نقد و بررسی بازی Mafia: Definitive Edition

بازی Mafia: Definitive Edition خیابان‌های لاست هیون در دهه‌ی ۳۰ میلادی را یک بار دیگر زنده خواهد کرد؛ بازی که سعی دارد، تا دوباره لذت ۲۰ سال پیش فرنچایز مافیا را زنده کند. با نقد و بررسی Mafia: Definitive Edition همراه باشید.

اولین نسخه از بازی مافیا در سال ۲۰۰۲ میلادی تنها برای رایانه‌های شخصی منتشر شده بود. این بازی با محیط پرجزئیات و وسیع، گیم‌پلی حیرت‌انگیز و سینماتیک‌های عجیب فراتر از حد انتظار ظاهر شد و توانست به یکی از تاثیرگذارترین بازی‌های در صنعت ویدیو گیم تبدیل شود. به همین خاطر است که به زعم بسیاری از بازیکنان، بازی Mafia یکی از بهترین آثار عرضه شده در تاریخ بازی‌های ویدیویی به حساب می‌آید.

در کنار تمام این‌ها، داستان غنی با محوریت فعالیت مافیا در شهر خیالی لاست هیون، عملکردی باکیفیت‌تر از آثار عرضه شده در اوایل قرن بیستم داشت و همین داستان ارزشمند، کار را برای بازسازی بازی مافیا آسان می‌کرد.

ریتم داستان و پلات اصلی بازی همچنان جذاب است و می‌تواند به عنوان یک مشوق برای به پایان رساندن بازی، همراه شما باشد.

بعد از انتشار نسخه‌ی ریمستر Mafia II برای کنسول‌های نسل هشتم، نوبت به نسخه‌ی ریمیک بازی مافیا تحت عنوان بازی Mafia: Definitive Edition رسید. به مانند قسمت سوم، استودیوی Hangar 13 مسئولیت توسعه‌ی این بازی مورد انتظار را برعهده گرفت تا بلکه بتواند بسیاری از اشتباهات و ایرادات Mafia 3 را جبران کند.

با توجه به محبوبیت و حتی ابهت قسمت اول، به مراتب پروژه‌ی سخت‌تری پیش رو این استودیو تازه تاسیس قرار داشت. از طرفی خیلی‌ها انتظار دارند تا پایبندی به ریشه‌ها و تکرار مکانیزم‌ها و اتفاقات قسمت اول را در بازی جدید ببینند، و از طرفی دیگر هم نسل جدید بازیکنان و برخی سلیقه‌ها به دنبال این هستند تا با یک مافیای کاملا مدرن و متفاوت طرف باشند؛ به عبارتی دیگر می‌توان گفت که دسته‌ی دوم با بهبود بازی عرضه شده در سال ۲۰۰۲ نمی‌توانند راضی باشند و متاسفانه این بلاتکلیفی، در قدم به قدم بازی Mafia: Definitive Edition لمس می‌شود.

داستان بازی به مانند نسخه‌ی اصلی، دقیقا از نقطه‌ای آغاز می‌شود که توماس قصد دارد از گذشته‌اش برای کارآگاه نورمن تعریف کند؛ این که چطور وارد مافیای خانواده‌ی دون سالیری شد و چه بلاهایی بر سر شهر و سایر گروه‌های مافیا و خلافکاران آورد. تیم توسعه‌دهنده از همان نقطه‌ی شروع تلاش می‌کند تا هر آن چه که در ذات توماس آنجلو، شخصیت اصلی بازی Mafia نهفته است را به مخاطب خود معرفی کند.

در طول بازی هم یک سری اتفاقات و سکانس‌ها سعی می‌کند تا تفاوت، رحم و بی‌رحمی‌های توماس را به تصویر بکشد تا از این کاراکتر، یک قهرمان ساخته شود اما استفاده از عناصر فسیل شده، اجازه نمی‌دهد تا آن طور که انتظار می‌رود کاربر با شخصیت توماس آشنا شود. اگر به دنبال کند و کاو در شخصیت توماس آنجلو باشید، تا اواخر بازی با کوله باری از سوالات بی‌پاسخ همراه خواهید شد.

البته شخصیت‌پردازی نه چندان قوی، به سایر NPCها و حتی مورلو، آنتاگونیست بازی نیز سرایت کرده است. با این حال، ریتم داستان و پلات اصلی بازی همچنان جذاب است و می‌تواند به عنوان یک مشوق برای به پایان رساندن بازی، همراه شما باشد.

