-
0/10
فیلم Scream که محصول سال ۲۰۲۲ میلادی است و هیچ عددی پس و پیش ندارد، در واقع پنجمین فیلم سینمایی بلندی است که از اشخاص و دنیای این سری استفاده می‌کند. فیلم Scream 5 می‌تواند مخاطبین زیر ژانر اسلشر را سر ذوق آورد اگر به چند فاکتور مهم این فیلم دل‌مان را خوش کنیم!
اول از همه باید به این موضوع اشاره کرد که بیست و پنج سال از وقایع اتفاقات فیلم‌های قبلی در وودزبرو (Woodsboro) که یک شهر خیالی است گذشته. پس از این همه سال مجدد یک قاتل به جان شخصیت‌ها می‌افتد. یک تفاوت عمده‌ای که فیلم Scream نسبت به سایر فیلم‌های هم سبک خود دارد در همین موضوع خلاصه شده که سبک کشتار و انگیزه‌ی قاتل/قاتل‌ها معمولا بر اساس یک اتفاق یا موضوع مشخص تعریف می‌شود. اینطور نیست که پای فیلم جیغ بنشینید و بی‌خود و بی‌جهت اشخاص جلوی دوربین به بدترین شکل ممکن توسط قاتلین بی‌نام و نشان به قتل برسند. این رویه خوشبختانه در فیلم Scream 5 نیز ادامه‌دار است و در وهله‌ی اول، شکل و فرم سناریوی فیلم، نوید یک قصه‌ی سراسر جذاب و خونین را می‌دهد. با این حال یک ایراد مهم، مخاطب که ما باشیم را آزار می‌دهد.
ایراد مهم و می‌توان ادعا کرد اولین ایراد برمی‌گردد به گفت‌وگوهای بی‌اهمیت و بسیار زیاد اشخاص با یکدیگر. پس از یک مقدمه‌ی به شدت هیجان‌انگیز که حسابی آدرنالین خون‌مان را افزایش می‌دهد، فیلم وارد سلسله سکانس‌هایی می‌شود که هم خواب‌آور است و هم بی‌فایده. چراکه در فیلم‌های اسلشر کسی به دنبال شناخت شخصیت‌ها نیست یا حداقل شناخت شخصیت‌ها در همین حد و اندازه کفایت می‌کند که فلانی کیست و چه نسبتی با گروهی دیگر از شخصیت‌ّها دارد. در فیلم Scream این موضوع رعایت می‌شود اما طفره رفتن در برخی سکانس‌ها به طرز عجیبی حوصله‌ی بیننده را سر می‌برد. به طور کلی فرم فیلم روی این موضوع سوار شده که پس از یک درگیری و سکانس زد و خورد، چند سکانس حاوی دیالوگ‌های بی‌اهمیت از اشخاص بی‌اهمیت‌تر باید رد و بدل شود. تا بیننده می‌خواهد با هیجانِ ناشی از بگیر و ببندهای قاتل، خودش را وفق دهد، همه چیز به یک‌باره وارد فاز درام و دیالوگ‌گویی می‌شود. با این حال ارزشش را دارد که برای تماشای هر قتل، اندکی صبر پیشه کنیم.
شوخی‌های متعددی پیرامون فیلم و سریال‌های روز دنیا از مجرای دیالوگ مطرح می‌شود و سناریونویس‌ها ضمن ادای احترام به آثار مهم سینما به شدت دلشان می‌خواسته بیننده در حین تماشای فیلم، یاد آثار دیگری نیز بیفتد. این امر به خودیِ خود چیز جالب و ابتکاری است که دیگر خیلی باب پسند کارگردان‌ها برای اجرا نیست. با این‌که در اوایل فیلم Scream از شنیدن اسامی فیلم‌ها و شوخی با این آثار حس خوبی به ما دست می‌دهد، از یک نقطه‌ی داستان به بعد آرزو می‌کنیم که این رویه زودتر به اتمام برسد؛ چراکه زیاده‌روی در گفتار موجب کلافگی بیننده می‌شود و در حقیقت این مدل شوخی‌ها و ارجاع به فیلم‌ها لوث می‌گردد.
