نقد فیلم The Dry – خشکسالی

در فیلم The Dry آرون فالک (با بازی اریک بانا) بر خلاف میل باطنی‌اش به درخواست خانواده مقتول، در جریان رسیدگی به پرونده قرار می‌گیرد و به ناچار با مردمی رو به رو می‌شود که سال‌ها پیش او را طرد کردند، به خیال آن‌‌ها فالک و رفیقش لوک آن زمان رازی را پنهان کرده بودند که اکنون ممکن است فاش شود. با بازگشت آرون فالک به شهر مادری‌اش شایعه‌ها دوباره جان می‌گیرند. مردم مسخ شدگی اریک بر اثر خشکسالی و مشکلات اقتصادی را دلیلی بر قاتل بودن او می‌دانند در همین حین ماجرایی که از سال‌ها پیش بین آرون، فالک و دختری به نام الی بوده دوباره جان می‌گیرد و مردم شهر آرون را مقصر مرگ الی می‌دانند. داستان فیلم The Dry برگرفته از کتابی با همین نام به قلم جین هارپر است. خشکی بخش از عمده‌ای از داستان کتاب است که رابرت کانولی نیز در پلان‌هایش سعی در بروز آن داشته. از نمای ابتدایی فیلم که پس از چند شات از دشت‌های خالی از درخت و زمین‌های بایر جنازه و خون ریخته شده در خانه را نشانمان می‌دهد. صدای باد، فریاد‌های یک نوزاد ترسیده و خون روی زمین خشک شده و مگس‌هایی که در این خشکسالی فرقی برایشان ندارد روی جنازه انسان نشسته‌اند یا حیوان.

فیلمبرداری سکانس‌های فلاش‌بک به گونه‌ای است که انگار ما با یک توطئه یا مرگی از پیش اعلام شده طرف هستیم

فلاش‌‌بک‌های فیلم از ابتدا همچنان که پرده از راز گذشته بر می‌دارند فالک را نیز از جایگاه قهرمان داستان بودن کنار می‌زنند. قصه برای ما فاش نمی‌کند چه بر سر الی آمده، آیا شوخی‌های اریک کار دستش داده یا فالک در زمان مرگ او مقصر بوده. به سان هر داستان نویس چیره دست دیگری کانولی نیز چند مظنون را به ما نشان می‌دهد تا حواسمان از متهم اصلی پرت شود. آنقدر هم دلیل دستمان می‌دهد تا به همه‌شان مظنون باشیم. گرتچن یکی از آن‌هاست. پس از شروع فالک او سعی می‌کند به او نزدیک شود و در ادامه می‌فهمیم انگیزه‌های کافی برای قتل اریک و خانواده‌اش را نیز داشته اما در انتهاست که با یک چرخش احساسی هم ما و هم فالک را از نتیجه‌گیری عجولانه خود پشیمان می‌کند. ذات داستان‌های جنایی و معمایی از آثار آلن پو گرفته تا آگاتا کریستی و کانن دویل همواره با رویکرد‌های روانشناسانه همراه بود. گرچه انگیزه‌ی انسان‌ها در جهان مدرن برای قتل پیچیده‌تر شده اما هنوز می‌توان همان احساسات ساده‌ی انسانی را دلیل بسیاری از قتل و غارت‌ها دانست. همانطور که در داستان فیلم The Dry نیز شاهد هستیم هنوز هم پول، حسد، قدرت، غیرت و… اصلی‌ترین عامل کشتن آدم‌هاست.

فیلمبرداری سکانس‌های فلاش‌بک به گونه‌ای است که انگار ما با یک توطئه یا مرگی از پیش اعلام شده طرف هستیم. الی دختر مرموز و جذاب برای فالک با هر بار حضورش در قاب تصویر انگار زنگ خطری را به صدا در می‌آورد و تا یادآوری دوباره فالک خاموش می‌شود. روایت همزمان این دو قصه که یکی در گذشته رخ داده و بر آینده تاثیر گذاشته، نیروی محرکه‌ی داستان است. فیلمبرداری با اینکه به این مهم کمک کرده اما توانایی ساخت یک پالت رنگی زیبایی شناسانه و همسو با احساسات متغیر در فیلم را ندارد. سادگی تصاویر گاهی خوب است و گاهی ضربه می‌زند. در بیابانی بی آب و علف وجود قاب‌های خلاقانه‌تر می‌توانست ریتم و حال و هوای فیلم را بهبود ببخشد.