از همان نقطه‌ی آغاز، ویژگی‌های بصری و چشم‌نواز بازی Mafia: Definitive Edition خود را به عنوان یکی از نقاط قوت ساخته‌ی جدید هنگر ۱۳ معرفی می‌کند. از کیفیت خوب تکسچرها گرفته تا نورپردازی‌های حیرت‌انگیز، باعث شده تا تجربه‌ی بهتر و جذاب‌تری از این بازی رقم بخورد. دو قسمت اول مافیا به لحاظ گرافیکی، چه هنری و چه فنی، عملکردی حیرت‌انگیز داشتند؛ شاید نتوان به لحاظ فنی گرافیک نسخه‌ی بازسازی شده‌ی مافیا را فوق‌العاده دانست، اما ترکیب آن با گرافیک هنری عالی و جزئیات بی‌نظیر باعث می‌شود تا آن را به عنوان یک از نقاط قوت بازی به حساب بیاوریم.

~~هر از گاهی با انیمیشن‌هایی روبرو می‌شویم که حتی در حد و اندازه‌های نسل هشتم کنسول‌ها هم نیستند!~~

طراحی پرجزئیات و واقع‌گرایانه‌ی چهره‌ها به شما ثابت می‌کند با بازی‌ای روبرو هستید که در حد و اندازه‌های روزهای آخر کنسول‌های نسل هشتم به حساب می‌آید و ترکیب آن با صدای هنرمندانی حرفه‌ای، بدون شک کات‌سین‌ها و سینماتیک‌هایی را رقم می‌زند که از تماشای آن‌ها سیر نمی‌شوید. خوشبختانه کارگردانی خوب هم به این موضوع کمک کرده است و تکرار فریم به فریم برخی از سکانس‌ها از نسخه‌ی سال ۲۰۰۲، حسابی حال و هوای بازی Mafia: Definitive Edition را تحت تاثیر خود قرار داده است.

در کنار صداپیشه‌های کاربلد، به طور کلی صداگذاری بازی در سطح بسیار خوبی قرار دارد. از صدای سلاح‌ها و تفاوت انعکاس هر گونه صدایی در محیط‌های باز و بسته گرفته تا صداهای محیطی، کاملا در راه واقع‌گراتر شدن بازی، هم مسیر سایر المان‌های ریمیک مافیا شده‌اند.

هر چقدر عملکرد بازی تا به اینجا به‌روز و تحسین‌برانگیز بوده، اما متاسفانه برخی از ایرادهای فنی باعث شده تا حتی تجربه‌ی بصری بازی هم زیر سوال برود؛ برای مثال هر از گاهی با انیمیشن‌هایی روبرو می‌شویم که حتی در حد و اندازه‌های نسل هشتم کنسول‌ها هم نیستند! علاوه بر اینکه این انیمیشن‌های ضعیف به لحاظ بصری به بازی ضربه‌ی اندکی وارد کرده‌اند، متاسفانه تاثیرات منفی خود را در گیم‌پلی هم گذاشته‌اند.

شاید در برخی از مواقع مانند کاورگیری و تیراندازی، سازندگان سعی کرده‌اند که حس و حال نسخه‌ی ۲۰۰۲ مافیا را در ریمیک خود زنده کنند و به همین واسطه شاهد برخی انیمیشن و موشن‌های ضعیف هستیم اما در برخی از مواقع، مانند Melee Attackها هیچ جای توجیهی وجود ندارد. متاسفانه این بخش از سیستم مبارزات بازی از طراحی ضعیفی زجر می‌برد و عملکرد آن بازی باعث دور شدن بازی از یک اثر مدرن و امروزی شده است.

در روند برخی از ماموریت‌ها تغییراتی ایجاد شده که همگی در مسیر بهبود و ارتقای بازی به عنوان یک ریمیک قرار گرفته اند. به طور کلی ماموریت‌ها و تک تک مراحل در خدمت داستان بازی و شکل‌گیری کاراکترها هستند و در عین حال هم از تنوع قابل قبولی بهره می‌برند.

هنوز هم به مانند گذشته، فضای Open World بازی در اختیار شما قرار گرفته تا با خودروی خود به لوکیشن ماموریت محول شده بروید و بعد هم حسابی آتش‌بازی به پا کنید. بدون شک طی کردن این مسیر با خودروهای قدیمی که انتظار می‌رفت تنوع بیشتری داشته باشند، یکی دیگر از عناصر لذت‌بخش بازی Mafia: Definitive Edition به حساب می‌آید. هندلینگ‌ها با توجه به زمان رخ دادن وقایع بازی، یعنی دهه ۳۰ میلادی، در خور ماشین‌ها هستند و دیگر رد پایی از آزار و اذیت و البته، سختی‌های نسخه‌ی کلاسیک وجود ندارد.

در عین حال، رفتار مردم، جزئیات نقشه و همچنین طراحی بی‌نظیر شهر لاست هیون، در لحظه به لحظه‌ی بازی جلب توجه خواهد کرد. یکی از مهم‌ترین مواردی که همواره انتظار می‌رود تا در سری بازی‌های مافیا وجود داشته باشد، به تصویر کشیدن کلکسیونی از مشکلات فرهنگی، اقتصادی، اجتماعی و سیاسی نیمه‌ی نخست قرن بیستم است. اتفاقی که خوشبختانه در نسخه‌ی ریمیک مافیا نیز رخ داده و چنین چیزی را می‌توانید در بسیاری از سکانس‌ها لمس کنید.

