نقد فیلم Being the Ricardos – خانواده ریکاردو بودن

در بحث زمینه‌های اجتماعی و روانشناختیِ فیلم، جزئیاتی فراتر از اهداف ظاهری فیلمساز در داستان وجود دارد

همان‌طور که گویا ایده‌های لوسیل بال در آخر به مجموعه تلویزیونی راه نیافت، جدا از هسته‌‌های اصلی کمدی و درام فیلم، این اثر به‌ندرت صحنه‌های خنده‌داری را به مخاطب نمایش می‌دهد؛ در واقع شوخ‌طبعی فیلم اکثرا زیرکانه و فکری‌ست، آن‌هم شاید به این دلیل که اجازه بامزه بودن به کیدمن در نقش یک کمدین داده نشده است؛ تصمیمی عجیب که ممکن است برخاسته از ذات زندگی‌نامه‌ای اثر باشد. برخی از آزادی‌های روایی بکار گرفته شده در فیلم، فرهنگی-تاریخی و آموزنده هستند که جنبه انتقادی دارند، اما معمولا سبب هموار شدن داستان می‌شوند و درخششی از الهام در این مورد وجود ندارد. این فیلم همچنین ضعف احساسی قابل توجهی دارد.

جایی سخن از منطق و شعور مخاطب به میان می‌آید، جلوه‌ی جادویی این فیلم شاید ریشه‌یابی‌ها را جدی نگیرد و متمرکز بر مفهوم هنر نباشد اما به ظرافت، تعهد و سختی‌های کار هنری را نمایش می‌دهد. زمانی‌که اختلافات دزی و لوسی به نقطه عطف می‌رسد، این تعارضات ماهیتی شبیه به شعبده‌ پیدا می‌کنند و به‌ یک باره با سر زندگیِ عجیبی نتیجه‌گیری می‌شوند؛ در اصل داستان بیشتر از آن‌که پاسخ دهد، سوال مطرح می‌کند. پرداخت داستانی فیلم سورکین کافی‌ست و با قدرت از خصیصه‌های فرهنگ عامه دور شده، اما شاید نوع بیان آن برای رسیدن به سطح دیگری از آگاهی تاریخی و آشفتگی ذهنی، نویسنده‌ای آزادتر در خلق درام و یا کارگردانی با تحلیل‌هایی گسترده‌تر را لازم داشته باشد.

در بحث زمینه‌های اجتماعی و روانشناختیِ فیلم، جزئیاتی فراتر از اهداف ظاهری فیلمساز در داستان وجود دارد؛ نگرانی‌های اخلاقی و ساختگی که صدای زندگی را خفه می‌کنند، عوام‌ فریب‌های مذهبی، روزنامه‌نگاران، بحث چپ‌گرا و راست‌گراها و حس نظارت پنهان که مانند آوای خاموشی از دیوانگی و پارانوید در فیلم حضور دارند. بنابراین، در کل تمام تمرکز فیلم بر روی شدت خلاقیت لوسی نیست و عمق ذهنیِ او که با کنش‌هایی متشنج آغشته شده، بیانگر بدگمانی و آزردگی‌هایی از جنس «اگر این‌طور شود، مردم چه خواهند گفت؟» می‌شود؛ معنایی درهم پیچیده از ارتباطات، علایق و نگرانی‌های اجتماعی که تداعی‌کننده‌ی غوغایی از صداهای بیرونی‌ست.

فیلم Being the Ricardos ارزش دیدن را دارد؛ روایتی‌ست نامتعادل اما دلگرم‌کننده. این اثر در جهت ثابتی قرار دارد، هدف خود را درک کرده و توانسته داستانی پیچیده‌ و‌ جدی را به اندازه کافی روشن کند؛ اما در میان حجم زیادی از موضوعات و مکالمات سریع، به‌نظر به یک‌سری نتیجه‌گیری‌های جزئی و ناگهانی می‌رسد. القای احساس در این اثر ضعیف است و جنب و جوش‌ شخصیت‌ها در محیط بسته‌‌ی فیلم، انرژی مناسب و کافی را ندارد.