-
0/10
فیلم Dolemite Is My Name به کارگردانی «کریگ برور» و نقش‌آفرینی «ادی مورفی» یک اثر کمدی و درام است که بخشی از زندگی و چالش‌های حرفهای «رودی ری مور» پدرخوانده‌ی موسیقی رپ را به تصویر می‌کشد. این فیلم در حقیقت یک ادای احترام فوق‌العاده و صریح به فرهنگ سیاه‌پوستان آمریکا است که در کنار جذابیت و سرگرمی، داستانی یکپارچه و موزیکال را از نحوه‌ی تولد موسیقی رپ به تصویر می‌کشد. این فیلم همچنین نشان‌دهنده‌ی روند ساخت یک فیلم کمدی به نام «دولمایت» (Dolemite) است و چالش‌های پیش روی «رودی ری مور» را برای اکران آن در سینماهای آمریکا نشان می‌دهد.
فیلم «دولمایت اسم من است»، یک اثر بی‌حاشیه و یکپارچه است و از ابتدا تا انتهای داستان، یک هدف مهم را دنبال می‌کند و آن هم چیزی نیست جز به تصویر کشیدن نحوه‌ی معروف شدن رودی ری مور. این فیلم در بسیاری از صحنه‌ها و بخش‌های خود تلاش کرده تا داستان پشت پرده‌ی ساخت آثار این کمدین، موسیقی‌دان و بازیگر را به تصویر بکشد. فیلم در هر یک از بخش‌های خود، اتفاقاتی که منجر به ساخت تک‌آهنگ‌ها و آلبوم‌های رودی ری مور شده را بازسازی می‌کند و سرانجام به اکران اولین فیلم کمدی او با نام دولمایت و موفقیت این کمدین و موسیقی‌دان اشاره می‌کند. صحنه‌ها و موسیقی‌ها در کنار نقش‌آفرینی خوب و جذاب ادی مورفی باعث شده تا مخاطب در قلب سرگذشت حرفهای این کمدین قرار بگیرد. شاید همین خصیصه از این فیلم را بتوان به عنوان تلاشی مشابه با «حماسه‌ی کولی» (Bohemian Rhapsody) در دنیای موسیقی رپ و جامعه‌ی سیاه‌پوستان آمریکا در نظر گرفت که با سبک کمدی و خندهدار خود سعی در سرگرم کردن مخاطب دارد.
سبک جدیدی از هنر که آمیخته با فحاشی‌های مداوم است
فیلم «دولمایت اسم من است» با نمایش سرسختی کاراکتر اصلی خود، یک پیام مهم را در دل خود جای داده و آن هم این است که سلیقه‌ی هنری یک نسل می‌تواند تغییر کند و محتوایی که تا قبل، در هیچ یک از دسته‌‌بندی‌های هنر قرار نداشته، ممکن است در آینده راهگشایی برای تولد یک ژانر هنری جدید شود. بدون شک حرفهای بی‌ادبانه و الفاظ رکیک رودی ری مور برای نسل‌های پیشین و حتی بسیاری از مخاطبین امروزی آن‌چنان قابل قبول نباشد، اما تنها یک دهه پس از شهرت یافتنش، ژانر رپ با ایده‌برداری از کارهای او، دنیای موسیقی را درنوردید و تبدیل به یکی از محبوب‌ترین سبک‌های صنعت موسیقی شد. پیام مهمی که این فیلم در دل خود جا داده این است که یک اثر هنری خوب، آن چیزی است که هدف و رسالت خود را به خوبی ایفا کند؛ هدف رودی ری مور خنداندن و سرگرم کردن مخاطبین سیاه‌پوست جامعه‌ی آمریکا در دهه‌ی ۱۹۷۰میلادی بود که البته به خوبی از پس آن برآمد و توانست با استفاده از الفاظ رکیک در متن شعرها و نمایش صحنه‌های مستهجن در فیلم‌هایش به آن برسد و سبک جدیدی از هنر که آمیخته با فحاشی‌های مداوم است را به دنیا معرفی کند.
