نقد فیلم Snake Eyes – چشمان مار

فیلمنامه Snake Eyes نقاط قوتی دارد که زیر سایه نقاط منفی‌اش قرار گرفته‌اند. فیلمنامه عملکرد خوبی در زمینه شخصیت‌پردازی داشته و این موضوع تنها به شخصیت اصلی یعنی اسنیک آیز خلاصه نشده و تامی آراشیکاگه را هم شامل می‌شود. مخاطب حین تماشای فیلم به خوبی با ویژگی‌های رفتاری، طرز فکرشان و همچنین اهدافی که دنبال می‌کنند آشنا می‌شود. علاوه بر این، قوس شخصیتی‌شان برای یک فیلم که می‌خواهد مخاطب را سرگرم کند، قابل‌قبول است. در ضمن، یکی از دیالوگ‌ها که دو بار بیان می‌شود، به شدت احمقانه به نظر رسیده و احتمالا روی مخ‌تان می‌رود اما توصیه می‌کنم چند دقیقه‌ای زبان روی جگر گذاشته و صبر کنید تا دلیل بیان شدن آن را بفهمید.

فیلمنامه اسنیک آیز به هیچ وجه از داستان جذابی برخوردار نیست

فیلمنامه اسنیک آیز به هیچ وجه از داستان جذابی برخوردار نیست. اگرچه اولین پیچش داستانی فیلم قطعا می‌تواند مخاطب را غافلگیر کند، باقی داستان فیلم کاملا قابل‌پیش‌بینی است. به بیان دیگر، کلیشه‌ها مانند واگن‌های یک قطار پشت سر هم قرار گرفته‌اند تا داستان شکل بگیرد. به این مورد، باید نادیده گرفته شدن منطق را هم اضافه کرد، آن هم در نقطه‌ای بسیار مهم که برای جلوگیری از اسپویل به آن اشاره نمی‌کنم. البته مشکلات به همین موارد ختم نمی‌شود. به جز آکیکو، باقی شخصیت‌ها چندان مورد پرداخت قرار نگرفته‌اند. علاوه بر این، در داستان یک شی بسیار مهم وجود دارد که از قدرت بالایی برخوردار است. وقتی توصیف‌ها بیان می‌شود، مخاطب حس می‌کند با چیزی مواجه است که می‌تواند دنیا را کُن فَیکن کند اما چیزی که من دیدم، بیشتر به یک موشک‌انداز شباهت دارد که می‌تواند هر چیزی را نابود کند. انگار نویسندگان حوصله نداشتند زمان بیشتری را به فیلمنامه اختصاص داده و با اولین و ساده‌ترین ایده موافقت کردند.

هیچ مخاطبی انتظار ندارد فیلمی مانند Snake Eyes فیلمنامه خوبی داشته باشد. چیزی که در آثار این چنینی اهمیت دارد، طراحی و پرداخت صحنه‌های اکشن است. بگذارید صاف و پوست کنده بگویم: محصول پارامونت پیکچرز فراموش‌شدنی‌ترین صحنه‌های اکشنی دارد که یک فیلم بلاک باستر می‌تواند در خود جای بدهد؛ برای مثال، می‌توان به یکی از اولین صحنه‌های اکشن اشاره کرد که در آن پروتاگونیست و تامی به صورت همزمان اما جداگانه با تعداد زیادی از اعضای یاکوزا مواجه می‌شوند. مخاطب وقتی تعداد زیاد دشمنان را می‌بیند، پیش خودش می‌گوید یک صحنه اکشن تمام عیار در انتظارش قرار دارد اما نتیجه صحنه‌ای است که تنها یک دقیقه به طول انجامیده و نهایتا از پا درآمدن ۵ الی ۱۰ نفر را به تصویر می‌کشد. به بیان دقیق‌تر، مخاطب ناگهان می‌بیند تعداد زیادی یاکوزا اطراف شخصیت اصلی روی زمین هستند؛ در حالی که کتک خوردنشان به تصویر کشیده نشد. مثال بعدی، صحنه معرفی اسکارلت است که مانند یکی از مشهورترین صحنه‌های Mission: Impossible – Fallout در توالت رخ می‌دهد. علی‌رغم ایده مشابه، به دلیل درگیری ساده‌ای که بین کاراکترها شکل می‌گیرد، یک صدم آن هیجان‌انگیز نیست.