نقد و بررسی بازی Battlefield 2042

اما بتلفیلد در میانه‌ی نبرد چه حسی دارد؟ حضور ۱۲۸ بازیکن طبیعتا اهداف بیشتری برای کشتن در اختیارتان می‌گذارد و همچنان همان شلوغی همیشگی بتلفیلد را اینجا هم می‌بینیم. طبیعتا به همان دلایلی که پیش‌تر گفتیم، خیلی بیشتر طول می‌کشد که به نقاط داغ نقشه برسید (اگر که برسید!) و درست همینجاست که تازه با حقیقت تلخ بتلفیلد ۲۰۴۲ رو‌به‌رو می‌شوید. شلوغیِ این بازی بیشتر از اینکه سرگرم‌کننده و درگیرکننده باشد، بیشتر اعصاب‌خردکن و ملال‌آور است. عدم وجود تعادل در قدرت شلیک و مقاومت وسایل نقلیه، عدم امکانات ارتباط‌گیری با هم‌تیمی‌ها (چت صوتی در کار نیست!) و گان‌پلی پرنقص بازی، هرج و مرجی وحشتناک را به وجود آورده که سخت می‌توان در آن دوام آورد، چه بسا از آن لذت برد! کاراکترها به راحتی در پس‌زمینه ادغام می‌شوند و حتی اگر هدفی را هم پیدا کنید، لگد و انحراف گلوله‌ی بسیار عجیب سلاح‌ها نمی‌گذارند تیرهایتان روی آنها بنشیند. بتلفیلد ۲۰۴۲ به طرز شدیدی مشکل هیت رجیسترینگ دارد و به وفور پیش می‌آید که تیرهایتان به هدف اصابت کرده، اما تاثیری روی آنها نگذارد.

اوضاع در مود جدید Hazard Zone بسیار بهتر است. این حالت جدید، مبتنی بر همکاری تیمی است و هشت تیم چهارنفره را برای استخراج داده از نقاط مشخص رو‌به‌روی هم قرار می‌دهد. تیم‌ها ابتدای هر بازی باید سلاح‌ها و تجهیزات مد نظر خود را با Black Market Credit خریداری کرده و داده‌ها را در نقشه به دست بیاورند. در این مود، تیم‌ها علاوه بر یکدیگر، با دشمنان هوش مصنوعی هم رو‌به‌رو می‌شوند و در کل نقشه تنها یک راه فرار وجود دارد. ریسک بالاتر، جایزه بهتری هم به همراه دارد و هر چقدر که داده بیشتری را از نقشه خارج کنید، پول بیشتری برای مسابقات بعدی به دست می‌آورید.

با اینکه Hazard Zone عمق چندانی ندارد و می‌تواند بعد از چند دست خسته‌کننده شود، اما حداقل می‌توانید تاثیر خود را در نتیجه مسابقه حس کنید و از بازی کردن لذت بسیار بیشتری ببرید.

در هازارد زون مجبورید همکاری نزدیکی با هم‌تیمی‌هایتان داشته باشید و به لطف تعداد کمتر بازیکنان و اهمیت استراتژی تیمی، دیگر خبری از آن هرج و مرج نیست. این مود می‌تواند لحظات هیجان‌انگیزی خلق کند، خصوصا که همچون بازی‌های بتل رویال، امکان ریسپاون کردن هم‌تیمی‌های مرده‌تان را هم دارید. با اینکه Hazard Zone عمق چندانی ندارد و می‌تواند بعد از چند دست خسته‌کننده شود، اما حداقل می‌توانید تاثیر خود را در نتیجه مسابقه حس کنید و از بازی کردن لذت بسیار بیشتری ببرید.

دیگر مود جدید بازی که دایس به شدت روی آن حساب کرده، Portal است. به بیان ساده، پورتال همان حالت‌ها، سلاح‌ها، نقشه‌ها و حتی سیستم کلاس‌بندی بازی‌های قبلی مجموعه بتلفیلد را به ۲۰۴۲ آورده و به بازیکنان اجازه می‌دهد که مسابقات اختصاصی خود را خلق کنند. استفاده از خلاقیت جامعه بازیکنان بتلفیلد از معدود تصمیمات هوشمندانه‌ DICE در این بازی بوده و علاوه بر آن که بار نوستالژیک زیادی دارد، تنوع تقریبا بی‌پایانی به بازی می‌بخشد. از طرفی دیگر از محدودیت‌های دست‌وپا گیر و ضعف‌های بنیادین مودهای اصلی خبری نیست و به همین دلیل، جادوی بتلفیلد در مود پورتال کاملا ملموس است.

مجموع سلاح‌های بازی ۲۲ عدد است که بیشتر آن‌ها در میدان نبرد کاربردی نیستند. تجهیزاتی که می‌توانید روی آنها سوار کنید به جز موارد کمی بی‌تاثیرند و در کل حق انتخاب اندک در چینش Loadout، به تنوع گیم‌پلی ضربه زده است. ایده جدیدی که DICE در این بازی به کار گرفته، Plus Menu هست که به بازیکن اجازه می‌دهد افزونه‌های سلاح خود را در هر لحظه با نگه داشتن دکمه T تغییر دهد. این قابلیت به خودی خود جالب است اما از لحاظ رابط کاربری هنوز جای کار دارد و از طرفی خنثی بودن افزونه‌ها از کاربردی بودن آن کاسته است.