یکی از بارزترین خصیصه‌های این فیلم، به تصویر کشیدن عزم و اراده‌ی قوی رودی ری مور برای اثبات خود به جامعه‌ی هنری آمریکا است که البته در این زمینه بسیار موفق عمل کرده است. در ابتدا هیچ فردی شوخی‌های بی‌ادبانه‌ی رودی ری مور در استندآپ کمدی‌های موزیکال را جدی نمی‌گیرد و همه‌ی منتقدین آثار او را خارج از چارچوب‌های هنری می‌دانستند، اما رودی ناامید نمی‌شود و از تلاش بی‌وقفه برای رسیدن به هدف و آرزوی خود دست نمی‌کشد؛ در نهایت او لقب پدرخوانده‌ی موسیقی رپ را از آن خود می‌کند. جالب اینجا است که فیلم این مسئله را به هیچ وجه از مخاطب خود پنهان نمی‌کند؛ در قسمت‌های ابتدایی، آثار و حتی شخصیت رودی ری مور فاقد ارزش‌های هنری نشان داده می‌شوند، اما رفته رفته این دیدگاه برای مخاطب تغییر می‌کند و در پایان، آثار این خواننده و کمدین به شاهکار جامعه‌ی سیاه‌پوستان آمریکا در دهه‌ی ۱۹۷۰میلادی تبدیل می‌شوند. در حقیقت مخاطب، در طول یک ساعت و پنجاه و هشت دقیقه‌ی فیلم، روند تغییر سلیقه‌ی آمریکایی‌ها را در طول چندین سال و پذیرش سبک جدیدی از موسیقی و فیلم‌های حاوی محتوای بی‌ادبانه را به خوبی احساس می‌کند.
ادای احترام یک کمدین حرفهای و سرشناس به کمدینی آماتور، اما پر دل و جرئت
شجاعت فیلم «دولمایت اسم من است» همانند کاراکتر اصلی‌اش ستودنی است، چون هدف خود را بدون هراس از نکوهش مخاطب بیان می‌کند. فیلم بدون در نظر گرفتن موج انتقادهایی که ممکن است بعدها روی سرش ریخته شود، حرف خود را آزادانه بیان می‌کند و بدون در نظر گرفتن اهمیت تاریخچه‌ی شکل‌گیری موسیقی رپ و ریشه آن برای مخاطب، آنچه باید نشان دهد را به تصویر می‌کشد. این فیلم هر چند که تعدادی اشتباه حقیقی در صحنه‌سازی دهه‌ی ۱۹۷۰ میلادی داشته، اما از لحاظ فیلم‌نامه، کارگردانی و نقش‌آفرینی بازیگران تا حدودی دقیق و حرفهای ساخته شده و جالب اینجا است که در حال تقدیر از یک فیلم کاملا آماتور با بودجه‌ی محدود از ژانر سینمای تجارتی سیاه‌پوستان است. فیلم «دولمایت اسم من است» ادای احترام یک کمدین حرفهای و سرشناس به کمدینی آماتور، اما پردل و جرئت است که ادی مورفی به خوبی از پس آن برآمده است. ادای احترام به خالقِ کمدینِ موسیقی رپ آن‌قدر مهم است که حتی «اسنوپ داگ» نیز نخواسته شانس حضور در این فیلم را از دست دهد و برای چند صحنه‌ی کوتاه هم که شده در فیلم بازی کرده است.
فیلم Dolemite Is My Name به طرزی افراط‌آمیز در حال نمایش هنرِ کوچه و خیابانیِ سیاه‌پوستان آمریکای پنجاه سال پیش است که قطع به یقین موضوعی جذاب برای همه‌ی افراد نیست. استفاده از الفاظ بی‌ادبانه که پشت سر هم تکرار می‌شوند نیز باعث شده تا این فیلم در رده‌ی محتوای مناسب بزرگسالان قرار داده شود. با این حال فضاسازی ویژه به همراه شوخی‌های پشت سر هم آن – که روایتگر داستان تبدیل شدن یک کارمند ساده به یک ستاره‌ی سینما و موسیقی است – می‌تواند برایتان سرگرم‌کننده باشد و مجبورتان کند که با صدای بلند قهقهه سر دهید و برای مدتی سرگرم شوید. با توجه به این مسئله می‌توان گفت که هر چند این فیلم یک شاهکار سینمایی به حساب نمی‌آید، اما تماشای آن صرفا برای سرگرم شدن و البته کمی خندیدن خالی از لطف نیست و می‌تواند حال و هوایتان را برای مدت کوتاهی عوض کند.
داستان شجاعانه، یکپارچه و صریح-
خندهدار و سرگرم‌کننده
-
بازی خوب ادی مورفی
داشتن موضوع خاص که شاید برای همه جذاب نباشد-
افراط در استفاده از الفاظ بی‌ادبانه و رکیک
-
اشتباه‌های جزئی در صحنه‌سازی دهه‌ی ۱۹۷۰میلادی
نظرات
دیدگاه خود را اشتراک گذارید