بررسی فیلم Proxima – پروکسیما

پروکسیما از نظر صحنه‌سازی و داستان نیز اشتباه‌های زیادی دارد؛ شاید بتوان از اشتباه‌های کوچکی مثل سلام کردن مایک و همسرش آن هم چند دقیقه بعد از گرفتن عکس با یکدیگر گذشت، اما اشتباه بزرگ صحنه‌ی پایانی که خداحافظی فضانوردان را نشان می‌دهد بسیار ناامیدکننده است. در آخرین صحنه‌ی فیلم، سارا و همکارانش به راحتی از کنار مردم رد شده و سوار اتوبوس می‌شوند، بدون توجه به این مسئله که آن‌ها برای چند روز در قرنطینه بوده‌اند تا هیچ‌گونه باکتری یا میکروبی را با خود به فضا نبرند.

با وجود اشتباه‌های متعدد، پروکسیما دو نکته‌ی مثبت را در خود جای داده که تا حدودی می‌تواند تحسین مخاطب را به همراه داشته باشد. یکی از نکات مثبت پروکسیما بازی خوب «اوا گرین» در نقش سارا است. به نظر می‌رسد که تمام وظیفه‌ی تاثیرگذاری فیلمی به خسته‌کنندگی و پراشتباهی پروکسیما روی دوش اوا گرین بوده که البته اوا گرین توانسته به خوبی از پسِ القای حس نگرانی مادرانه به کاراکتر سارا برآید.

نکته‌ی قابل تحسین دیگر، ایده‌ی فیلم برای پرداختن به مادرانی است که به خاطر انجام ماموریت‌های طولانی مدت، از خانواده و فرزندان خود دور می‌مانند. هر چند که این ایده در پروکسیما بسیار بد اجرا شده، با این حال تنها چیزی است که پس از تماشای فیلم در ذهن باقی خواهد ماند. فیلم در پایان با نشان دادن تصویر زنان فضانورد، ادای احترام خود را به این افراد نشان می‌دهد. با این حال اگر شیوه‌ی کارگردانی کمی متفاوت‌تر بود، شاید فیلم می‌توانست در جذب هر چه بیشتر مخاطب عملکرد بهتری داشته باشد.