نقد فیلم Blue Bayou – مرداب آبی

اکثر داستان‌هایی که بر اساس مهاجرت شکل‌ میگیرند احساسی هستند. اصلا در مسئله ورود به کشوری جدید نمی‌توان از دو عنصر حس تعلق و سازگاری با محیط چشم‌پوشی کرد؛ حتی اگر اساس و منطق دراماتیک داستان به‌کل از اندوه دور باشد. در اینجا اما زمینه سخن از واقعیتی اسفناک دارد؛ در قالبی نو و با بی‌رحمی افشاگری می‌کند و به انتقاد از بخش‌های یک سیستم مهاجرتی ناسالم می‌پردازد. نمایانگر وضعیت کودکان مهاجری است که در سرزمین جدیدشان آمریکا، به فرزندخواندگی پذیرفته می‌شوند اما توسط سرپرست یا والدینشان به تابعیت آنجا در نمی‌آیند. بسیاری از آن‌ها به دلایل بی‌شماری در خطر اخراج شدن از کشور میزبان قرار می‌گیرند و به کشوری برگردانده می‌شوند -یا به‌عبارتی سقوط می‌کنند- که چیزی از آن را در خاطر ندارند.

خروج از کشور و تلاش برای بازگشت از طریق درخواست و یا ماندن و جنگیدن دو انتخابی‌ست که آنتونیو در این مسیر دارد. گرچه اگر بماند و در بازی دادگاه ببازد، دیگر رنگ سرزمینی که خانه می‌نامد را نخواهد دید. تصویر چنین گرفتاری و درد سختی رسالت اصلی فیلم است. در اصل فیلم Blue Bayou نیت خوبی دارد اما از نظر عاطفی دارای روحیه‌ای‌ست عصبی. به مشکلی می‌پردازد که کاملا شناخته شده نیست؛ دیپورت کردن مهاجرانی که به فرزندی پذیرفته شده‌اند با این حال در این میان گاهی احساس، در زیر لایه‌ای غلیظ از ملودرام به حالتی شبیه به خفگی دچار می‌شود.

شاید این‌طور تصور شود که فیلم بیانگر داستانی زمین‌گر است، اما در اصل ترسی از پروازهای خیالی ندارد که این امر به جذابیت‌های فضاسازی اثر برمی‌گردد

ابتدا فیلم به صورت مستقیم حول صحنه‌های صمیمی و بی‌‌پرده شکل می‌گیرد و زندگی در خانه و سالن خالکوبی را ترسیم می‌کند؛ جایی که ارتباطات انسانی ممکن است نا آشنا به‌نظر بیایند. اما این سکانس‌ها تصاویری رویایی و غنایی‌ را در دل خود جای داده که بسیاری از آن‌ها شامل تصویری آرام از مایه حیات، آب، می‌شوند؛ گویا استعاره‌ای‌ست از جریانی آرام و مداوم. شاید این‌طور تصور شود که فیلم بیانگر داستانی زمین‌گر است، اما در اصل ترسی از پروازهای خیالی ندارد که این امر به جذابیت‌های فضاسازی اثر برمی‌گردد.

چنین سبکی نیازمند توسعه خوب شخصیت است. انتظار نمی‌رود که این قبیل داستان‌ها پوشیده آغاز شوند؛ به همین دلیل در فیلم Blue Bayou ابتدا با نمایی نزدیک شخصی را در حال انجام یک مصاحبه شغلی می‌بینیم و بلافاصله مشخص می‌شود که مصاحبه‌کننده بیشتر از این که به سابقه محکومیت‌های او توجه کند، نگران اصل و نسب اوست. پیامی که ذهن مخاطب را از زمینه‌چینی دور می‌کند و به سوی اتفاقات بعدی می‌کشاند. 

آنتونیو برای همسرش شوهری دوست داشتنی‌ و برای دخترش پدری مهربان و سرگرم‌کننده است. این فرد لطیف به دلیل وضعیت شغلی‌اش از پرداخت صورتحساب‌ها عقب مانده و قادر نیست یک نفس راحت بکشد. گرچه در زندگی واقعی و خارج از داستان و فیلم، وزن غم و به مراتب بیش‌تر است اما فیلمساز در عرصه‌ی تلخِ رنج و بن بست‌های تاریک زندگی، چیزی برای آنتونیو کم نگذاشته. به گونه‌ای که وقتی سر و کله ایس، شوهر سابق کتی پیدا می‌شود، جدیت شرایط ملموس تر شده و سعی بر این است که با زاویه‌ای فرعی اما سازنده، داستان شخصیت به سرانجام برسد.‌ ایس می‌خواهد دوباره به زندگی دخترش -که حالا آنتونیو در مقام پدر او قرار گرفته- برگردد. تمام چیزی که سبب سقوط شخصیت اصلی می‌شود همین است؛ جرقه‌ای که سبب دستگیر شدن و شروع ماجرای تابعیت او می‌شود، اوج حسادت‌هایی‌ست که موجه شمرده نمی‌شوند و به نوعی بیان شده که بی‌مسئولیتی در هر سطحی از زندگی افراد سبب مختل شدن زندگی برخی دیگر خواهد شد.