یکی از جذابیت‌های پنجمین فیلم Scream را می‌توان حضور ستاره‌ی همیشگی فیلم یعنی نیو کمپل در نقش سیدنی پرسکات دانست
اگر از خیرِ این دو ایراد که واقعا کم اهمیت نیز نیستند بگذریم، تماشای فیلم Scream می‌تواند یک تجربه‌ی مفرح و لذت‌بخش برای‌تان باشد. البته اگر اهل تماشای فیلم‌های اسلشر هستید؛ چراکه در حالت معمول کسی دلش نمی‌خواهد صحنه‌ی قتل یک شخصیت بخت‌برگشته را با ریز جزئیات تماشا کند! با این حال میزان خشونت فیلم Scream محصول سال ۲۰۲۲ نسبت به چهار فیلم گذشته‌ی این سری به خصوص فیلم اول به شدت کم است. فیلم درجه‌بندی بزرگسال (R) گرفته، اما مخاطبین کم سن و سال‌تر نیز مي‌توانند با ارفاق به پای فیلم بنشینند. تماشای صحنه‌های قتل آن‌چنان حال به‌هم‌زن نیستند!
یکی از جذابیت‌های پنجمین فیلم Scream را می‌توان حضور ستاره‌ی همیشگی فیلم یعنی نیو کمپل در نقش سیدنی پرسکات دانست. با این‌که مخاطب ناآشنا با این سری از تماشای هنرنمایی کمپبل هیچ حس خاصی دریافت نمی‌کند، اگر فیلم‌های قبلی سری را دنبال کرده باشید از حضور کمپبل در داستان به وجد خواهید آمد. به خصوص این‌که او به همراه David Arquette در نقش دووی رایلی بخشی از بار داستانی را به دوش می‌کشند. در این میان، حضور جک کواید و ملیسا بارِرا جلوی دوربین نیز تا حدودی قابل قبول است، هر چند کارگردان‌های فیلم می‌توانستند به مراتب قوی‌تر از این بازیگرها بازی بگیرند. کورتنی کاس نیز بازی قابل قبول اما هر چند کم درخششی را در این فیلم از خود به جا می‌گذارد که متاسفانه نقشش در حد و اندازه‌ای نیست که در خاطرمان حک شود. او همچنان در فرم و قالب بازیگریِ مونیکا گلر در سریال کمدی دوستان (Friends) باقی مانده و در این فیلم ترسناک نیز همچنان رگ و ریشه‌هایی از کمدی اکتینگ کورتنی کاکس به چشم می‌خورد.
فیلم Scream از جنبه‌ی سرگرمی نه الزاما شاهکار، بلکه اثر قابل قبول و خوبی تلقی می‌شود. نه مدت زمانش آن‌چنان طولانی و خسته کننده است و نه قتل‌ها تکراری و بی‌روح هستند. از طرفی همان‌طور که اشاره شد، روحِ اورجینالِ سری جیغ نیز در پنجمین دنباله از این داستان به خوبی حس می‌شود. مت بتینلی اولپین و تایلر گیلت قبلا با کارگردانی فیلم سینمایی Ready or Not که در سال ۲۰۱۹ اکران شد ثابت کرده‌اند که می‌توانند یک فیلم اسلشر خوش تکنیک با ریتم و تمپوی خوب بسازند. از همین رو، آنها در فیلم Scream نیز مجدد این موفقیت را تکرار کرده‌اند. ذکر این نکته نیز الزامی به نظر می‌رسد که ساخت و تولید یک فیلم اسلشر، آن هم در دوره و زمانه‌ای که دیگر کمتر کمپانی شناخته‌شده و کمتر کسی به سمت کارگردانی چنین محصولاتی روی می‌آورد، کار پر دل و جراتی است. امیدواریم این زوج کارگردانی مجدد برای ساخت فیلم‌های جدیدتر در این سبک و نه الزاما فیلم Scream 6 اقدام کنند.
فیلم Scream به خوبی فیلم اول این سری اصلا و ابدا نیست اما جذابیت بالایی را در قصه‌گویی و نمایش خشونت‌های رایج در زیر ژانر اسلشر دارد. اگر دلتان لک زده برای تماشای قتل و عام یک مشت دیوانه‌ی روانی که معلوم نیست چرا از همان ابتدا فرار را بر قرار ترجیح نمی‌دهند، پنجمین فیلم جیغ را از دست ندهید!
جذابیت در روایت-
تیم بازیگری خوب
-
کارگردانی قابل قبول
-
حضور شخصیت‌های مطرح سری
اضافه‌گویی‌های داستان-
شوخی و ارجاعات بیش از اندازه به فیلم و سریال‌های دیگر
-
ایفای نقش کورتنی کاکس می‌توانسته مدت زمان بیشتری را به خود اختصاص دهد
نظرات
دیدگاه خود را اشتراک گذارید