بررسی بازی Streets of Rage 4

سید مجتبی محمودی ۰ ۱۴ اردیبهشت ۱۳۹۹ بررسی بازی

بازگشت سری Streets of Rage پس از ۲۶ سال، نه‌تنها رویای دیرینه‌ی طرفدارانش را محقق می‌کند، بلکه بازی Streets of Rage 4 با وفاداری به نسخه‌های قبل و مدرن کردن برخی از مکانیزم‌های آن‌ها، تجربه‌ای را تحویل می‌دهد که بازیکنان از آن لذت می‌برند.

تابستان دو سال پیش، زمانی که قسمت چهارم Streets of Rage به طور رسمی رونمایی شد، بسیاری از طرفدارانش فکر می‌کردند که خواب می‌بینند. بازگشت معروف‌ترین و احتمالا بهترین فرنچایز سبک Beat’em up دوبعدی آن هم پس از دو دهه، اتفاقی است که شاید حتی خوش‌بین‌ترین آدم‌ها هم فکر نمی‌کردند که رخ دهد. خوشبختانه سرنوشت این‌گونه مقدر کرد که این فرنچایز از ژاپن به فرانسه برسد و سه استودیوی مستقل، دست به احیای آن بزنند. خبر خوب این‌که نتیجه‌ی کار آن‌قدر خوب است که طرفداران را ناامید نکند.

داستان بازی Streets of Rage 4 ده سال پس از قسمت سوم روایت می‌شود. شهر Wood Oak City پس از نابودی Mr. X بالاخره رنگ آرامش را به خود دید، اما این دوره هم پایانی داشت. پس از ده سال سر و کله‌ی یک سازمان جنایت‌کارانه‌ی جدید در شهر پیدا شده است که توسط فرزندان Mr. X اداره می‌شود. دوقلوهای Y قصد دارند تا کنترل شهر را به‌دست بگیرند. «بلیز فیلدینگ» پس از آگاهی از وجود این سازمان، با دوستان قدیمی خود تماس می‌گیرد تا جمع شوند و این سازمان را از بین ببرند. داستان همان داستان همیشگی است؛ یک سازمان شرور می‌خواهد به شهر مسلط شود و گروه پلیس‌های سابق در برابر آن‌ها مقاومت می‌کنند.. دو شخصیت ثابت سری یعنی اکسل و بلیز که مثل همیشه حاضر هستند و حالا دو نفر به تیم‌شان اضافه شده‌اند. اولی Cherry دختر آدام که یک گیتاریست و عاشق موسیقی است و دومی Floyd Iraia که شاگرد دکتر Zan به حساب می‌آید و از طرف او به تیم ملحق شده است. البته این چهار نفر تنها نیستند و در اواسط راه، «آدام هانتر» معروف که از نسخه‌ی اول او را به یاد داریم، به تیم ملحق می‌شود. روایت اتفاقات با پنل‌های تصویر و یک سری متن انجام می‌گیرد هرچند که داستان، هیچ‌وقت اولویت اول Streets of Rage نبوده و نیست. با این‌حال، مواردی در قسمت چهارم قطعا طرفداران را سر حال می‌آورد. مثل ملاقات دوباره با شخصیت‌هایی چون Max و Shiva که به عنوان باس‌فایت حضور دارند. دشمن‌های بازی هم اکثرا دشمن‌های آشنای نسخه‌های قبلی هستند که حالا دیگر پیکسلی نیستند و در سبک گرافیکی جدید بازسازی شده‌اند.

بازی Streets of Rage 4 برای طرفدارانش یک تجربه‌ی چالش‌برانگیز و جذاب حساب می‌شود و اصلا نمی‌توان آن را یک بازی ساده شمرد

