
0/10
The Secret Life of Pets (زندگی مخفی حیوانات خانگی) قبل از هرچیزی، ماجراجویی-کمدی‌‌ای بی‌رمق، بذله‌گو و البته ناامیدکننده است که با افراط قشر کودک و خردسال را هدف قرار می‌دهد.
استودیو «ایلومینیشن اینترتینمنت» در سال ۲۰۱۶ پس از دو پروژه‌ی موفقیت‌آمیز Minions و Despicable Me، برای اولین‌‌بار The Secret Life of Pets را به تولید رساند؛ انیمیشنی سرگرم‌کننده که روایت‌گر زندگی متفاوت حیوانات خانگی در غیاب صاحبانشان بود و در واقع مدل حیوانیِ داستان اسباب بازی‌ها! دنباله‌ی این انیمیشن خانوادگی اما ژوئن امسال، به نویسندگیِ «برایان لینچ» و با کارگردانیِ «کریس رناد» در سینماهای آمریکا به اکران درآمد.
The Secret Life of Pets 2 در قامت یک دنباله در ژانر کمدی-ماجرایی، با اینکه استانداردهای کلیِ قسمت پیشین را حفظ کرده اما چندان تازه و لذت‌بخش به‌نظر نمی‌رسد. با این وجود، در تعداد اندکی از موقعیت‌‌ها کماکان طنزآمیز و دوست‌داشتنی است. ماجرای فیلم پس از ترسیم یک پیش‌زمینه‌ی کلی، در سه خط داستانی مجزا ادامه پیدا می‌کند. روایت از «مکس»، نقش اصليِ قسمت قبل آغاز می‌شود؛ یعنی جایی که صاحبش متاهل شده و حالا پسربچه‌ای را به دنیا آورده است. این ماجرا تقریباً تمام افتتاحیه را به خود اختصاص داده و البته پیش‌زمینه‌ای که ایجاد می‌کند، ذره‌ای به پایان‌بندی و مقصود کلیِ فیلمنامه مرتبط نشده است. در واقع The Secret Life of Pets 2 پر است از موقعیت‌هایی که فارغ از جریان روایت اصلیِ فیلم، در راستای القای مفاهیمی عمل می‌کنند که به‌واسطه‌ی آن، قشر کودک و خردسال به‌شدت مخاطب قرار مي‌گیرند. البته این موضوع به خودیِ خود فضای مثبتی را ایجاد می‌کند اما به واسطه‌ی موقعیت‌هایی که خارج از چهارچوب داستانی قرار گرفته‌اند و ساختار رواییِ فیلم که در سه مسیر مجزا دنبال می‌شود، چنان که باید، گیرا نیستند و در عمل بی‌اثر ظاهر می‌شوند.
در ادامه‌ی داستان، مکس که حالا فرزند صاحبش را در کنار خود می‌بیند، در نقش پدری دلسوز و سنتی ظاهر شده و برای محافظت از «لیام» هر کاری مي‌کند. البته به‌عنوان عضو جدید خانواده، رابطه‌ی میان لیام و حیوانات خانگی‌شان خیلی ادامه‌دار نیست. در واقع آغاز فیلم این تصور را القا می‌کند که شالوده‌ی اصلی، سوار بر رابطه‌ی فرزند تازه به دنیا آمده‌ی خوانواده با مکس و «دوک» و به‌صورت کلی، مقبولیت فرزند و حیوان خانگی در برابر انسان خواهد بود، در صورتی که این بخش برخلاف پتانسیل و کشش بالایی که در خود می‌بیند، خیلی زود رها شده و جای خود را به یک تقابل دیگر می‌دهد. حیوانات خانگی در برابر حیوانات مزرعه!
قصه‌ای که در یکی از خطوط داستانی به‌واسطه‌ی شخصیت دیزی به جریان روایت وارد می‌شود، در واقع محور اصلی داستان‌پردازی و مسیری است که نهایتاً تمام شخصیت‌ها را گرد هم می‌آورد.
مدتی پس از تولد لیام، پدر و مادرش تصمیم می‌گیرند برای تعطیلات به مزرعه‌ای خارج از شهر سفر کنند. این نقطه در واقع جایی است که جریان روایت به سه مسیر داستانی مجزا اما تا حدودی مرتبط تقسیم می‌گردد. مکس به همراه منفعل‌ترین کاراکتر فیلم یعنی دوک، با خوانواده‌ی صاحبشان همراه شده و در مزرعه‌ی عمو شپ حاضر می‌شوند. شخصیت «گیجت» که در قسمت قبل هم حضور پررنگی داشت، اسباب بازی‌ای را که مکس به امانت در اختیارش قرار داده بود، گم کرده و حالا در پی یافتنش است. در همان مجتمع، اسنوبال (با صداپیشگی کوین هارت) که قسمت قبل به عنوان یک حیوان خانگیِ رها شده از انسان‌ها به‌شدت متنفر شده بود، حالا به زندگی قبلی‌اش بازگشته است. خرگوش بامزه‌ی داستان در کنار دیزی، که در واقع یکی از کاراکترهای تازه وارد فیلم به حساب می‌آید، حالا درگیر نجات کاراکتر جدید دیگری به‌نام «هو» شده است. هو، ببری است که در باغ وحشی در همان نزدیکی محبوس و مورد ظلم «سرگی»، تنها آنتاگونیست انیمیشن واقع شده است. این وجه از ماجرا یعنی قصه‌ای که در یکی از خطوط داستانی به‌واسطه‌ی شخصیت دیزی به جریان روایت وارد می‌شود، در واقع محور اصلی داستان‌پردازی و مسیری است که نهایتاً تمام شخصیت‌ها را گرد هم می‌آورد. در حقیقت، طرف منفیِ فیلم، سرگیِ روسی و گرگ‌های وحشی‌اش هستند و جز در اختتامیه، دو خط داستانیِ دیگر ابداً ارتباطی با آنتاگونیست اصلی پیدا نمی‌کنند؛ بر همین مبنا پایان‌بندی فیلم که با تقابل سرگی و تمام حیوانات خانگی حاضر در داستان همراه شده، اساساً غیرقابل درک و توجیه ناپذیر است.
