نقد فیلم Kimi – کیمی

رویارویی شخصیت با ترس فردی و پیگیری عدالت، عناصر کلیدی فیلم کیمی را تشکیل داده‌اند. کیمی فیلمی نیست که خود را نماینده خصیصه‌‌های اسپیوناژ (جاسوسی) بداند اما تدابیر بصری آن گروهی از این احساسات را منتقل می‌کند؛ هرچند به شکل محدود. هدف از ساخت این فیلم به عنوان قطعه‌ای استاندارد در ویترین فیلم‌های هیجان‌انگیز، در واقع همان چیزی‌ست که فرم، ماهیت و قدرت روایی آن را بی‌جان و پنهان کرده است.

هدف از ساخت این فیلم به عنوان قطعه‌ای استاندارد در ویترین فیلم‌های هیجان‌انگیز، در واقع همان چیزی‌ست که فرم، ماهیت و قدرت روایی آن را بی‌جان و پنهان کرده است

فیلمی که از رفتار و حالات دوربین گرفته تا زمینه داستانی، یادآور فیلم ارزشمند تاد هینز یعنی Safe می‌شود، اثری پارانویدی که مایه‌هایی هرچند کم ‌رنگ از The Conversation ساخته‌ی فرانسیس فورد کوپولا را در بر دارد یا حتی جایی تصویر پنجره در آن آثار مبهمی از Rear Window اثر هیچکاک را بروز می‌دهد، ناگهان با دسته‌ای از تصمیمات سستِ کارگردان به مرض خودویرانگری دچار شده، خود را بی‌ارزش می‌داند و گویی تمام کارش مسخره کردن روایتی‌ست اغراق‌آمیز که اوایل داستان به ماده‌ای موثر و درگیرکننده شبیه بود.

مشکل اصلی این فیلم در جدی و عمیق نشدن است، در بحث جا انداختن کامل برخی عناصر انتهایی، توسعه دادن و پرداختن به آن‌‌ها ضعیف عمل شده. جایی حس می‌شود که درک این فیلم از طبیعت انسان سطحی و ناچیز است.

فیلم کیمی در کل داستانی ساده اما هوشمندانه‌ دارد و از سبک و استایل خوبی برخوردار است، جایی با همان زمان کم خود در سکانس‌های تعقیب و گریز حالتی خلاقانه را هم به نمایش می‌گذارد، اما در آخرین تکه‌های پازل، رفتاری دقیقا برعکس ذات جدی و طبیعی خود پیدا می‌کند. رفتاری سریع که فضایی برای بررسی‌های بیشتر باقی نمی‌گذارد؛ داستان به حرکت سرسام ‌آورِ رو به جلو ارزش بخشیده و به آن تمایل نشان می‌دهد اما به زمینه همه‌گیری کرونا توجه کافی ندارد، یا به بحث حریم خصوصی دیجیتالی اشاره کرده، اما آن را صرفا در حد آثاری در پس‌زمینه‌ی داستان رها می‌کند. این فیلم در ابتدا به قدری طبیعی رفتار می‌کرد و به جزئیات می‌پرداخت که تا حد زیادی دلچسب جلوه می‌کرد؛ حتی به مواردی چون روان‌شناسی رنگ‌ها هم توجه شده بود، (مثلا رنگ موی شخصیت اصلی و قاب تلفن همراه او) اما این رویکرد زیاد دوام نمی‌آورد. جایی که شخصیت اصلی توان غلبه بر ترس خود مبنی بر ورود به اجتماع را ندارد، به سبب عدم وجود یک زمینه شخصیتی، این مسئله کم اهمیت جلوه می‌کند.