بازی Streets of Rage 4 بیش از هر چیز، ادای دینی به سه‌گانه‌ی قبلی است و سازندگانش واهمه‌ای از انجام این کار نداشته‌اند. در عین حال که بخشی از مخاطبان بازی‌های امروزی هم می‌توانند از آن لذت ببرند، ولی مخاطبان اصلی‌اش کسانی هستند که لحظات نابی را با سه قسمت قبلی سپری کرده‌اند. تسلط به حرکات سه شخصیت آشنا برای بازیکنان، زمان زیادی طول نمی‌کشد و این چری و فلوید هستند که نیاز به وقت بیشتری دارند. دشمنان هم همان‌طور که گفتم، اکثرشان را در نسخه‌های قبل دیده‌ایم و برای تنوع بیشتر، دشمنان جدیدی به آن‌ها اضافه شده‌اند. ارجاعات زیادی هم وجود دارد. مثل مراحل مخفی که بازیکن را در مقابل یکی از باس‌های عناوین قبلی قرار می‌دهد. با تمام کردن چندباره‌ی بازی و مراحل مختلف هم می‌توانید موسیقی قسمت‌های اول و دوم و همچنین شخصیت‌های قابل بازی جدید باز کنید که در واقع همان شخصیت‌های سه نسخه‌ی گذشته هستند. به طور کلی تمرکز اصلی سازندگان بازیابی حس نوستالژی این سری برای طرفدارانش است. البته سازندگان کامل در گذشته گیر نکرده‌اند و تمام تلاش خود را کرده‌‌اند تا کالبد کلاسیک این فرنچایز را در قالبی مدرن بازسازی کنند.

در ابتدای بازی تمام شخصیت‌ها به جز آدام در دسترس هستند که او پس از گذراندن نیمی از بخش داستانی آزاد می‌شود. هر کدام از شخصیت‌ها در فاکتورهای مختلف با هم تفاوت دارند. مثلا چری از همه سریع‌تر ولی قدرتش کمتر است و اکسل قدرت نسبتا بالا و در عین حال استامینا و سرعت متوسط دارد. هر شخصیت به جز حرکات تهاجمی معمولی و قابلیت گرفتن دشمنان، یک سری حرکات ویژه هم دارد که به ازای بخشی از خط سلامتی اجرا می‌شوند. اگر این حرکات را با موفقیت وارد و دشمنان را نابود کنید چیزی کم نمی‌شود، اما با تنها یک ضربه از دشمن از سلامتی‌تان کاسته خواهد شد. یک حرکت دیگر به نام Star Move هم وجود دارد که آسیب بسیار زیادی به دشمنان اطراف وارد می‌کند و به تعداد ستاره‌هایی که در اختیار دارید می‌توانید آن را در هر مرحله اجرا کنید. در ابتدای هر مرحله یک ستاره به شما داده می‌شود تا حداکثر سه تای دیگر را با گشتن محیط می‌توانید به‌دست آورید. به جز حرکات هم می‌توانید از سلاح‌هایی استفاده کنید که در محیط پراکنده یا دشمنان به آن‌ها مجهز هستند. تفاوت حرکات و فاکتورهای هر شخصیت با دیگری، چه در گیم‌پلی و چه در ظاهر به طور کامل مشهود است و همین باعث می‌شود تا تجربه‌ی چندباره‌ی مراحل آن هم با شخصیت‌های مختلف جذابیت خود را حفظ کند. در بازی Streets of Rage 4 به جای گرافیک ۱۶ بیتی نسخه‌های قبل، استایلی کارتونی با طراحی‌های دستی جایگزین شده که بسیار جذاب از آب درآمده است. محیط‌ها پویایی ندارند ولی پرجزئیات‌اند. هر مرحله محیط خاص خود را دارد و در نتیجه شاهد تنوع بالایی در طراحی بصری هستیم. بهترین بخش هم انیمیشن‌ها و افکت‌هاست که بسیار نرم طراحی شده‌اند و حس برخورد ضربات را به بهترین شکل ممکن منتقل می‌کنند. البته این حس هیجان وقتی در اوج قرار دارد که با صداگذاری و همچنین موسیقی همراه می‌شود. نمی‌شود از سری Streets of Rage گفت و به موسیقی‌های محشرش اشاره‌ای نکرد. قسمت چهارم هم از این بابت سربلند بیرون می‌آید و با قطعه‌‌های الکترونیک جذاب و متنوع، حس هیجان را در بازی دوچندان می‌کند. نتیجه‌ای که به لطف حضور آهنگسازان قسمت‌های قبل در ساخت موسیقی این نسخه محقق شده است.

