نقد فصل اول سریال The Nevers

از شروع بسیار ضعیف سریال در قسمت اول آغاز می‌کنیم. قسمت اول با عجله‌ی فراوان تعداد زیادی شخصیت را در داستان رها می‌سازد و بیننده را با دیالوگ‌های سطحی خسته می‌کند. از طرفی این قسمت آنقدر کات‌های اضافه دارد که رکورد تعداد کات در دقیقه را با قدرت تصاحب می‌کند. وضعیت تدوین در سکانس‌های درگیری قسمت اول به فاجعه‌ترین حالت ممکن رسیده و باعث سردرد و سردرگمی بیننده می‌شود. طرح کلی داستان جذاب و شخصیت‌ها منحصر به فرد هستند اما گرفتار شتاب‌زدگی در روایت و پرداخت سطحی شده‌اند. نداشتن هدف و مسیری مشخص در داستان و مشخص نبودن انگیزه‌ی شخصیت‌های اصلی بزرگ‌ترین مشکلی است که در نیمی از سریال گریبان‌گیر آن شده است. این مشکل در دیگر کاراکترها وجود نداشته و برخی از آنها مثل فرانک ماندی و پننس اَدر خیلی خوب از آب درآمده‌اند. با پیشرفت داستان دو شخصیت اصلی نیز از حالت تک بعدی و خشک خود خارج شده و نویسنده قدرت خود در پرورش شخصیت و عمق بخشی به آنها را به رخ می‌کشد.

شخصیت مالادی با بازی زیبای ایمی منسن «Amy Manson» وظیفه‌ی ایفای نقش خطرناک‌ترین قاتل لندن را بر عهده دارد که خصوصا در قسمت پنجم به بهترین شکل ممکن از عهده‌ی آن برآمده و مخاطب بر خلاف بسیاری از موقعیت‌ها به جای سردرگمی، احساس تعلیق کرده و غافل‌گیر می‌شود. مالادی از همان ابتدا که معرفی می‌شود به خوبی ساخته و پرداخته شده و در پنجمین قسمت در اوج خود به همان آنتاگونیست قدرتمند مورد نیاز سریال تبدیل می‌شود. متاسفانه این توصیف‌ها فقط برای این شخصیت صدق می‌کند و شخصیت‌های منفی دیگر هنوز تکلیف مشخصی ندارند.

در طرف دیگر ماجرا، قهرمانی قرار گرفته که جملات و داستان‌های نامفهومی را برای پنج قسمت متوالی به زبان می‌آورد تا بالاخره در قسمت ششم تمام سوالات تماشاگر را پاسخ می‌دهد. سریال The Nevers از قسمت ششم وارد فاز تازه‌ای می‌شود که از همان ابتدا به آن نیاز داشت. این قسمت در چهار بخش، شخصیت اصلی را از کاراکتری کاغذی و تک بعدی به چیزی تبدیل می‌کند که از لحظه‌ی شروع سریال انتظارش را می‌کشیدیم. سفر داستان به آینده‌ی بشر در بخش اول این قسمت و وصل کردن آن به اتفاقات داستان اصلی، گوشه‌ای از پتانسیل بالای داستان سریال را به رخ کشیده و بیننده را در انتظار نیمه‌ی دوم این فصل قرار می‌دهد.