شروع بازی به مانند آثار قدیمی، یا حتی نسخه‌های دهه ۸۰ میلادی Ghosts ‘n Goblins شما را به آلبومی خاک گرفته‌ی خاطرات می‌برد؛ به هیچ وجه انتظارات داستانی در حد آثار کن لوین یا نیل دراکمن را از این اثر نداشته باشید چون اصلا قرار نیست که با چنین روایت‌هایی روبرو شوید؛ هدف از تجربه‌ی یک Ghosts ‘n Goblins این است که از شدت عرق دست‌هایتان، کنترلر هم خیس شود!
با این حال، یک روایت مختصر و مفید با یک دموی کاملا کژوال، تمام پلات و داستان بازی را کف دست مخاطب می‌گذارد تا شما با کنترل یک فرمانروای قهرمان، به دل موجودات شیطانی بزنید که جز تاریکی و عقاید شیطانی، چیز دیگری در وجود آن‌ها پیدا نمی‌شود. همین ماجرا کافی است تا تمام چالش‌های جذاب در بطن گیم پلی بازی توجیه پیدا کند. با این وجود، نمی‌توان منکر این نقص شد که پلات اصلی بازی یک کلیشه‌ی تمام عیار و نوعی کپی پیست از آثار قبلی به حساب می‌آید.
از پلات داستان بگذریم، شیوه‌ی روایت آن به لحاظ بصری کاملا از استیل بوک‌های داستانی الهام گرفته است؛ ادغام چنین چیزی با همان چهره‌ی آشنای آرتور، برای این که خنده بر لب‌های گیمرهای نوستالژی‌باز بیاورد، کفایت می‌کند. پس بازی Ghosts ‘n Goblins Resurrection از همان ثانیه‌های آغازین خیلی سریع خودش را به مخاطب معرفی می‌کند تا بازیکن بداند که دقیقا به چگونه اثری روبرو خواهد شد.
شروع بازی به مانند آثار قدیمی، یا حتی نسخه‌های دهه ۸۰ میلادی Ghosts ‘n Goblins، شما را به آلبومی خاک گرفته‌ی خاطرات می‌برد
هر چند که همواره از آثاری همچون سری ماریو به عنوان راهبران سبک پلتفرمر یاد می‌شود، اما هرگز این دلیل نمی‌شود که اگر اثری مسیر متفاوتی را در پیش گرفت، آن را سرزنش کنیم. به طور کلی شاید بتوانیم گیم پلی بازی را با یک کلمه، مانند چالش برانگیز توصیف کنیم. البته وجود دشمنان متنوع و بعضا سرسخت، مهم‌ترین عاملی است که درجه‌ی سختی این بازی را افزایش می‌دهد. حتی روی آسان‌ترین درجه‌ی سختی هم باز هم با یک اکشن پلتفرمر دشوار طرف خواهید بود.
با این حال، سکوبازی‌های موجود در این اثر از چالش خاصی برخوردار نیستند اما ادغام آن‌ها با دشمنان متنوع، سرسخت و بعضا بیش از حد چابک، باعث می‌شود تا حتی در به ظاهر ساده‌ترین سکوبازی‌ها هم با مشکل روبرو شوید و چند باری مجبور به شروع دوباره‌ی بازی Ghosts ‘n Goblins Resurrection از آخرین چک‌پوینت شوید. از طرفی دیگر، از آن جایی که بازی سعی می‌کند تا کاملا به نسخه‌های کلاسیک خود وفادار باشد، فیزیک خشک این اثر در بسیاری از مواقع آزاردهنده ظاهر می‌شود؛ شاید برای خیلی از بازیکن‌های نوجوان و حتی جوان چنین چیزی باورپذیر نباشد که فرمان روی دکمه‌ها، با تاخیر در روند بازی پیاده‌سازی می‌شود اما نسخه‌ی جدید گوست‌ان گابلینز به قدری در تاریخ کهنه‌ی خود گرفتار شده که مشکلاتی این چنینی دارد.
