هر چند که بخش‌های مختلف و متنوع این پتانسیل را دارد که شما را ساعت‌های زیادی مجذوب کرش بندیکوت و دوستانش کند اما نمی‌توان منکر ایراد‌های بخش‌های مختلف آن شد. مهم‌ترین عاملی که بازی Nitro-Fueled را به سمت عنوانی خسته کننده سوق می‌دهد، احترام بیش از حد و اندازه‌ی این اثر به نسخه کلاسیک CTR است. با وجود اضافه شدن شخصیت‌ها، حالت‌ها و همچنین مسیر‌های مسابقه‌ای جدید، هنوز هم موارد زیادی در بازی وجود دارد که به نوعی از مد افتاده هستند و کمتر کسی می‌تواند با آن ارتباط برقرار کند.
اولین مشکل بازی، فیزیک کارت‌ها است. هر قدر هم که این عنوان به لحاظ فنی پیشرفت کرده باشد، اما هنوز هم می‌بینیم که فیزیک بازی در بسیاری از مواقع عملکرد ضعیفی دارد و کنترل کارت‌ها را با مشکل مواجه می‌کند؛ چیزی که بیشتر در بازی‌های قدیمی مشاهده می‌شد.
ایجاد چند حالت جدید مسابقه در Battle Mode مانند Capture The Flag و Last Kart Driving باعث شده است تا ارزش تکرار این اثر بیشتر از نسخه‌ی کلاسیک باشد.
مطابق بیشتر بازی‌های ترجیح دادم در اولین تجربه‌ام از نسخه‌ی ریمستر شده‌ی CTR، بخش داستانی آن را با درجه سختی متوسط (Medium) شروع کنم؛ اما حقیقتا قدرت تمام رقبا در طول مسابقه بیشتر از حد انتظارم بود. معمولا ترفند‌های دفاعی برابر سلاح‌های رقبا در این درجه سختی بی‌اثر می‌شد و در حالت عادی، بدون هیچ بوست و نیترویی، سرعت بقیه کارت‌ها بیشتر از من بود. درجه سختی بازی عملکرد معقولی نداشت و سپس تصمیم به شروع دوباره‌ی این بخش روی حالت آسان (Easy) گرفتم.
این بار با یک بازی خیلی آسان مواجه شدم! به عبارتی هیچ چالش خاصی وجود نداشت و گذشتن از خط پایان مسابقه به عنوان نفر اول، کاری بود که حتی یک آدم 3 ساله هم از عهده‌ی آن بر می‌آمد!
با این حال، شاید جالب باشد بدانید که درجه سختی Hard (سخت) تفاوت چندانی با درجه متوسط نداشت! متاسفانه بالانس نبودن هوش مصنوعی و درجه‌های سختی یکی از مهم‌ترین ایراد‌های بازی Crash Team Racing Nitro-Fueled به شمار می‌رود و این مسئله، بیش از هر عامل دیگری باعث شده است تا انجام مسابقات مختلف این اثر به صورت تک نفره، ارزش کمی داشته باشد.
