0/10

پرسش: آیا بازی‌های فرست پارتی پلی‌استیشن هم باید برای ایکس‌باکس عرضه شود؟

پس از رویکرد عرضه بازی‌های فرست پارتی برای رایانه‌های شخصی

0/10 ۰ 2 ساعت قبل مقالات جانبی (گیم) کپی لینک

به دنبال سیاست مایکروسافت مبنی بر عرضه بازی‌های فرست پارتی به صورت مالتی پلتفرم، آیا سونی نیز باید بازی‌های فرست پارتی پلی‌استیشن را برای ایکس‌باکس منتشر کند؟ با ادامه مطلب همراه سرگرمی باشید.

سونی و مایکروسافت به مدت دو دهه است که در جنگ تمام عیار در فضای کنسولی با یکدیگر به رقابت پرداخته‌اند. هر دو کمپانی همواره سعی داشته‌اند از طریق سیاست‌های مشتری محور، گزینه‌های مربوط به سرویس‌های اشتراکی و البته عناوین انحصاری فرست پارتی جذاب بر دیگری پیشی بگیرند. چنین رقابت‌ تنگاتنگ و مهیجی معمولا یک شمشیر دو لبه محسوب می‌شود به طوری که سمت مثبت ماجرا بدین شرح است که ما به عنوان مخاطبین همواره بهترین و باکیفیت‌ترین محصولات کمپانی‌ها را دریافت می‌کنیم اما نکته منفی آن بدین شرح است که هر شخص باید به یک کمپانی و سیاست‌های آن محدود بماند، تنها بازی‌هایی که توسط آن‌ها ارائه می‌شود را به همراه پلیرهایی که تنها در این پلتفرم حضور دارند تجربه کند.

اغلب ما با چنین مشکلاتی کنار آمده بودیم اما ناگهان ایده کراس‌پلی، جنبشی را به راه انداخت که در مقابل تمامی این محدودیت‌ها قرار می‌گرفت. اکنون نه تنها می‌توانستید بازی‌های محبوب مالتی پلتفرم را با دوستان‌تان در پلتفرم‌های دیگر تجربه نمایید بلکه اکنون هم‌چنین می‌توانید برخی از بازی‌های محبوب ایکس‌باکس را روی پلی‌استیشن و با عرضه عناوینی چون بازی Senua’s Saga: Hellblade 2 و بازی Forza Horizon تجربه نمایید. و اکنون با کنار هم قرار گرفتن تمامی این موارد در کنار یکدیگر، سوالی برای طرفداران ایجاد شده که آیا سونی نیز باید بازی‌های فرست پارتی پلی‌استیشن را برای ایکس‎‌باکس عرضه کند و بدین ترتیب وارد دوران بدون مرز و پلتفرم محور جدیدی از دنیای بازی شویم؟

جواب ساده و آسان به این پرسش که شاید در ظاهر به نفع مخاطب باشد بله است. بسیار عالی خواهد بود که یک پلتفرم مانند Xbox Series X و یا PlayStation 5 را تهیه نمایید و سپس هر بازی که در بازار عرضه می‌شود را با همان کنسول تجربه نمایید. با این حال، مشخص است که جواب دنیای واقعی به این پرسش، پیچیده‌تر و عمیق‌تر از یک بلی یا خیر ساده است و نیازمند بررسی جوانب مختلفی است که حول محور چگونگی کارکرد این واحدهای کسب‌وکاری می‌چرخند.

تصور کنید کمپانی تولیدکننده سخت‌افزاری چون مایکروسافت، دستگاهی را توسعه می‌دهد که از قدرت پردازشی چنان عظیمی برخوردار است که می‌تواند جدیدترین تکنولوژی‌های نرم‌افزاری بازی‌ها را طی 5 الی 7 سال آینده اجرا نماید و سپس آن را با رقم ناچیز 500 دلار به فروش می‌رساند. این سیستم‌های قدرتمند گیمینگ معمولا با ضرر فروخته می‌شوند و سپس ضرر حاصل شده با درآمدزایی از طریق فروش لوازم جانبی، نرم‌افزار مانند بازی‌ها و سرویس‌های اشتراکی که در انحصار آن پلتفرم هستند جبران می‌شوند. به همین دلیل برای کمپانی چون مایکروسافت، این موضوع ضروری است که بازی‌ها و سرویس‌هایی را در اختیار Xbox قرار دهد که سبب می‌شود مصرف‌کنندگان به شکلی مجبور شوند روی همان پلتفرم باقی بمانند و به انجام هزینه روی همان پلتفرم ادامه دهند. با این حال ظاهرا این هدف طی چند سال اخیر به یک شیوه پرزحمت و شکست خورده تبدیل شده است.

