نقد فیلم Mission: Impossible – The Final Reckoning – ماموریت غیرممکن: آخرین حسابرسی

Mission: Impossible – The Final Reckoning درست بعد از قسمت اول روایت می‌شود. ایتن هانت توانسته به کلید دست یابد و حالا تمام کاری که باید بکند، دسترسی به کد منبع انتیتی است تا بتواند این هوش مصنوعی بسیار قدرتمند را متوقف کند. هر چند، یافتن کد منبع و توقف آن به هیچ وجه ساده نیست. او و متحدانش باید محل غرق شدن زیردریایی روسیه را پیدا کنند، آن هم در حالی که وقوع جنگ جهانی سوم و شلیک موشک‌های هسته‌ای هر لحظه به واقعیت نزدیک و نزدیکتر می‌شود.

به شخصه دوست داشتم پرونده مجموعه ماموریت غیرممکن را با یک خداحافظی فراموش نشدنی ببندم اما تجربه‌ای که فیلم Mission: Impossible – The Final Reckoning برایم رقم زد، یکی از ضعیف‌ترین‌ها در مجموعه بود. به خصوص که قسمت‌های اخیر انتظاراتم را به شدت بالا برده بود. فیلم مزبور در کمال ناباوری با فلش بک‌های متعدد به قسمت قبلی آغاز می‌شود؛ فلش بک‌هایی که تعدادشان زیاد بوده و نشان می‌دهد سازندگان از آمار فروش قسمت قبلی فهمیده بودند بسیاری از طرفداران پای تماشای آن ننشستند. به همین دلیل، تصمیم گرفتند اتفاقات را به شکل خلاصه وار به نمایش بگذارند تا آن‌ها در جریان قرار بگیرند.

مشکل اما به ابتدای فیلم خلاصه نمی‌شود. دیالوگی در قسمت قبلی وجود داشت که یکی از شخصیت‌ها خطاب به ایتن هانت گفته بود: «تمام کارهایی که کردی، به این ماجرا ختم شده است.» سازندگان برای اثبات این قضیه، بارها و بارها در بخش‌های مختلف فیلم از فلش بک استفاده کرده و بخش‌هایی از قسمت‌های پیشین را به نمایش گذاشتند. این موضوع و به خصوص دفعات بالای تکرارش در بخش‌های مختلف، به روند روایی ضربه زده و باعث شده مخاطب نتواند آنطور که باید و شاید با خط داستانی اصلی ارتباط گرفته و مدام به گذشته پرتاب شود. اگر هم که قسمت‌های قبلی را تماشا نکرده باشد یا چیزی به یاد نیاورد، فلش بک‌ها باعث سردرگمی بیشتر می‌شوند.