نقد فیلم Meg 2: The Trench – مگ 2: گودال

وقتی بحث یک فیلم کوسه‌ای به میان می‌آید، ذهن‌ها به سمت اضطراب، تنش و استرس ناشی از تقابل انسان و شکارچی بی‌رحم خاکستری رنگ می‌رود. قسمت اول یکبار این کار را به خوبی انجام داده بود (صحنه‌ای که می‌ینگ مشغول بازی با گوی کنترلی است و مورد حمله مگالودون قرار می‌گیرد) اما قسمت دوم حتی در انجام همین یک کار هم موفق نیست. البته یکی از شخصیت‌های قسمت دوم در همان ابتدا مورد حمله قرار می‌گیرد که مخاطب می‌داند سرانجامش چیست چون بازیگر مشهوری نقش آن را ایفا می‌کند.

یکی از مهمترین عواملی که باعث می‌شود استرس و اضطرابی در مخاطب بوجود نیاید، عدم پرداخت شخصیت‌ها است. یک فیلم کوسه‌ای بدون شک شامل مرگ شخصیت‌های متعددی می‌شود و چنین ویژگی‌ای در مگ 2: گودال وجود دارد. با این حال، مرگشان چیزی فراتر از یک مکث چند صدم ثانیه‌ای را به مخاطب تحمیل نمی‌کند. چون نه حضور طولانی‌ای جلوی دوربین دارند و نه تلاشی برای عمق دادن به آن‌ها می‌شود. ضعیف دیگری که در فیلمنامه وجود دارد، عدم توجه به برخی موضوعات است. البته هیچ مخاطبی از فیلمی مثل مگ 2 انتظار ندارد به جزئیات بپردازد اما نمی‌توان چشم‌ها را روی برخی از موارد بست.

سویین با نقش آفرینی لی بینگ بینگ یکی از شخصیت‌های مهم The Meg بود که در قسمت دوم حضور ندارد. اگرچه دلیلش غیبتش ذکر می‌شود، اصلاً و ابداً نمی‌فهمیم دقیقاً چه اتفاقی برای او رخ داد. به این مورد، باید جیومینگ را اضافه کرد که از ناکجاآباد ظاهر شده و ناگهان وارث شرکت می‌شود. کاملاً واضح و روشن است که سازندگان یک شخصیت آسیایی دیگر را جایگزین کردند تا بتوانند دلیلی برای کشاندن سینماروهای چینی به سالن‌ها و دستیابی به فروش بیشتر داشته باشند.

مورد دیگر، عدم وجود منطق در داستان است. می‌یینگ در بخشی از فیلم فاصله زیادی را شنا کرده و جان خودش را به خطر می‌اندازد تا فردی را نجات دهد اما چند لحظه بعد و در حالی که شرایط وخیم‌تر شده، بدون توجه به آدم‌های متعددی که در اطرافش هستند تنها برای نجات خودش تلاش می‌کند. از این عجیب‌تر، تغییر ناگهانی لحن فیلم است. المان‌های طنز در نسخه اول گهگاهی استفاده می‌شد، نه برای اینکه لبخندی روی لب مخاطب شکل بگیرد، بلکه برای نمایش نوع رابطه میان دو شخصیت. این ویژگی و تیکه‌هایی که بهم می‌اندازند در قسمت دوم هم وجود دارد اما در نیمه دوم همه چیز متفاوت می‌شود.

المان‌های طنز دیگر به تیکه‌ها و زخم زبان‌ها خلاصه نشده و در نحوه بازیگری هنرپیشه‌ها و زبان بدنشان نمود پیدا می‌کند. به بیان دیگر، حس می‌کنید در حال تماشای یک فیلم کوسه‌ای و کمدی هستید! راستش را بخواهید، انگار نیمی از فیلم‌ها را یک فیلمساز و نیمه دوم را فیلمساز دیگر کارگردانی کرده و همین موضوع، به عدم پیوستگی لحن فیلم منجر شده است.