برداشت مایکروسافت از این شیوه تا پایان‌بندی نسل هشتم و با کنسول Xbox One به شکلی بسیار خوب نتیجه داد و در حالی که در نسل فعلی بهبودهایی در زمینه سرویس ایکس‌باکس گیم پس حاصل شد و خریدهای بزرگی با تصاحب زنیمکس (Zenimax) و اکتیویژن (Activision) صورت گرفت، این سرمایه‌گذاری‌ها در زمینه ارائه محتویات فرست پارتی درخشان چندان نتیجه‌بخش نبوده‌اند. سهم سونی در بازار کنسولی به طور چشمگیری افزایش یافته و در مقابل جایگاه ایکس‌باکس به طور پیوسته در مواجهه با رقیبان خود دچار تزلزل شده است. واضح است که کشتی Xbox به طور آرام در حال غرق شدن است و سیاست عرضه بازی‌ها به صورت مالتی پلتفرم، یک راه آسان به منظور تغییر آرام اما پایدار از تمرکز روی نرم‌افزار- سخت‌افزاز به تمرکز تنها نرم‌افزار است.

چنین اقدامی برای صنعت بازی تازگی نداشته به طوری که پیش از این سگا (SEGA) به عنوان یک غول بزرگ ژاپنی در صنعت بازی به دنبال شکست با آخرین کنسولش یعنی دریم‌کست، سیاست مشابهی را پیاده‌سازی کرد تا بتواند خود را از نابودی کامل نجات دهد. اگرچه نتیجه نهایی با ایده‌آل فاصله بسیار زیادی داشت، همگی می‌دانیم که این کمپانی هم‌چنان زنده و فعال بوده و برخی از بهترین مجموعه‌های خود مانند Sonic را به صورت مالتی پلتفرم در اختیار مخاطبین تمامی پلتفرم‌ها قرار می‌دهد.

به همین دلیل از منظر تجاری و کسب‌وکار چندان منطقی به نظر نمی‌رسد که سونی بخواهد سیاست مالتی پلتفرم را در پیش بگیرد و بازی‌های فرست پارتی پلی‌استیشن را روی ایکس‌باکس عرضه کند وقتی که خودش دست بالاتر را در بازار در اختیار دارد. سونی سهم عمده بازار را در وضعیت کنونی گیمینگ در اختیار داشته و اکثر بازی‌های AAA آن‌ها نیز از منظر بازخوردهای کیفی و تجاری با موفقیت مواجهه می‌شوند و از همین رو، کشتی این کمپانی کم و بیش به مسیر خود ادامه می‌دهد. در حالی که Xbox بازی‌های فرست پارتی خود را از روز نخست در دسترس مشترکین سرویس گیم پس قرار می‌دهد، سونی هم‌چنان آثار انحصاری خود را با برچسب قیمتی پرمیوم 70 دلاری به فروش می‌رساند و مخاطبین نیز با خوشحالی اقدام به تهیه عناوین محبوب خود نظیر بازی God of War: Ragnarok و بازی Horizon: Forbidden West می‌کنند.

همین موضوع ممکن است دلیل نسبتا واضحی باشد که چرا سونی نیازی ندارد تا عناوین AAA انحصاری خود را به پلتفرم‌های دیگر بیاورد با این حال در برابر این دیدگاه، یک نقطه‌نظر بسیار قدرتمند نیز وجود دارد. سونی پیش از این شروع به انتشار و پورت برخی از بزرگ‌ترین مجموعه‌های خود نظیر God of War، سری Horizon و سری Uncharted روی پلتفرم رایانه‌های شخصی کرده است. زمانی این موضوع غیرقابل درک به نظر می‌رسید اما اکنون به واقعیتی عینی تبدیل شده است و بزرگ‌ترین دلیل موجود برای تغییر رویکرد قبلی به افزایش دائمی هزینه تولید بازی‌های بزرگ AAA ارتباط دارد.

همزمان با بزرگ‌تر شدن ابعاد عناوین جهان باز و افزایش جزئیات عناصر بصری و گرافیک بازی‌ها، هزینه تولید نیز به شکل تصاعدی در طول نسل گذشته افزایش یافته است و این موضوع به یکی از دغدغه‌های اصلی توسعه‌دهندگانی چون سونی و مایکروسافت تبدیل شده است. بازی‌های جهان باز نسل فعلی می‌توانند هزینه‌ای بالغ بر 200 میلیون دلار به منظور توسعه داشته باشند و حتی ساخت بازی‌های خطی چون Uncharted 4 نیز با بودجه‌ای بیشتر از 100 میلیون دلار تولید می‌شوند. اگر هزینه‌های بازاریابی سنگین را نیز به این معادله اضافه کنیم، سودآور کردن چنین بازی‌هایی بسیار دشوارتر می‌شود حتی اگر فروش آن‌ها به 20 میلیون نسخه برسد که خود عددی تقریبا محال برای شاهکارهایی است که روی کنسول‌هایی که 100 میلیون دستگاه از آن به فروش رفته باشد به شمار می‌رود.

با انحصاری ماندن روی یک پلتفرم مانند پلی‌استیشن، سونی از حجم بسیار قابل توجهی از درآمدزایی صرف نظر می‌کند و به همین دلیل است که هر چه بیشتر و بیشتر بازی‌ها برای پلتفرم رایانه‌های شخصی پورت و عرضه می‌شوند. سونی سعی کرد تا قیمت این بازی‌ها را تا 70 دلار افزایش دهد که جنجال‌های آنلاین بسیاری را منجر شد اما حتی این اقدام نیز به منظور حفظ کسب‌وکار و نحوه انجام کارها به همان شکل سنتی، کافی نبوده است.

