آسان یا سخت؟ | چالش از دیدگاه یک طراح بازی چه مفهومی دارد؟

بسته به این‌که از چه کسی درخواست می‌کنید، رایج‌ترین تکنیک تلگراف کردن است که «علامت‌گذاری» (Signposting) نیز نامیده می‌شود. این یعنی که ما در انیمیشن‌ها، جلوه‌های بصری و حرکات حملات مهلک اغراق می‌کنیم تا در طی بازی کردن به شما زمان برای واکنش را نشان دهد یا به طور مشخص دریباید که چه چیزی شما را کشته است. این یک ترکیب از مقصودهای «تعریف شده» و «مطلق» است. این موارد مهم‌ترین ابزار ما برای ساخت یک سیستم پیشرفت است که در آن، شکست خوردن بخشی حیاتی از مسیر یادگیری به حساب می‌آید و آزمون و خطا حکم سفر در این مسیر را دارد. شما باید بدانید، ببینید و بفهمید که دقیقا قبل از مردن چه اتفاقی افتاده است و باید ایده‌ای داشته باشید که در رویارویی بعدی با آن دشمن چگونه رویکرد و استراتژی خود را تغییر دهید.

علامت‌گذاری هسته‌ی سیستم اعتماد است، چون این جایی‌ست که طراح بازی به طور موثر سینگال می‌دهد که دقیقا چرا مردید (با یک انیمیشن متفاوت و خاص که متوجه‌اش نشدید) و چگونه می‌توانید به آن غلبه کنید (باید این حمله را دفع کنید). این‌که خسته می‌شوید اما از قوانین بازی عصبانی نیستید و شکایتی ندارید، یک بخش ضروری فرمول است. امکان دارد عصبانی شوید، اما باید آماده باشید تا دوباره آن را تکرار کنید و بهتر انجامش دهید.

یک مثال دیگر از همین سیستم پیشرفت تمرینی، بازی Super Meat Boy است که کل بازی از اساس دقیقا حول همین اصل ساخته و تمام اضافات از آن پاک شده است؛ ریسپان (دوباره ظاهر شدن) در لحظه، علامت‌گذاری واضح و مقصودهای محیطی که فرمولی دقیقا مثل فرمول بازی‌های سولز ایجاد می‌کند.

گفتگوی در حال تحول

در سال‌های گذشته، صنعت ما راه‌های خلاقانه‌ی بسیاری ارائه داده تا بازیکنان را درگیر سیستم‌های پیشرفت کند، به آن‌ها اجازه دهد تا انتخاب کنند این سیستم چه معنی‌ای برای‌شان دارد و راه‌هایی برای پشتیبانی از نحوه‌ی بازی کردن‌شان پیدا کند. بازی‌هایی چون Celeste برای اولین بار تنظیماتی را داشتند که به بازیکن اجازه می‌دادند تا تجربه‌ی خود را اصلاح و چالش را بنا به میل خود ایجاد کند.

در فهم شخصی من، حالت‌های سختی به گونه‌ای که ما می‌شناسیم (آسان، متوسط، سخت و از این قبیل) یک رویکرد قدیمی به قرارداد بازیکن-سازنده هستند. آن‌ها از اساس تلاشی برای جمع‌آوری مفاهیم گیم‌پلی، آن هم به صورت بدفرم در دسته‌بندی‌هایی هستند که یک سطح از سختی را شکل می‌دهند، اما در واقع به من نمی‌گویند که این اقدام چه معنی‌ای برای تجربه‌ی بازی کردن من دارد.