بازی Streets of Rage 4 برای طرفدارانش یک تجربه‌ی چالش‌برانگیز و جذاب حساب می‌شود و به طور کلی اصلا نمی‌توان آن را یک بازی ساده شمرد زیرا روی درجه‌ سختی Normal هم باجی به بازیکن نمی‌دهد. بازی پنج درجه‌ی سختی دارد که در درجات Hardest و Mania حتی خوره‌ها هم حسابی به چالش کشیده خواهند شد. البته بازی هر زمان که تمام جان‌ها خود را از دست دهید، پیشنهاد موارد ویژه‌ای مثل جان و ستاره‌ی بیشتر را می‌دهد، اما در عوض امتیاز نهایی را کم می‌کند. در پایان هر مرحله بنا به عملکردی که داشته‌اید امتیازی به شما تعلق می‌گیرد. کمبوهای طولانی‌تر، کم‌تر آسیب دیدن، جمع‌آوری پول و استفاده نکردن از ستاره‌ها مواردی هستند که می‌توانند امتیاز شما را در هر مرحله بیشتر کنند. با توجه به امتیاز هم یک رنک از D تا S به شما تعلق می‌گیرد که می‌تواند انگیزه‌ای برای تکرار مراحل و کسب رنک بالاتر باشد. سیستم امتیازدهی در بازی از آن مواردی است که زیادی کلاسیک می‌ماند. در بازی کمبوهای طولانی امتیاز زیادی برای‌تان به همراه دارد، اما اگر میان زنجیره‌ی کمبو یک دشمن به شما ضربه بزند نه تنها آن زنجیره قطع می‌شود، بلکه امتیازی هم کسب نخواهید کرد. بهتر بود اگر طراحان چنین سیستمی را تنها در درجات سختی بالاتر قرار می‌دادند و در عوض در مراحل پایین‌تر امتیاز بیشتری برای رسیدن به هر رنک تعیین می‌کردند. همین امتیازات واحد آزاد کردن شخصیت‌های بیشتر در بازی هستند. این یعنی برای باز کردن‌شان نیاز دارید که بازی را تکرار کنید.

درست که این سیستم گاهی روی اعصاب می‌رود، ولی باز هم از جذابیت مبارزات بازی Streets of Rage 4 کم نمی‌کند. در عین حال تنها مشکل بازی هم نیست. مشکل بعدی به دوربین بازی بر می‌گردد که چند باری، به‌خصوص در باس‌فایت‌ها از صحنه زیادی خارج می‌شد و باس را نشان نمی‌داد. در نتیجه این خطر وجود داشت که دشمن قصد حمله داشته باشد و من متوجه نشوم. یک مشکل دیگر هم ساختار کلاسیک پیش‌روی در مراحل است؛ به این صورت که یک منطقه به سه صحنه تقسیم شده است و وقتی وارد هر صحنه‌ی جدید شوید، دیگر نمی‌توانید به قبلی بازگردید. این موضوع وقتی اذیت می‌کرد که می‌خواستم یک سیب یا مرغ (آیتم‌های احیای سلامتی) را که نزدیک به من، ولی در صحنه‌ی قبلی بودند بردارم، ولی دوربین جابه‌جا نمی‌شد. این‌ها مواردی هستند که شاید نتیجه‌ی وفاداری بیش از حد سازندگان به ساختار قسمت‌های قبلی است و بهتر بود در آن‌ها تجدید نظر می‌کردند.

ایرادهایی در بازی Streets of Rage 4 وجود دارند، اما باعث نمی‌شوند که تجربه‌ی جذاب و هیجان‌انگیز آن لطمه بخورد. قسمت چهارم موفق می‌شود تا یک ادامه‌ی شایسته باشد و دل طرفداران را به‌دست بیاورد و در عین حال، یک اکشن Beat’em up دوبعدی خوش‌ساخت را تحویل دهد. بازی در حالت تک‌نفره همچنان جذابیت دارد، اما بدون شک بهترین تجربه را در حالت کوآپ تجربه خواهید کرد. در این حالت تا دو نفر به صورت آنلاین و تا چهار نفر به صورت آفلاین می‌توانند بازی کنند. البته در حال حاضر بخش آنلاین با مشکلاتی همچون لگ سپری می‌کند که امیدوارم به‌زودی رفع شود زیرا تجربه‌ی این بازی با دوستان خود از راه دور می‌تواند بسیار جذاب باشد. پس تا آن زمان، از تجربه‌ی قدم زدن در Wood Oak City و لت و پار کردن خلافکاران نهایت لذت را ببرید.