شرکت نینتندو از سوی دیگر، با موفقیت توانسته تا شیوه سنتی کسب‌وکار خود را حفظ کند و این مسئله عمدتا از طریق کنترل هزینه‌های تولید عناوین فرست پارتی حاصل شده که معمولا فراتر از 20 الی 30 میلیون دلار نمی‌روند. در زمانی که شکست یک بازی پرهزینه می‌تواند منجر به تعطیلی استودیو سازنده آن بازی شود، رویکرد نینتندو به منظور تولید بازی به آن‌ها اجازه می‌دهد رویکرد سنتی خود مبنی بر عرضه بازی‌های انحصاری تنها روی کنسول‌ خودشان را به شکلی سفت و سخت حفظ نمایند اما این موضوع برای سونی صدق نمی‌کند.

سرمایه‌گذاری اخیر صورت گرفته روی استودیو نیکسس سافت‌ویر (Nixxess Software) بیان می‌دارد که سونی قرار است بازی‌های خود را روی پلتفرم PC نیز منتشر نماید و انتشار مجموعه‌ها و IPهای محبوبی چون سری Spider-Man و سری Uncharted روی این پلتفرم، مدرک محکمی از این موضوع هستند که سونی قرار است این رویکرد خود را در آینده نیز ادامه دهد. به همین دلیل، قدم طبیعی بعدی برای سونی به منظور افزایش درآمدزایی، می‌تواند عرضه بازی‌های فرست پارتی پلی‌استیشن روی ایکس‌باکس باشد و اگرچه احتمال به وقوع پیوستن این موضوع در چند سال آینده بسیار کم به شمار می‌رود اما به هیچ وجه احتمال آن به صفر میل نمی‌کند.

با توجه به نحوه‌ای که اتفاقات اکنون در حال رخ دادن هستند، این احتمال وجود دارد که بازی‌هایی چون Horizon و حتی Uncharted را روی پلتفرم ایکس‌باکس مشاهده نماییم. هم‌چنین ساخت یک بازی برای هر دو کنسول ایکس‌باکس و پلی‌استیشن چالش چندان بزرگی برای توسعه‌دهندگان به شمار نمی‌رود زیرا سخت‌افزار و معماری کلی کنسول‌های جدیدتر بسیار شباهت بیشتری به یکدیگر در مقایسه با نسل‌های گذشته دارد. در حالی که زمانی در نسل هفتم کنسول Xbox 360 از معماری شبیه به رایانه‌های شخصی و کنسول PS3 از معماری پردازنده Cell استفاده می‌کرد، اکنون و طی دو نسل گذشته هر دو کنسول از معماری x86 در ساختار خود بهره‌مند بوده‌اند. اتفاقی که سبب می‌شود فرآیند پورت کردن امری یکپارچه‌تر از قبل شود و عرضه عناوینی چون Senua’s Saga و Forza Horizon 5 تاییدی بر این نظریه هستند.

همگی این موارد به جایگاهی ختم می‌شود که اظهارنظر این موضوع که آیا سونی باید بازی‌های فرست پارتی AAA پلی‌استیشن را برای ایکس‌باکس منتشر کند یا خیر به تصمیم سختی تبدیل می‌شود. زیرا دلایل بسیار زیادی وجود دارد که چرا ممکن است شاهد به وقوع پیوستن این موضوع باشیم و در طرف مقابل دلایل یکسانی وجود دارد که شاید این اتفاق به وقوع نپیوندد. شاید در ادامه شاهد آن باشیم اما حداقل در حال حاضر به وقوع پیوستن چنین چیزی بسیار بعید به نظر می‌رسد.

این احتمال نیز وجود دارد که اگر سونی بخواهد چنین استراتژی را در پیش بگیرد پیاده‌سازی آن را به مانند عرضه بازی‌های خود برای پلتفرم رایانه‌های شخصی انجام دهد. به طوری اکنون، بازی‌های فرست پارتی سونی که روی کنسول پلی‌استیشن 5 عرضه می‌شوند به مدت حدودا دو سال در انحصار این کنسول باقی می‌مانند و سپس برای ایکس‌باکس یا رایانه‌های شخصی به طور همزمان یا با فاصله از هم منتشر می‌شوند. بدین ترتیب سونی هم‌چنین می‌تواند مخاطبین را متقاعد کند که اکوسیستم آن‌ها را بر کنسول‌ها و پلتفرم‌های رقیب ترجیح دهند و در عین حال می‌تواند از فروش اضافی روی پلتفرم‌های دیگر بهره‌مند شود. دیدن حرکت صنعت بازی به سوی مفهوم آرمان‌شهری بی‌نیازی از پلتفرم می‌تواند جالب باشد و بدون شک طی ماه‌ها و سال‌های آینده تصویر بسیار روشن‌تری از این روند به دست خواهیم آورد.