موسیقی بازی از هر لحاظ بی‌نظیر است؛ وجود بسیاری از آثار ساخته شده برای نسخه‌ی ۲۰۰۲ در کنار موزیک‌های جدید، موسیقی را به یکی از نقاط قوت Mafia: Definitive Edition تبدیل کرده است.

علاوه بر این که بسیاری از ماموریت‌ها و بخش‌هایی از داستان بازی ارتباط مستقیم با مشکلات دهه‌ی ۳۰ ایالات متحده دارد، به هنگام گشت و گذار در نقاط مختلف شهر Lost Heaven می‌توانید با پوسترها، رفتار مردم و زندگی روزمره‌ی آن‌ها به بخشی از مشکلات آن مقطع زمانی پی ببرید.

رعایت چنین جزئیاتی، در کنار طراحی بی‌نظیر شهر لاست هیون، وجود اتمسفر و ستینگ منحصر به فرد مافیا و همچنین کیفیت بالای گرافیک بازی به لحاظ فنی، حسابی شما را در بازی Mafia Definitive Edition غرق خواهد کرد.

همچنین در هر لحظه از بازی می‌توانید به گشت و گذار در شهر لاست هیون بپردازید. حتی اگر بازی را هم تمام نکرده باشید، بخشی تحت عنوان Free Ride وجود دارد که به شما اجازه می‌دهد تا به صورت کاملا آزادانه و بدون هیچ محدودیتی به تمام نقاط شهر دسترسی داشته باشید. هر چند که وجود چنین بخشی ارزش چندانی به بازی اضافه نکرده است، اما این احتمال وجود دارد که مورد توجه برخی از بازیکنان قرار بگیرد؛ کسانی که هرگز دلشان نمی‌خواهد با شهر لاست هیون خداحافظی کنند.

همان طور که در ابتدای نقد و بررسی بازی Mafia: Definitive Edition هم اشاره کردم، بلاتکلیفی بازی بین حفاظ اصالت و خلق نوآوری، موردی است که در بسیاری از لحظه‌ها لمس می‌شود. با این حال، به طور کلی می‌توان گفت که به عنوان یک ریمیک، ارتقاهای بسیار زیادی شامل حال این عنوان شده است که از جمله‌ی آن‌ها می‌توان به ویژگی‌های بصری، موسیقی و صداگذاری، به‌روز شدن طراحی بسیاری از مراحل، عملکرد خوب هوش مصنوعی حتی عابران پیاده (!) و همچنین طراحی بی‌نظیر شهر لاست هیون و اتمسفر دوست‌داشتنی بازی اشاره کرد.

با این حال، اگر انتظار دارید که نسخه‌ی بازسازی شده‌ی Mafia به صورت تمام و کمال حال و هوای همان بازی عرضه شده در سال ۲۰۰۲ میلادی را به شما برگرداند، احتمالا از تجربه‌ی این اثر ناامید خواهید شد. در عین حال، اگر به دنبال این هستید که یک بازی انقلابی را تجربه کنید، باز هم Mafia: Definitive Edition نمی‌تواند انتظارات شما را برآورده کند. همان طور که اشاره شد، وجود برخی از مشکلات فنی و اصرار به تکرار یکی دو مورد از عناصر کهنه و قدیمی، تجربه‌ی این بازی را برای بسیاری از بازیکنان زیر سوال خواهد برد.

در نهایت، می‌توان گفت که نسخه‌ی ریمیک بازی مافیا در کنار برخی نواقص و ایرادات فنی، هنوز هم این قابلیت را دارد که هر بازیکنی را در اتمسفر دهه ۳۰ میلادی ایالات متحده غرق کند و او را گام به گام با جنایت‌های خانواده‌ی سالیری جلو ببرد. نمی‌توان منکر لذت‌بخش بودن تجربه‌ی این بازی شد و به عنوان یک بازی ۴۰ دلاری، می‌تواند پیشنهادی فوق‌العاده برای کسانی باشد که هرگز موفق به تجربه‌ی نسخه کلاسیک بازی مافیا نشده‌اند.

8 عالی

از ایرادهای فنی که بگذریم، نوعی بلاتکلیفی در طراحی بازی نهفته است؛ این که Mafia: Definitive Edition باید به فکر تکرار اثری کلاسیک باشد یا باید در مقام یک بازی کاملا نو عرض اندام کند. با این حال، کلکسیونی از عناصر موفق و مکانیزم‌های لذت‌بخش، باعث می‌شود تا ایرادات فنی به چشم نیاید. با توجه به قیمت، هنوز هم ارزش دارد تا یکبار دیگر مشغول جرم و جنایت در لاست هیون شوید.