دور شدن مکس و دوک از محیط شهر نیویورک، به‌واسطه‌ی تنوعی که به‌لحاظ بصری ایجاد می‌کند، رضایت‌بخش است؛ با این حال در حیطه‌ی داستان‌پردازی کاری از پیش نمی‌برد
دور شدن مکس و دوک از محیط شهر نیویورک، به‌واسطه‌ی تنوعی که به‌لحاظ بصری ایجاد می‌کند، رضایت‌بخش است؛ با این حال در حیطه‌ی داستان‌پردازی کاری از پیش نمی‌برد. گفتنی است که حضور این حیوانات خانگی در مزرعه در کنار تنوع جالب توجهی که به انیمیشن بخشیده، ظهور شخصیت ملموس و چند وجهیِ «روستر» (با صداپیشگی هیجان‌انگیز هریسون فورد) را هم به همراه دارد. تقابل روستر (به‌عنوان یک سگ عصبانی که وظیفه‌ی حفاظت از مزرعه را بر عهده دارد) با حیوانات خانگیِ ظریف و شهرنشین یا رفتار مکس و دوک در قبال محیط جدی مزرعه، از جمله معدود نکاتی هستند که کمی از سطح کلی داستان‌پردازی فراتر رفته و به موقعیتهای جذاب می‌انجامند. مثلاً در یک سکانس، عمو شپ درحالی‌که لیام و خانواده را به داخل خانه‌ی روستایی‌اش راهنمایی می‌کند، مانع ورود مکس و دوک می‌شود. این رفتار درحالی که با دیالوگ «سگ‌ها باید بیرون بخوابند» همراه شده، تعجب سگ‌های خانگی داستان را به‌شدت برمی‌انگیزد.
کاراکتر سرگی که همواره با شمایل و لهجه‌ی روسی و رفتارهای غالباً نامتعارف در فیلم حاضر می‌شود، به‌شدت درگیر نگاه‌های ناسیونالیستیِ فیلمنامه و نویسنده است
در سمت دیگر ماجرایی که بر اساس شخصیت گیجت بنا شده، اساساً بی‌جهت است و صرفاً مقداری کمدیِ به‌درد نخور به فیلم اضافه می‌کند. در واقع از میان سه روند کلی‌ای که ساختار روایی The Secret Life of Pets 2 را شکل می‌دهند، این بخش عملاً کارکردی نداشته و بی‌اندازه خسته‌کننده است. اما محور روایی اصلی که به اسنوبال و دیزی برمی‌گردد، جدای از مدل فوق کلیشه‌ای‌اش، دست‌کم هدفمند پیش می‌رود و برخلاف دو خط داستانیِ دیگر، صرفاً بر مبنای خلق کمدی، مفاهیم کودکانه و تازگی‌های بصری خلق نشده است. البته سرگی هم به‌عنوان آنتاگونیست اصلیِ فیلم تعریفی ندارد و به‌غایت تک‌بعدی است. علاوه بر این موارد، کاراکتر سرگی که همواره با شمایل و لهجه‌ی روسی و رفتارهای غالباً نامتعارف در فیلم حاضر می‌شود، به‌شدت درگیر نگاه‌های ناسیونالیستیِ فیلمنامه و نویسنده است. اصولاً وجود نگاه‌های ملی‌گرایانه در محصولات سینمایی‌ای که در آمریکا به تولید می‌رسند، اتفاق عجیب و البته منفی‌ای نیست؛ با این اوصاف، تزریق سیاست و ناسیونالیسم به محصولی که صرفاً مختص کودکان است، از سمت هر ملیت و جهبه‌ای که باشد، توجیه ناپذیر و غیرقابل درک است.
The Secret Life of Pets 2 به حدی درگیر تولید و القای مفاهیم کودکانه و هدفمند است که داستان‌پردازی را از دست داده و به‌شکل فاجعه‌باری به یک اثر خسته‌کننده تبدیل می‌شود و البته در قبال تازگیِ قسمت پیشین عملاً حرفی برای گفتن ندارد. هرچند در طول فیلم به‌لحاظ بصری بعضاً با سکانس‌ها و موقعیتهای جذابی روبه‌رو هستیم اما کلیت قضیه، انیمیشن کمدی-ماجرایی‌ای است که به ایده‌آل‌های سایر محصولات این حوزه (از جمله آثار دیزنی و پیکسار) حتی نزدیک هم نشده است.
تنوع تحسین برانگیز نماها و لوکیشن‌ها-
جلوه‌های بصری
-
کاراکتر دوک
شخصیت منفی بی‌آزار!-
حضور پرشمار کاراکترهای بی‌اثر و خالی از کارکرد
-
ساختار روایی خسته‌کننده
-
ترویج ناسیونالیسم و نگاه‌های سیاسی در مقام اثری کودکانه
-
پایان‌بندی
نظرات
دیدگاه خود را اشتراک گذارید