بررسی فیلم Scary Stories to Tell in the Dark

فیلم Scary Stories to Tell in the Dark در ۱۵ دقیقه‌ی ابتدایی خود، به شکلی زیبا و پویا بینندگان را با شخصیت‌های اصلی داستان و حال و هوای آنها آشنا می‌کند، اما این شخصیت پردازی در ۹۰ دقیقه‌ی آتی فیلم به هیچ وجه دستخوش تغییر نشده و انگار کارگردان تمایلی به عمیق‌تر کردن بار شخصیتی داستان ندارد. از نظر سازندگان این اثر، صرف آشنا شدن بینندگان با نام و اخلاقیات کلی کاراکترها برای پیشبرد داستان کافی است. در کنار این امر، باید به نقش‌آفرینی ضعیف «مایکل گارتزا»، بازیگر نقش مکمل فیلم هم اشاره کرد. گارتزا در این اثر به عنوان یک جوان تازه‌ وارد و مرموز به شهر کوچکی آمده که ماجراهای فیلم در آن اتفاق می‌افتد و دست سرنوشت، او را بر سر راه استلا و دوستانش قرار می‌دهد. گارتزا به هیچ وجه نمی‌تواند نقش یک «مکزیکی مرموز» را به خوبی ایفا کند و صورت معصوم او کاملا با ماهیت قدرتمند و سرسخت کاراکتری که در فیلم نقش آن را بازی می‌کند، در تضاد است. به دلیل اهمیت شخصیت او در طول داستان، نمی‌توان از کنار این کم ‌تجربگی و نقش آفرینی ضعیف با بی‌ تفاوتی عبور کرد.

باقی اعضای تیم بازیگری عملکرد بهتری نسبت به گارتزا دارند و همین امر باعث شده تا فیلم Scary Stories to Tell in the Dark از یک تعادل نسبی در حوزه‌ی بازیگری بهرمند باشد. نکته‌ی قابل توجه دیگر در این فیلم، داستان آن است. اکثر فیلم‌های ترسناک توجه چندانی به بخش داستانی خود ندارند و این بخش تاثیری حداقلی در فیلم داشته و تنها بستری برای وقوع اتفاقات ترسناک است، اما داستان در فیلم Scary Stories to Tell in the Dark به شکلی راضی کننده کار شده است. با توجه به اینکه وقایع در دهه‌ی ۷۰ میلادی رخ می‌دهد، شاهد اشاره به موضوعاتی مثل جنگ ویتنام و تاثیر آن بر نوجوانان هستیم. از طرفی دیگر، تاریخچه‌ی شهر و وقایعی که منجر به شکل گیری عنصر وحشت فیلم می‌شوند هم در این اثر با دقتی قابل قبول ساخته و پرداخته شده‌اند. علاوه‌بر این موارد، دو نکته دیگر هم در بهبود روایت داستانی این فیلم مؤثر است. اولین نکته، بار معمایی فیلم است. تلاش نوجوانان برای پی‌بردن به راز خانه‌ی مخروبه‌ی شهر و داستان‌هایی که اهالی شهر در خصوص آن می‌گویند باعث شده تا نیمه‌ی دوم فیلم Scary Stories to Tell in the Dark کمتر از آثار مشابه و هم سبک خود در ورطه‌ی تکرار و یکنواخت شدن بیفتد. نکته‌ی بعدی، ایمن نبودن شخصیت‌های اصلی داستان در برابر اتفاقات و هیولاها است. در این اثر، فقط غریبه‌ها نیستند که طعمه‌ی هیولاها برای خلق سکانس‌های ترسناک می‌شوند. تمام اعضای گروه کوچک استلا باید برای نجات خود تلاش کنند و خوشبختانه (حداقل برای ما بینندگان) اکثر آنها در این امر موفق ظاهر نمی‌شوند. این دو نکته باعث می‌شود تا فیلم داستان‌های ترسناک برای تعریف کردن در تاریکی، مثل آثار ژانر اسلشر، اندک اندک کارکترهای اصلی خود را از دست داده و بینندگان را به همراه بازماندگان، به یک نقطه‌ی اوج داستانی برساند.