یکی از عواملی که باعث ترسناک بودن این بازی شده، استفاده از دوربین ثابت در تمام بازی است. چیزی که در بسیاری از عناوین ترسناک قدیمی مانند سری Resident Evil وجود داشت اما باید پذیرفت که هنوز هم که هنوز است، بهرهگیری از چنین عنصری محتاج یک کارگردان قدرتمند است. متاسفانه تام هیتن و اعضای فنی بازی Man of Medan تقریبا به شکل بدی ایدهی دوربین ثابت را در بازی جدید خود پیاده کردهاند. در بسیاری از محیطها، پیدا کردن مسیر درست و حتی اشیا به غیرمنطقیترین شکل ممکن سخت بود و نچرخیدن دوربین جز آزار مخاطب، هیچ دستآورد دیگری نداشت.
وجود QTEهای ناگهانی، دقیقا همان چیزی است که یک بازی ترسناک در این ژانر به آن نیاز دارد و سازندگان انگلیسی این اثر هم با علم بر این موضوع، به خوبی از عهدهی این مسئله برآمدهاند.
به رغم تمام این مشکلات، ترسناک بودن بازی و کنجکاوی بازیکن برای دیدن سایر پایانها، میتواند او را مجاب به تجربهی مجدد بازی Man of Medan کند. هر قدر هم از مشکلات بخش داستانی این عنوان چشمپوشی کنیم، ایرادهای بخش فنی تا حد زیادی تجربهی مجدد بازی را برای خیلیها غیرممکن میکند.
به لحاظ گرافیکی، هر مشکلی که فکرش را بکنید در بازی وجود دارد. هر چند که در نگاه اول The Dark Pictures: Man of Medan پر از نورپردازیهای زیبا، تکسچرهای قوی و چهرههای فوق العاده است، اما انواع و اقسام مشکلات گرافیکی از جمله افت فریم، هرگز به شما این اجازه را نمیدهد که از نقاط قوت گرافیک این اثر لذت ببرید.
ضعف در ساختار بافتها مهمترین ایراد گرافیکی بازی است. اگر به محیط و اشیا پراکنده در آن دقت کنید، متوجه میشوید که کیفیت بالا در تکسچرها در جز به جز بازی وجود ندارد. این در حالی است که نمیتوان بازی Man of Medan را عنوانی وسیع و پرجزئیات از این نظر دانست! در کنار این ایراد، ضعف دیر لود شدن بافتها را هم قرار دهید؛ واقعیت این است که نمیتوان از گرافیک این عنوان لذت برد و برعکس، مشکلات فنی به قدری زیاد است که حتی در همان تجربه اول بازی، میتواند شما را از اتمام آن منصرف کند.