نقد فیلم The Many Saints of Newark – قدیسین شهر نیوآرک

حتی اگر سریال را ندیده باشید، شخصیت اصلی فیلم کسی است که خیلی کم – اما با افتخار- از او در سریال یاد شده بود و اینکه فیلمساز، گذشته تونی را به دست این مرد که حکم نوعی پدر هم برای او دارد بسازد، ممکن است برایتان جالب به نظر بیاید. «دیکی مولتیسانتی» (الساندرو نیوولا)، کسی که تونی سوپرانو را ساخت؛ برای او قهرمان اخلاقی، الگوی خشونت توأم با احساس آینده‌‌اش و جایگزینی نرم تر برای پدر اصلی معمولا غایبش بود. یک گانگستر معمولی و البته پدر «کریستوفر مولتیسانتی»، (مایکل امپریولی) شخصیتی است که قدرت مانور برای فیلمسازان را فراهم کرده و در اصل رابطه تونی با مادرش لیویا (ورا فارمیگا) که تاثیر مهمی بر شکل دادن او دارد، به شکل خیلی ناچیزی بیان شده.

در بهترین حالت فیلم یک ادای احترام به سریال با رگه‌هایی از تعصب بجا است و در بدترین حالت تلاشی برای تقلید از چیزی که قبل‌ها به پایان رسیده بود

دیکی تمام ویژگی‌های فردی که هست را دارد؛ از مشکلاتش با کار و زنان گرفته تا کت شلوار و ماشین و سایر خصوصیات. رابطه دیکی با یکی از کارمندان سیاه پوستش به نام هارولد مک برایر (لزلی اودوم جونیور)  قسمتی از اساس داستان است. فردی که بی‌قراری او ریشه در نارضایتی‌های دارد که پس از دست‌گیری یک سیاه پوست در سال 1967، در نیوآرک شکل گرفت. حیف شد که او در زمانی مشخص و در عرصه‌ای از وایزگای‌ها (Wiseguy) یا همان گانگسترهای ایتالیایی قرار گرفته که تمرکز خاصی روی او و سایر آنها وجود ندارد و جزئیات خاصی در بافت آن نمی‌توان پیدا کرد.

در داستانی که هدفش معلوم نیست و اکثرا به بیابانی می‌ماند، گاه حتی سن و سال‌‌ها نسبت به شخصیت‌های دیگر و نسبت به سریال درست به‌نظر نمی‌رسند که طرفداران سریال را اذیت می‌کند. البته بازی «ری لیوتا» هم قابل توجه است؛ او به عنوان پدر دیکی و در گوشه‌ای دیگر به عنوان مرشد او، که عصاره‌ای از حس خالص چهره‌ای گانگستری را در فیلم پراکنده کرده حاضر می‌شود گرچه بر بستری بی کیفیت و متظاهر.

در بهترین حالت فیلم یک ادای احترام به سریال با رگه‌هایی از تعصب بجا است و در بدترین حالت تلاشی برای تقلید از چیزی که قبل‌ها به پایان رسیده بود. به سختی دروازه‌ایست به دنیای «برایم بمیر، برایم بکش».

ساخت یک اسپین آف همیشه موفق از آب در نمی‌آید و چنگی به دل نمی‌زند. این فیلم ارزشی به سریال اضافه نکرده اما قطعا ریشه‌های توانمند آن را هم نتوانسته تهدید کند. هرچه نباشد داستان اصلی اثر خود را گذاشته؛ فیلم این را می‌داند و نگاهی روایی به داستان زندگی تونی جوان می‌اندازد و با پرداختی نسبتا روانشناسانه و پرش‌های زیاد به جلو حرکت می‌کند. دیدن اثر برای کسانی که سریال را تماشا نکرده‌اند و میخواهند به سراغ آن بروند، ممکن است به عنوان پیش درآمدی قابل توجه باشد اما اصلا برای این دسته از افراد پیشنهاد نمی‌شود و تنها مخاطبان سریال، آن هم به دلیل حس کنجکاوی یا زنده‌کردن خاطرات، فیلم را تماشا ‌می‌کنند.

تماشای The Many Saints of Newark برای طرفداران سریال سوپرانوز یک مزیت دارد که در عین حال دردناک و شاید حتی احساسی است؛ اینکه علتی می‌شود برای بازگشت به خاطرات زمان تماشای سریال؛ گرچه در کل زیاد با آن نمی‌توان ارتباط برقرار کرد. در مقابل دیدن فیلم به عنوان اثری مستقل برای کسانی که با دنیای سریال سوپرانوز (The Sopranos) آشنایی ندارند، ممکن است چندان جالب نباشد و دیدن آن پیشنهاد نمی‌شود.