بازی Celeste مثالی از یک رویکرد مدرن در تضاد با حالت‌های سختی است؛ توانایی انتخاب این‌که چه چیزی چالش را تعریف می‌کند و دلپذیر کردن آن برای خود، زمانی است که طراحان فرضیات خود درباره‌ی بازیکنان را کنار می‌گذارند و به آن‌ها اختیار بیشتری در استایل‌های گیم‌پلی می‌دهند. آیا احساس می‌کنم که سرعت بیشتر از هر چیزی مرا با چالش روبرو می‌کند؟ آیا دلم می‌خواهد تنظیمات کنترلی که بازی ارائه می‌دهد را تغییر دهم؟

هیچ‌کدام از این‌ها واقعا سوالی برای این سوال که «چه آسان است و چه سخت؟» نیستند، تنها سلایق متفاوتی برای این‌که چگونه دوست دارم به چالش کشیده شوم به حساب می‌آیند.

از این لحاظ من رویکرد کوجیما را تحسین می‌کنم، چرا که برای قرار دادن این حالت حساب‌شده‌تر عمل کرده است، حتی اگر نامش رویکرد قبلی را کنار نگذارد.

در واقع حالت بسیار آسان بازی Death Stranding حس سینمایی بیشتری به بازی می‌دهد. در بین طرفداران کوجیما مخاطبانی وجود دارند که بازی‌هایش را دقیقا به همین خاطر تجربه می‌کنند، بنابراین کاملا منطقی است که چنین حالتی برای آن‌ها قرار داده شود.

تشخیص این‌که بازیکنان چالش را در چندین و چند راه متفاوت تجربه می‌کنند، یعنی که صنعت ما در حال رشد و پیشرفت است. هر چه‌قدر که ما با هم صحبت می‌کنیم این گفتگو تکامل می‌یابد، حتی اگر تنها زبانی که به آن توجه می‌کنیم فروش بازی‌ها یا نقدشان باشد. جایی که به آن توجه نکردیم این است که چگونه سختی را ارائه می‌دهیم؛ این یک توصیف ساده و مختصر از چیزی‌ست که در واقع بسیار پیچیده‌تر از «این سخت‌تر است» و «این آسان‌تر است» محسوب می‌شود.

بنابراین، جواب این سوال که طراحان چگونه درباره‌ی سختی فکر می‌کنند این است: ما طوری درباره‌ی آن فکر نمی‌کنیم که اکثر مردم باور دارند. در مفاهیم طراحی بازی، عناوین سولز بازی‌های سختی نیستند، در حالی که دیگر بازی‌ها هم سخت حساب نمی‌شوند. ما در این باره فکر می‌کنیم که چه چیزی مسیر پیشرفت و یادگیری را دشوار می‌کند و چه انگیزه‌ای باعث می‌شود تا به سیستم‌های دشوار غلبه کنیم.

از دید یک طراح بازی عناوین سولز سخت‌ترین بازی‌ها نیستند، اما آن‌ها موفق‌ترین در ارتباط با بازیکن و ایجاد اعتماد هستند. ارائه‌ی کوجیما از این‌که چه انتظاری از حالت‌های مختلف Death Stranding دارد، راهی جلوتر از این زمان برای ایجاد اعتماد است. اگر این حالت حس خوبی به شما نمی‌دهد، می‌توانید از آن چشم‌پوشی و بازی را در حالتی که حس رضایت بیشتری به شما می‌دهد تجربه کنید.

من دوست دارم ببینم که قشر بازیکنان به بخشی از این نظرات فکر کنند و قدری از موضع خود در برابر بازی‌هایی که تصور دارند حرفه‌ای‌تر هستند پایین بیایند. در واقعیت، تمام کاری که ما انجام می‌دهیم درگیر شدن با یک حالت متفاوت از پیشرفت و یادگیری است، بدون این‌که یکی را برتر از دیگری بدانیم.

تمام بازی‌ها جایگاه خودشان را دارند و هیچ چیزی به عنوان بازی‌های حرفه‌ای در برابر بازی‌های کژوال وجود ندارد؛ تنها حالت‌های متفاوتی از پیشرفت در طی داستان وجود دارند که ما در برابر شما قرار می‌گذاریم. این اتفاق می‌تواند مدت‌ها رخ بیفتد تا وقتی که ما به هم‌دیگر اعتماد داریم. عالی نیست؟