بررسی فصل اول سریال The Mandalorian – مندلوری

شاید مهم‌ترین عامل در خاص بودن سریال The Mandalorian، جهان و قهرمان‌های نسبتا خاکستری‌اش است که توسط «جان فاورو» خلق شده. جهان Star Wars پیش از این هم شاهد حضور شخصیت‌های خاکستری همچون «لندو کالریسیان» و «هان سولو» بوده، اما بیشتر این قهرمان‌ها در نقش‌های مکمل حضور داشته‌اند و اینبار، مندو در مرکز توجه قرار دارد. مندلوری، «کارا» (با بازی جینا کارانو) و «کارگا» (با بازی کارل وِدِرز) همگی مزدورانی به ظاهر بی‌وجدانی هستند که به هیچ وجه به گذشته‌ی خود افتخار نکرده و تنها سعی دارند در این دوران آشوب‌ و هرج‌ومرج، زندگی بی‌دردسری داشته باشند. تلاش سریال برای فاصله گرفتن از فضای کلی مجموعه‌ی جنگ ستارگان و نزدیک‌تر شدن به جهانی نسبتا بزرگسالانه‌ قابل تقدیر بوده و این امر حتی در به حداقل رساندن شوخی‌های معمول میان شخصیت‌‌های این مجموعه نیز به خوبی قابل لمس است؛ با این حال، ظاهرا سیاست‌های کلی دیزنی مانع از تحقق کامل این هدف می‌شود. سریال مندلوری به دلیل رده‌بندی سنی خود نمی‌تواند رنج، خشونت و بی‌رحمی جهان یک جایزه‌بگیر و گذشته‌ی او را با جزئیات حداکثری به تصویر بکشد. به عنوان مثال، چندین بار در خصوص «قتل عام مندلور» در این سریال صحبت می‌شود و این اتفاق نقش مهمی در سرنوشت و رشد شخصیتی مندو دارد، اما محدودیت‌های حاصل از رده‌بندی سنی باعث می‌شود تا سریال نتواند عمق این فاجعه و قساوت پیرامون آن را با جزئیات به تصویر بکشد. تاکید دیزنی بر حفظ رده‌بندی سنی آثار خود، همچون شمشیری دولبه عمل می‌کند. دیزنی با این کار از یک سو، بینندگان بیشتری از تمامی سنین را پای محصولاتش می‌نشاند و از سوی دیگر، امکان طراحی شخصیت‌های عمیق و چندلایه را دشوار می‌کند. به همین دلیل نمی‌توان از سریال The Mandalorian توقع داشت تا واژه‌ی «خاکستری» را مطابق با معیارهای بزرگسالان معنی کند.

تلاش سریال برای فاصله گرفتن از فضای کلی مجموعه‌ی جنگ ستارگان و نزدیک‌تر شدن به جهانی نسبتا بزرگسالانه‌، قابل تقدیر است

تیم بازیگری سریال و در راس آنها، پدرو پاسکال هم عملکرد قابل قبولی از خود ارائه می‌کند. با اینکه پاسکال در تمام طول هشت قسمت این فصل، چهره‌ی خود را زیر نقابی فلزی پنهان می‌کند، می‌توان در بسیاری از موارد، سنگینی نگاهش را از پشت ماسک نقره‌ای رنگش حس کرد. سکوت معنادار مندو در کنار نماهای نزدیکی که کارگردان در موارد گوناگون از او ارائه می‌کند، به خوبی درماندگی، تردید و جدیتش در طول سریال را به بیننده انتقال می‌دهد. در کنار پاسکال، باید به نقش‌آفرینی پررنگ جینا کارانو هم اشاره کرد که به نوعی، نقش نیمه‌ی گم شده‌ی مندو را ایفا می‌کند. نقش‌آفرینی‌ خارق‌العاده‌ی تیم بازیگری، هیچوقت از نقاط قوت مجموعه‌ی جنگ ستارگان نبوده و سریال The Mandalorian هم از این قاعده مستثنی نیست. با این وجود، معرفی «جانکارلو اسپوزیتو» به عنوان نقش منفی داستان در قسمت‌های پایانی سریال و ایجاد یک دشمنی عمیق، ریشه‌دار و شخصی میان او و مندو نه تنها به عمیق‌تر شدن پرداخت شخصیت‌ مندو در داستان کمک می‌کند، بلکه پتانسیل تیم بازیگری سریال را هم به شکل چشمگیری افزایش داده و نوید این موضوع را می‌دهد که در فصل‌های آتی، شاهد هنرنمایی بیشتری از او در مجموعه‌ی مندلوری باشیم. اسپوزیتو که پیش از این سریال با درخشش در نقش منفی «گوستاوو فرینگ» در سریال Breaking Bad، جایگاه خود را به عنوان یک بازیگر توانمند به اثبات رسانده، با ورود دیرهنگام خود به سریال The Mandalorian بیش از پیش بینندگان را برای انتشار فصل دوم این مجموعه و رویارویی مجدد او با قهرمانان داستان، مشتاق می‌کند.