بررسی فیلم In The Tall Grass – در میان علفزار بلند

فیلم In The Tall Grass ایده‌ی خیلی خوبی دارد. علفزاری عجیب که به شیوه‌های مختلف توجه افراد را به خود جلب می‌کند و به آن‌ها اجازه خروج نمی‌دهد. این مکان از طریق روش‌های گوناگونی مثل تغییرمکان افراد در علفزار یا عقب و جلو کردن زمان، افراد را درون خود اسیر نگه می‌دارد.

کلیت ایده‌هایی که در فیلم مورد استفاده قرار گرفته‌اند جذاب هستند، ولی به دلیل ریتم روایی سریع و مدت زمان کم برای روایت کل قصه، به درستی پرداخت نمی‌شوند.

فیلم نمی‌تواند پایش را از حدی متوسط فراتر بگذارد، صرفا حوادث متعددی رخ می‌دهد که هیچکدام از پرداخت و اثرگذاری مناسبی برخوردار نیستند

نمونه‌ی بسیار موفق‌تر فیلمی که از ایده‌ای مشابه بهره می‌برد، فیلم «هجوم» از شهرام مکری است. این فیلم نیز سه روایت در هم تنیده را با دو شخصیت مختلف، ولی بازیگری یکسان تعریف می‌کند و مشابه این فیلم، روایتش تمام و کمال مبتنی بر بازی با زمان است ولی این ایده، به قدری در فیلمنامه و کلیت کار نشسته و با آن یکدست شده که ذره‌ای به شاکله‌ی اثر خدشه‌ای وارد نمی‌کند و حفره داستانی‌ای به‌وجود نمی‌آورد.

فیلم In The Tall Grass در یک سوم پایانی کم می‌آورد. اتفاق‌های کوبنده زیادی رخ می‌دهد. پاسخ‌هایی هم به سوال‌های متعدد ابهامات ماجرا داده می‌شود، ولی در نهایت فیلم نمی‌تواند پایش را از حدی متوسط فراتر بگذارد؛ همانند شخصیت‌هایش، اسیر علفزاری بلند از مشکلات می‌شود و صرفا رویدادهای متعددی رخ می‌دهد که هیچکدام پرداخت و اثرگذاری مناسبی ندارند. 

اتفاقات فیلم، خصوصا از نیمه به بعد، به درستی پرداخت نمی‌شوند و فیلم‌ساز صرفا با مقدمه‌چینی بسیار ساده به سراغ برداشتشان می‌رود. همین عامل، بزرگ‌ترین ضربه را به فیلم وارد می‌کند. همیشه برای روایت صحیح داستانی و درگیر ساختن کامل مخاطب، باید آن را ابتدا به درستی پرداخت و ذهن مخاطب را درگیر آن کرد و سپس با همان صرف وقت به برداشت آن مفاهیم و اتفاقات پرداخت؛ نه اینکه صرفا سوالی را روی سوالی دیگری سوار و شخصیت‌های مختلف را درگیر شرایط و وضعیت‌های مختلف کرد. 

یکی از دلایل اصلی‌ای که چنین اتفاقی در فیلم افتاده، به اقتباسی بودن آن برمی‌گردد. فیلمنامه‌نویس سعی داشته تا اقتباس وفادارانه و کاملی به اصل اثر داشته باشد و تقریبا تمامی رخدادهای اصلی را در فیلم جای می‌دهد. متاسفانه این تصمیم، منجر به شلختگی و پرداخت سطحی فیلم به خصوص در نیمه‌ی دوم می‌شود. اساس قصه‌گویی «استیفن کینگ» بر خلق یک معما و شاخ و برگ‌دادن‌ بسیار به آن است که از جایی به بعد، خود مخاطب معمای اصلی را از یاد می‌برد و درگیر وضعیتی پیچیده‌ای می‌شود که شخصیت‌های داستان در آن گرفتار شده‌اند. این شیوه روایی، در رمان به لطف فرصت بیشتری که نویسنده برای پرداخت و روایت قصه در اختیار دارد، جواب می‌دهد و به خوبی ذهن مخاطب را درگیر وضعیت پیچیده‌ای می‌کند که در قصه حاکم است، اما در اقتباس سینمایی In The Tall Grass و تبدیل کردن تمامی آن جملات به تصویر، این مساله خود می‌تواند چالش‌های متعددی را برای کارگردان به‌وجود آورد؛ چرا که فیلم‌ساز هم زمان محدودتری را برای روایت کل قصه در اختیار دارد و هم ویژگی‌های بنیادین مدیوم سینما در مقایسه با ادبیات در قصه‌گویی، به کل متفاوت است و نیازمند تمهیدات دیگری برای تعریف صحیح قصه خود است. این وفاداری به منبع اقتباس و مدت زمان کم فیلم، منجر به خلق نیمه‌ی دومی می‌شود که پر است از اتفاقات مختلف اما سطحی، که تنها عایدی که دارند، گیجی بیشتر مخاطب است.